Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Geen bloem meer voor student bij diploma-uitreiking: “We moeten keuzes maken”
Afgestudeerde studenten krijgen bij hun diploma-uitreiking straks geen roos meer, zoals tot nu toe gebruikelijk was. Dat blijkt uit een memo over het verduurzamen van geschenken op Saxion. “Veel mensen beseffen niet dat veel bloemen heel slecht voor het milieu zijn.” Toch speelt het budget ook een rol. “We moeten keuzes maken.”
Opinie: Utopie? (Ik heb een droom…)
Ooit zei ik tegen een studiebegeleider, wat er ook gebeurt ik word nooit docent. Om mij aan deze belofte te houden had ik alleen wel een paar dingen anders moeten doen. Ik had niet mijn eerstegraads onderwijsbevoegdheid moeten halen, grote fout! En ik had vervolgens niet op een hogeschool moeten gaan werken tijdens mijn studententijd, oeps!
Voor toetsdiefstal veroordeelde student opnieuw bij Cobex tegenover examencommissie: “Dit is niet met feiten bewezen”
Had M.B, die veroordeeld werd voor de handel in gestolen toetsen tussen 2020 en 2022, ook daarvoor al de beschikking over gestolen toetsen? Die vraag stond gisteren opnieuw centraal bij een zaak voor het College van beroep voor de Examens (Cobex). Volgens de examencommissie is dat aannemelijk, en kunnen ze daarom niet instaan voor zijn resultaten. M.B. wijst er juist op dat er volgens hem geen feiten zijn die bewijzen dat hij toen al toetsen in zijn bezit had.