Medewerkers ontevreden over Edith Stein-gebouw; “Smal en niet gezellig”

Bij binnenkomst in Edith Stein wordt vrij snel duidelijk; wegwijs worden in dit gebouw is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Via smalle trappenhuizen, met muren in betonkleur, kun je naar de verschillende verdiepingen. Een deel ervan dan, want het gebouw is gesplitst, via een loopbrug op de tweede verdieping, of de kelder op -1, steek je over van het ene gebouwdeel naar het andere.

“Dat is gewoon allemaal heel onlogisch”, vertelt huismeester Sjoerd Posthuma. Hij wordt daarom elke dag, meerdere keren, om hulp gevraagd. “Studenten kunnen vaak hun lokaal niet vinden. Ik denk echt hoe heb je dit als architect kunnen bedenken?”

Vragen via videoscherm

Vragen over looproutes werden volgens hem eerder aan de receptie gesteld. Maar inmiddels is er in Edith Stein al langere tijd geen fysieke receptie meer, maar een paal met een scherm met een videoverbinding met de receptie van het hoofdgebouw. Posthuma: “Nu staat er een paal om tegen te praten, maar dat doet niemand, en dat snap ik.”

Lian Wienk, manager vastgoed bij FSO, zegt niet totaal verrast te zijn door de onvoldoende voor Edith Stein. Volgens haar komt dat overeen met geluiden die de dienst eerder al oppikte over de ervaring van het gebouw. “Maar nu hebben we het zwart op wit en kunnen we er wat mee.” Volgens haar neemt FSO alle gebouwen onder de loep en gaan ze ook nog verder in gesprek met studenten en medewerkers.

Huismeester Posthuma is niet verbaasd dat medewerkers het gebouw een onvoldoende geven. “De gangen en trappenhuizen zijn heel smal en het is niet gezellig. Gelukkig is de sfeer onderling goed, daardoor vinden studenten dit wél een fijn gebouw denk ik.”

Als je twee verdiepingen omhooggaat, is de omgeving opeens veel kleurrijker. Frontofficemedewerker Agnes Kuipers is daar trots op. “Ik ben blij met de aankleding op onze verdieping, maar ik snap de ontevredenheid wel. In de rest van het gebouw is er weinig sfeer.”  Kuipers mist vooral de ‘echte receptie’. “Het is al moeilijk om de weg te vinden en dan zit er ook niemand meer achter de receptie om dit aan te vragen.”

Medewerker Studielandschap Yvonne Ros kan nog steeds niet altijd de weg vinden, maar mist bovenal een huiselijk gevoel. “Ik mis groen, zet hier en daar een paar planten neer en geef sommige muren een kleurtje, dan is het al een stuk gezelliger.”

Studenten hebben ondertussen zelf de handen uit de mouwen gestoken om het gebouw wat kleurrijker te maken, vertelt Rien Loman, medewerker van het Academiebureau van de APO. “Ze hebben grote kunstwerken gemaakt voor aan de betonnen muren. Zo maken we het zelf wel gezellig.”

Opvallend is dat de studenten over het algemeen positiever zijn over het gebouw. Zij geven de uitstraling en beleving een 7,2 in de enquête. “Het krijgt van mij ook gewoon een dikke voldoende”, zegt Renske Jentink (25), studente aan de AD Pedagogisch Educatief Professional. “De lokalen kon ik eerst niet vinden, maar verder zijn er goede voorzieningen en genoeg werkplekken. Nu alleen nog een paar gekleurde muren.”

Het gebouw zelf en de indeling ervan in twee delen verbonden door een loopbrug zijn niet of niet makkelijk aan te passen, ziet ook Lian Wienk. “Maar soms kunnen kleinere aanpassingen ook al werken, bijvoorbeeld om het huiselijker te maken. Zoals een tafeltennistafel. In de verbouwde kantine in het Ko Wierenga-gebouw zie je dat het huiselijke heel goed werkt.”