Nannique gebruikt haar foodblog als medicijn voor anorexia

Zo op het eerste gezicht is de foodblog van Nannique Spiek net als veel andere lifestyleblogs. Op It’s About Health staan veel gezonde recepten, reviews over producten, blogs over persoonlijke rituelen en vooral: heel veel foto’s van een mooie meid. Kokend, sportend - altijd lachend. En met een kleine 5.000 volgers en 3.000 maandelijkse sitebezoekers gaat het behoorlijk goed. Ze wordt zelfs regelmatig gevraagd voor samenwerkingen met bedrijven.

Anorexia
Haar motivatie is diep persoonlijk: haar foodblog is therapie. Door de eetstoornis anorexia heeft Nannique al lange tijd een verstoorde relatie met eten. Om af te vallen eet ze ongezond weinig en dat begint al op akelig jonge leeftijd. Inmiddels is ze 19 en gaat het veel beter. Al is het op sommige momenten nog steeds ingewikkeld. “Als we ’s avonds ineens uit eten gaan bijvoorbeeld, wanneer ik geen tijd heb om uit te zoeken wat ik dan van mezelf ‘mag’.”

Het begint al als ze nog heel jong is. Groep 8. Haar lichaam ontwikkelt zich sneller dan die van haar leeftijdsgenootjes. “Ik was al ongesteld en de andere meiden niet. Ik ging mezelf vergelijken en voelde me anders. Als ik nou twee kilo afval, dan heb ik ook een normaal lichaam, dacht ik. Die twee kilo gingen heel makkelijk, ik dacht: dan kan er ook wel meer af. En toen ik wilde stoppen lukte het niet meer.”

Trouwfoto
Haar ouders, Astrid en Nanno, krijgen al snel in de gaten dat er iets aan de hand is. “We hoorden van ouders van vriendinnetjes dat ze niets meer wilde eten”, vertelt Astrid. Nanno herinnert zich een bruiloft van haal broer. Pas op de trouwfoto’s, ziet hij het. “Ik zag hoe los haar jurk zat. Ze woog toen nog maar 48 kilo.” En met haar lengte van 1.84 meter is dat veel te licht. Ze gaan samen naar de huisarts en de diagnose was duidelijk: eetproblematiek.

Over de behandeling destijds is Nannique helder. “Ik noem het een mannenoplossing. Ik moest één keer in de maand bij de huisarts komen om te wegen. En elke keer moest ik op een bepaald gewicht zijn. Daar had ik dan allerlei trucjes voor: extra veel water drinken of net wat meer eten voor de afspraak.”

Symptoombestrijding
Volgens de studente was de behandeling geen oplossing. Het symptoom ‘afvallen’ wordt behandeld en niet de onderliggende klachten. Een verkeerd zelfbeeld, het zoeken naar controle over het eigen leven en ook invloed van de buitenwereld, zoals sociale media spelen een rol. “Een eetstoornis zit veel dieper dan alleen eten”, zegt Nannique.

Hoewel Nannique na de ‘behandeling’ bij de huisarts wel zwaarder wordt, gaat de eetstoornis niet weg. Logisch, want de onderliggende problemen zijn niet behandeld. Een jaar later valt ze terug. “Ik kreeg weer een hele dip. Dat was voor mij een besefmoment: dit gaat zo niet.” De studente heeft geluk met haar thuissituatie. Er kon altijd overal over gepraat worden. “We hebben er nooit een geheim van gemaakt”, vertelt vader Nanno. Die openheid merk je ook aan haarzelf: ze vindt de juiste woorden en praat er gemakkelijk over. Al zie je dat het nog steeds pijn doet, in het hele gezin. De emoties lopen soms op.

New York
Als het gaat over de reis naar New York bijvoorbeeld, die Nannique met haar vader Nanno maakt na het slagen voor de havo. Haar moeder Astrid vraagt Nanno om hun dochter te laten bepalen wat ze zouden gaan eten. Dat zou voor haar een stuk makkelijker zijn, denken ze. Wat schrikt Nanniques vader. “Pas toen zag ik hoe weinig ze echt at.” Het raakt moeder Astrid nog steeds en dat laat ook Nannique niet onberoerd. Haar ziekte is iets waar het gezin sámen doorheen is gegaan.

Dat de foodblogger wel wil eten is duidelijk. Het is alleen de ziekte die haar vertelt dat het niet mag. Het kantelpunt komt als ze 14 of 15 is. Ze weegt dan nog maar 51 kilo, en haar BMI is gevaarlijk laag. Ze denkt bij zichzelf: ‘Is dit wie ik wil zijn?’. Ze haalt haar motivatie door te denken aan de toekomst. “Wil ik over tien jaar nog steeds zo in het leven staan? Waar wil ik heen als persoon?”

De conclusie: niet met anorexia. Dus ze wil eruit komen, en in eerste instantie wil ze er per se zélf uitkomen. Dat doet ze onder andere door te gaan koken. Dan weet ze precies wat er in haar eten zit. En de eigenschap die een eetstoornis zo destructief maakt, blijkt nu haar redding: haar ijzeren discipline.

Met kookboeken en Allerhandes gaat Nannique aan de slag. Want ook al zegt haar eetstoornis dat ze beter niet kan eten, ze mist het wel. Als ze zin heeft in taart, dan vindt ze een gezond alternatief waar ze wél van durft te eten. Of dan neemt ze de helft of maar een derde van wat iemand zonder eetstoornis eet. En zo komt ze stap voor stap in een redelijk normaal eetpatroon. “Ik merkte dat er niets met me gebeurt. En zo kon ik steeds meer.”

Uitgeput
Toch blijkt het allemaal niet genoeg. Haar BMI stijgt, maar op een gezond gewicht is ze nog niet. Na twee jaar ploeteren realiseert Nannique zich dat ze het niet alleen kan. “Het was de zomervakantie na de havo. We hadden een barbecue gehad en ik had zo weinig gegeten. Toch was ik er kapot van dat ik had gebarbecued, dat mocht niet van mijn eetstoornis. Ik was zo ver gekomen in vijf jaar, maar ik was uitgeput. Ik had toch hulp nodig voor dat laatste beetje.”

Het is voor haar een mijlpaal. Daarvoor heeft de studente nooit hulp in willen schakelen. Want waarom zou ze? Ze was toch zo gedisciplineerd? “Ik dacht: wie doet dat nou, hulp vragen? Ik had ook het gevoel dat ik dat niet verdien.” Gelukkig kijkt ze daar nu heel anders tegenaan. “Het is juist goed om hulp te vragen. Iedereen heeft weleens hulp nodig. Het is heel normaal.”

Altijd een zwakke plek
Het heeft haar echt geholpen. Inmiddels ziet Nannique zichzelf als zo goed als hersteld, al gelooft ze niet in volledig herstel. Ze weet dat eten altijd een zwakke plek zal blijven. Of het dan niet schuurt dat ze nu elke dag met gezondheid en eten bezig is? “Het is fijn dat ik er plezier in kan vinden.”

Met haar blog hoopt ze ook anderen met dezelfde problematiek te inspireren. Door kleine stapjes te zetten wordt het eten steeds makkelijker. “Misschien is een plak cake of een koekje te veel. Op mijn blog vind je een gezond alternatief dat misschien wel goed voelt.” En met die kleine aanpassingen kan de relatie met eten weer normaliseren, denkt de foodblogger.

Voor haarzelf lijkt het in elk geval te werken. En als het dan weer de verkeerde kant op dreigt te gaan, denkt Nannique altijd weer aan haarzelf over tien jaar. En die Nannique heeft nóóit een eetstoornis. “Dat is mijn motivatie.”