1 jaar oorlog: “Ik heb het gevoel dat er iets heel ernstigs staat te gebeuren”
Na één jaar oorlog is Oekraïne als land verscheurd tussen veerkracht en verwoesting. Maar wat deed de oorlog met de Oekraïense studenten op Saxion? Hoe gaat het met ze? Hoe veranderde een jaar oorlog hen? En (hoe) houden ze hoop? Drie portretten. Als tweede Anastasiia Orlovska, derdejaars Creative Media & Game Technologies (CMGT). “Alle doelen die ik voor de oorlog had lijken nu onmogelijk of zinloos.”
This article is also available in English
Anastasiia Orlovska is ziek. Voor de vierde keer al in een maand. Waarschijnlijk is het gewoon een verkoudheid, zoals de vorige keren, maar ze ziet ook een patroon. “Mijn immuunsysteem lijkt wel uitgeput, door de constante stress.”
Die stress is er sinds de oorlog begon, maar is op dit moment nog groter. Dat ziet ze niet alleen bij zichzelf, maar ook bij haar Oekraïense leeftijdsgenoten. “We staan allemaal op scherp. Het gevoel is dat er iets heel ernstigs staat te gebeuren, juist omdat de oorlog zijn eenjarige jubileum krijgt.”
Grauw en levenloos
Wat dat dan is? Ze weet het niet, maar ze maakt zich zorgen, vooral over haar familie. “Misschien een massale aanval. Of een kantelpunt in de oorlog. Waarschijnlijk niet iets goeds.”
Vorig jaar zag ze haar familie, toen zocht Anastasiia ze op in de buurt van Kyiv. Dat was een onwerkelijke ervaring. “Alles leek op dat moment min of meer hetzelfde, maar de mensen waren grauw en levenloos. Van de constante stress.”
Hoe ze zelf is veranderd na een jaar oorlog? “Heel veel.” Alle doelen en dromen die ze voor de oorlog had zijn nu zinloos, of onmogelijk geworden. Na haar afstuderen wilde ze daar een bedrijf beginnen. Dat is nu niet meer mogelijk. “Al mijn wensen en dromen gaan nu alleen nog maar over daar terugkeren en mijn land helpen. Ik wil iets beginnen om mijn land te helpen.”
Een jaar oorlog heeft haar meer stressresistent gemaakt. Als in een snelkookpan kreeg ze er ervaring bij; ze hielp twee maanden spullen verzamelen voor noodhulp, hielp bij de benefiet aangezwengeld door SaxNow, ontmoette de Oekraïense ambassadeur in Nederland. “Ik heb er heel veel vaardigheden en vrienden bijgekregen. Onder druk heb ik veel geleerd.”
Doorstaan
En ze is een beter persoon geworden dan ze was, daar is ze van overtuigd. “Ik was niet per se egoïstisch voor de tijd, maar nu ben ik nog veel meer onbaatzuchtig. Ik heb gevoeld hoe het is als je hulp krijgt als dat nodig is, dus dat wil ik nu gaan geven, niet alleen aan Oekraïners, maar ook aan andere mensen, die hulp nodig hebben.”
Of ze nog hoop heeft? “Ja.” Maar ze houdt het optimistisch realistisch, zoals ze het zelf noemt. “Ik accepteer de nieuwe realiteit, maar ik geloof nog steeds in verandering. Dat hier een einde aan zal komen.”
Ze weet waar het Oekraïense volk toe in staat is. “Hoeveel kracht en moed er is, dat heb ik gezien. En ik kan je zeggen; dat is besmettelijk. Net als de eenheid, die ons dit gebracht heeft. Ik geloof: wij kunnen dit doorstaan.”