Docente Karlijn ging op een ‘ongelofelijk’ avontuur: met long covid, man en vier jonge kinderen in een vijftig jaar oude camper door Europa
Lezen op eigen risico, dat is de waarschuwing die Karlijn Dresscher (34) wil meegeven. Anders zou het zomaar kunnen dat je zelf geïnspireerd raakt, je koffers pakt en vertrekt. Dat is wat de docente Verpleegkundige deed, ondanks long covid, samen met haar man en vier kinderen. In 2022 reisden ze zeven maanden lang door Europa in een camperbus uit de jaren zeventig. Ze schreef een boek over het avontuur, wat ze beschrijft als prachtig, maar ook als een ongelofelijke levensles door tegenslagen zoals een chronische ziekte en autopech.
Zeven maanden, dertien landen, en meer dan tienduizend kilometers legde het gezin af. Het was al jaren de droom van het gezin om zo’n reis door Europa te maken, maar vergde veel voorbereiding. Het vervoer, de financiën, vrij van werk en school. Alles was geregeld voor het vertrek in februari 2022, toen Dresscher in september 2021 corona kreeg. Tegen de tijd dat ze vertrokken had ze veel last van overprikkeling en intense vermoeidheid: long covid. “We vertrokken met het idee: ik kom hersteld terug.”
Niets was minder waar, en tijdens de reis zat de ziekte flink in de weg. “Er waren veel moeilijke momenten, toch had ik het zo nog een keer gedaan.” Tijdens de reis heeft ze zich veel teruggetrokken, voor zover dat kan met vier jonge kinderen in een camperbus. “Ik kon niet alleen zijn met de kinderen, niet naar de supermarkt en geen drukke steden bezoeken.” Dus zocht het gezin veel de natuur op. Van fietsen over de stadsmuren in Lucca (Italië), zwemmen in de Banos de Zujar (Spanje) tot paardrijden over de bergen van Montenegro.
‘Thuis’onderwijs
‘Moeten ze niet naar school?’, was een vraag die Dresscher vaak kreeg. Van de vier jonge kinderen (nu 4, 7, 10 en 12) zaten er drie op de basisschool bij vertrek. “In Nederland heb je niet alleen leerplicht, maar ook schoolplicht, dus de enige manier was om ze uit te schrijven, alsof je immigreert.”
Wel ging het stel in gesprek met de basisschool, en ze namen ook lesmateriaal mee. Al deden ze daar uiteindelijk niet zoveel mee, omdat de kinderen tijdens de reis al zoveel leerden. “Ze hebben onderweg zoveel geleerd door mensen te spreken, musea te bezoeken en door zelf te ontdekken.” Ook leerden ze in ieder land de beleefdheidswoorden zoals hallo, tot ziens of dankjewel. “Dat ging goed tot we in Albanië of Montenegro waren.”
De kinderen kregen door deze manier van leren meer zelfvertrouwen en toonden zelf meer initiatief, vertelt Dresscher. Eenmaal terug in Nederland stroomden de kinderen weer in op de basisschool, en sleet dat al gauw. “Ze hebben gezien dat het anders kon en hebben daardoor zoveel weerstand voor het hele dag zitten in de schoolbanken.”
Sneltrein
Ook voor de volwassenen was het wennen weer thuis te zijn, vertelt Dresscher. “Het voelt net alsof je weer in een sneltrein zit.” Afspraken, volle agenda, geregel, vliegen en haasten: ze omschrijft deze maatschappij als ‘leven op tempo’. “Maar je went er wel weer aan, en we merken dat we een stuk flexibeler zijn nu. We halen sneller onze schouders op als iets niet loopt als gepland.” Ook zijn ze hechter geworden als gezin, ze leven minder langs elkaar heen. Dresscher: “We merkten dat iedereen al snel weer zijn eigen ding ging doen: de een naar de sport, de ander naar vrienden.” Dus plannen ze nu meer tijd in als gezin, voor bijvoorbeeld spelletjesavonden.
Dresscher: “Het was een groot stuk acceptatie en rouwen, en leren dat je niet meer alles kunt.” Foto's: Marlene Mahn
Inmiddels worstelt Dresscher al 2,5 jaar met long covid, al lijkt het na het volgen van een intensief re-integratietraject bij Roessingh in Enschede eindelijk de goede kant op te gaan. “Het was een groot stuk acceptatie en rouwen, en leren dat je niet meer alles kunt.” Ze is nog steeds snel vermoeid, ook na dit interview zal ze moeten uitrusten, vertelt ze.
Tijdens haar revalidatie begon ze met stukjes schrijven, iedere keer een kwartiertje, om terug te duiken in de reis en als uitlaatklep. “In brokjes en hapjes, dan lukt het wel. Het was een soort bezigheidstherapie.”
Toen vroeg haar man: ‘Moet je niet een boek schrijven?’ Dresscher dacht er eerst nog aan om alleen een exemplaar voor haarzelf en haar familie te laten drukken, maar hoopt nu ook anderen te inspireren met het verhaal. “Ik wil anderen aansporen om ook iets te doen. Of het nou je droomreis is of van baan veranderen. Je krijgt uiteindelijk alleen maar spijt van dingen die je niet doet.”
Na driekwart jaar schrijven heeft ze nu het boek ‘Een bus vol avonturen’ in handen: 264 pagina’s aan hoogtepunten, dieptepunten, levenslessen en inspirerende woorden. “Heel veel dingen kan ik niet, maar ik heb wel een boek geschreven.” Het boek gaat niet alleen maar over de reis zelf, maar ook alles daar omheen. “Het is een eerlijk verhaal over ook de moeilijke momenten, niet alleen maar rozengeur en maneschijn.”
Bijvoorbeeld ook alle keren dat ze pech hadden en stil stonden, wat nogal eens gebeurde. “Uiteindelijk waren dat de beste momenten, want we hebben daar het meeste van geleerd. We kwamen we op een camping waar we anders nooit naartoe gingen, of kregen we hulp uit een onverwachtse hoek.”
Het gezin is nog niet klaar met reizen, al zijn ze de camperbus nu toch echt ontgroeid. “De kinderen worden steeds groter.” Dus kochten ze vorig jaar een oude brandweerwagen. De volgende reis staat nog niet gepland, want de brandweerwagen moet eerst helemaal omgebouwd en opgeknapt worden. “We doen het stapje voor stapje, zodat we onszelf niet voorbij lopen.”
En dat is eigenlijk de boodschap die Dresscher iedereen wil meegeven: “Je kan overal komen als je stapjes maar klein genoeg zijn.”
Gerelateerde artikelen
Examencommissie is volledig overtuigd van fraudegeval, maar studente Creative Business stelt vraagtekens bij procedure
Volgens de examencommissie van de AMA fraudeerde een studente bij het verslag van haar minor prestatiepsychologie. Dat is voor de examencommissie overduidelijk. “Ze heeft van de vijf alinea’s er vier letterlijk overgenomen, met een paar kleine wijzigingen.” Grote vraag daarbij was of de examencommissie bij de bestraffing daarvan de procedures ook goed gevolgd heeft; de studente zelf vindt van niet.
Hoogbegaafde student jaar later opnieuw tegenover examencommissie over beoordeling: “Vertrouwen is helemaal weg”
Een jaar nadat hij schikte met zijn examencommissie stond een hoogbegaafde student werktuigbouwkunde opnieuw voor het College van Beroep voor de Examens (Cobex). Hij vindt het onterecht dat zijn afstudeerverslag (opnieuw) werd afgekeurd. Zijn ouders uitten forse kritiek tijdens de zitting. “Dit is de slager die zijn eigen vlees blijft keuren.”
Maerhaba Yishake (42) haalde onlangs haar zwemdiploma’s; “Wil iedereen in het gezin eruit kunnen zwemmen”
Ze groeide op in Ürümqi in het noordwesten van China, de miljoenenstad die volgens Maerhaba Yishake het verst van een zee of oceaan verwijderd. Daar was het helemaal niet gewoon om als kind op zwemles te gaan. Maar hier, in Enschede, is het dat wel. Haar kinderen van 7 en 11 jaar oud haalden al een poos geleden hun diploma’s tot en met C. Gevolgd door 42-jarige moeder, die onlangs haar C diploma behaalde. “Als ik ook maar één iemand kan inspireren om te leren zwemmen, dan ben ik al blij.”