Docente Karlijn ging op een ‘ongelofelijk’ avontuur: met long covid, man en vier jonge kinderen in een vijftig jaar oude camper door Europa

Zeven maanden, dertien landen, en meer dan tienduizend kilometers legde het gezin af. Het was al jaren de droom van het gezin om zo’n reis door Europa te maken, maar vergde veel voorbereiding. Het vervoer, de financiën, vrij van werk en school. Alles was geregeld voor het vertrek in februari 2022, toen Dresscher in september 2021 corona kreeg. Tegen de tijd dat ze vertrokken had ze veel last van overprikkeling en intense vermoeidheid: long covid. “We vertrokken met het idee: ik kom hersteld terug.”

Niets was minder waar, en tijdens de reis zat de ziekte flink in de weg. “Er waren veel moeilijke momenten, toch had ik het zo nog een keer gedaan.” Tijdens de reis heeft ze zich veel teruggetrokken, voor zover dat kan met vier jonge kinderen in een camperbus. “Ik kon niet alleen zijn met de kinderen, niet naar de supermarkt en geen drukke steden bezoeken.” Dus zocht het gezin veel de natuur op. Van fietsen over de stadsmuren in Lucca (Italië), zwemmen in de Banos de Zujar (Spanje) tot paardrijden over de bergen van Montenegro.

‘Thuis’onderwijs

‘Moeten ze niet naar school?’, was een vraag die Dresscher vaak kreeg. Van de vier jonge kinderen (nu 4, 7, 10 en 12) zaten er drie op de basisschool bij vertrek. “In Nederland heb je niet alleen leerplicht, maar ook schoolplicht, dus de enige manier was om ze uit te schrijven, alsof je immigreert.”

Wel ging het stel in gesprek met de basisschool, en ze namen ook lesmateriaal mee. Al deden ze daar uiteindelijk niet zoveel mee, omdat de kinderen tijdens de reis al zoveel leerden. “Ze hebben onderweg zoveel geleerd door mensen te spreken, musea te bezoeken en door zelf te ontdekken.” Ook leerden ze in ieder land de beleefdheidswoorden zoals hallo, tot ziens of dankjewel. “Dat ging goed tot we in Albanië of Montenegro waren.”

De kinderen kregen door deze manier van leren meer zelfvertrouwen en toonden zelf meer initiatief, vertelt Dresscher. Eenmaal terug in Nederland stroomden de kinderen weer in op de basisschool, en sleet dat al gauw. “Ze hebben gezien dat het anders kon en hebben daardoor zoveel weerstand voor het hele dag zitten in de schoolbanken.”

Sneltrein

Ook voor de volwassenen was het wennen weer thuis te zijn, vertelt Dresscher. “Het voelt net alsof je weer in een sneltrein zit.” Afspraken, volle agenda, geregel, vliegen en haasten: ze omschrijft deze maatschappij als ‘leven op tempo’. “Maar je went er wel weer aan, en we merken dat we een stuk flexibeler zijn nu. We halen sneller onze schouders op als iets niet loopt als gepland.” Ook zijn ze hechter geworden als gezin, ze leven minder langs elkaar heen. Dresscher: “We merkten dat iedereen al snel weer zijn eigen ding ging doen: de een naar de sport, de ander naar vrienden.” Dus plannen ze nu meer tijd in als gezin, voor bijvoorbeeld spelletjesavonden.

Inmiddels worstelt Dresscher al 2,5 jaar met long covid, al lijkt het na het volgen van een intensief re-integratietraject bij Roessingh in Enschede eindelijk de goede kant op te gaan. “Het was een groot stuk acceptatie en rouwen, en leren dat je niet meer alles kunt.” Ze is nog steeds snel vermoeid, ook na dit interview zal ze moeten uitrusten, vertelt ze.

Tijdens haar revalidatie begon ze met stukjes schrijven, iedere keer een kwartiertje, om terug te duiken in de reis en als uitlaatklep. “In brokjes en hapjes, dan lukt het wel. Het was een soort bezigheidstherapie.”

Toen vroeg haar man: ‘Moet je niet een boek schrijven?’ Dresscher dacht er eerst nog aan om alleen een exemplaar voor haarzelf en haar familie te laten drukken, maar hoopt nu ook anderen te inspireren met het verhaal. “Ik wil anderen aansporen om ook iets te doen. Of het nou je droomreis is of van baan veranderen. Je krijgt uiteindelijk alleen maar spijt van dingen die je niet doet.”

Na driekwart jaar schrijven heeft ze nu het boek ‘Een bus vol avonturen’ in handen: 264 pagina’s aan hoogtepunten, dieptepunten, levenslessen en inspirerende woorden. “Heel veel dingen kan ik niet, maar ik heb wel een boek geschreven.” Het boek gaat niet alleen maar over de reis zelf, maar ook alles daar omheen. “Het is een eerlijk verhaal over ook de moeilijke momenten, niet alleen maar rozengeur en maneschijn.”

Bijvoorbeeld ook alle keren dat ze pech hadden en stil stonden, wat nogal eens gebeurde. “Uiteindelijk waren dat de beste momenten, want we hebben daar het meeste van geleerd. We kwamen we op een camping waar we anders nooit naartoe gingen, of kregen we hulp uit een onverwachtse hoek.”

Het gezin is nog niet klaar met reizen, al zijn ze de camperbus nu toch echt ontgroeid. “De kinderen worden steeds groter.” Dus kochten ze vorig jaar een oude brandweerwagen. De volgende reis staat nog niet gepland, want de brandweerwagen moet eerst helemaal omgebouwd en opgeknapt worden. “We doen het stapje voor stapje, zodat we onszelf niet voorbij lopen.”

En dat is eigenlijk de boodschap die Dresscher iedereen wil meegeven: “Je kan overal komen als je stapjes maar klein genoeg zijn.”