De Studentrecensent: een 6 voor het OV tussen Glanerbrug en Enschede
Wie wel eens met het openbaar vervoer naar Enschede komt, die weet: in de bus of trein in Enschede kan van alles gebeuren. Te veel passagiers, te weinig passagiers, een chauffeur die al een eeuw in dienst is of nog maar net, een halfuur vertraging of juist een paar minuten te vroeg. Niets zo veranderlijk als het weer en het Enschedese openbaar vervoer. Dat houdt het spannend, zullen we maar zeggen. Daarom toch een zes voor het OV tussen Glanerbrug en Enschede.
De nieuwe elektrische bussen in Enschede wegen maar liefst vijftienduizend kilo. Enschedeërs genieten er daarom niet allemáál van en dat is nog zacht uitgedrukt. Ze veroorzaken trillingen in huizen en scheuren in de muren, las ik pas nog in de regionale krant. Niet echt fijn.
Wel fijn: voor mij als reiziger zijn de elektrische bussen wel een grote verbetering. Zelf ben ik een trouwe klant van lijn 3, tussen Glanerbrug en Enschede en andersom. De stoelen zijn veel luxer en je kunt gewoon je uitgeputte telefoon in een USB-poort hangen. En waar ik echt van smul; ’s avonds worden de lichten gedimd of zelfs op standje blauw gezet, om zo een rustige sfeer te creëren. Mijn favoriete update. Ook over de frequentie van de bussen ben ik wel te spreken; elke tien minuten is helemaal niet slecht.
De Studentrecensent
Als student word je continu beoordeeld; op je verslagen, je presentaties, je toetsen en zelfs op hoe vaak je te laat komt. In De Studentrecensent draaien we de rollen volledig om en zijn het de studenten die cijfers uitdelen. En daarbij is niets of niemand veilig voor hun scherpe blik; van de saucijzenbroodjes in de kantine, het kunstwerk op het plein tot de adem van hun docenten. In elke editie een nieuw oordeel, keihard, maar goudeerlijk.
Qua chauffeur is het altijd even afwachten wie je treft. De ene stuurman komt perfect aanrijden, op tijd, met warmte en zorg voor zijn passagiers. De ander rijdt wild en lijkt elk stoepje te raken. Het is elke keer weer even afwachten wat voor rit het wordt. Mensen die snel wagenziek worden, kunnen misschien beter de fiets pakken.
Deutschland
Tot zover de bus. Als echte student ga ik wel eens te laat mijn nest uit. Sue me. Gelukkig heb ik dan de luxe dat ik een trein kan pakken. Vanaf Glanerbrug ben ik dan in tien minuten in Enschede. Ik reis dan met Deutsche Bahn, met een trein die vanuit Ochtrup komt. De Duitsers zijn betrouwbaar. Heel af en toe valt de trein uit, maar dan moet er wel echt iets aan de hand zijn. NS, neem een voorbeeld aan jullie Duitse collega’s! Waar ik ook van geniet in de trein, is dat ik gewoon mijn fiets mee kan nemen. Een pluspunt.
Waar pluspunten vallen, zijn ook minpunten: zowel bus als trein mogen langer doorrijden. De laatste bus naar Glanerbrug gaat om tien voor twaalf, sommigen gaan zelfs nog eerder. De laatste trein naar Ochtrup gaat om half 2. Allebei op zich prima, maar niet als je op een zaterdagavond de stad in gaat. Tuurlijk, ik kan ook fietsen, maar een feest is dat niet… en ik kan ook niet altijd garanderen dat het in een rechte lijn gaat.
Ik ben geen snitch, maar ik zie dat opvallend veel klasgenoten vaak te laat komen in de les. Hoe dat komt? De NS. Vertraging op vertraging, meestal door storingen, bijvoorbeeld defecte wissels en seinen of de trein zelf die kapot is. Dat schijnt dan weer te komen door een gebrek aan monteurs. En heeft de ene trein vertraging? Dan de andere ook, en die erna ook. Een soort domino-effect. Voor Blauwnet geldt in mijn beleving hetzelfde.
Ik merk dat de treinen óf supervol zijn óf vrijwel verlaten, maar dat kan natuurlijk ook aan mijn reistijden liggen. De NS treinen zijn vaak ronduit smerig, waar het met de hygiëne van Blauwnet wel meevalt. Deutsche Bahn is niet vies, maar ook zeker niet schoon. En de bussen in Enschede worden steeds viezer, naarmate de dag vordert.
Kom ik bij mijn eindoordeel, mijn strenge maar rechtvaardige conclusie. Uit deze woordenmassa kun je opmaken dat ik al met al wel tevreden ben over het openbaar vervoer. De bussen komen doorgaans wel op logische tijden aan, ook over de frequentie ben ik best te spreken, al zou een nachtbus best fijn zijn voor mijn uitgaansescapades. Mijn eigen treinen zijn prima, alhoewel: ze zijn alleen een beetje onberekenbaar qua drukte en al helemaal als het gaat om aankomsttijden. Dan zijn er nog de buschauffeurs; ik vlieg niet uit de bocht als ik zeg dat ze nogal inconsequent zijn in hun rijgedrag.
Som van al deze plusjes en minnetjes is een zes. Niet slecht, maar er is ruimte voor verbetering…
Lijn 3. Wel een USB-poort, geen vervoer tot diep in de nacht naar Glanerbrug, volgens recensent Fabian. Foto's: SaxNow
Gerelateerde artikelen
In het hok: studievereniging Tuks (VIDEO)
Een kast vol spelletjes, een zelfgebouwd kassasysteem en een 2,3 literblik chili con carne dat in de kast nog altijd op z’n koper staat te wachten. Het hok (‘de Iglo’) van Tuks is achterin een werklokaal op de zesde verdieping van de Glasbak te vinden. De studenten van de AD Software Development zijn bijna altijd in dit lokaal te vinden. Ze zijn er voor zelfstudie, toetsen of om in de pauze een spelletje te spelen. “Van deze studie is bijna iedereen lid van onze vereniging.”
Column: Lerend vermogen
Ik had voor deze maand eigenlijk een luchtige column geschreven, over grappige lobbyvoorstellen die Saxion zou kunnen doen in aanloop naar de verkiezingen. Dat had een aantal redenen: er is in deze tijd al genoeg om somber over te zijn, bovendien blijken luchtige columns een goede manier om prijzen te winnen.
Anouk Rösken in Opgevallen: “Studenten mogen mij altijd appen, zo van: hey yo, ik loop hier tegenaan”
In deze aflevering van Opgevallen: Anouk Rösken (35), docente aan de opleiding Toegepaste Psychologie. Als voormalig jeugdhulpverlener kwam ze tien jaar lang ‘echt van alles’ tegen, dus schrikt ze niet zo snel van de kwetsbaarheden en problemen van studenten. Integendeel. “Sommige studenten maken echt een diepe indruk op me. Ik leer van hen en zij van mij.”