Gesprek over gender, geaardheid en ver daarbuiten: “Respecteer dat we allemaal mens zijn.”

Als eerst wordt Boris Dittrich geïntroduceerd. Dittrich is eerste kamerlid voor D66 en actief betrokken bij het gelijkstellen van het burgerlijk huwelijk. Ook is Dittrich jarenlang actief geweest voor Human Right Watch als mensenrechtenactivist, met focus op de LGBTQ+ gemeenschap.

Persoonlijke verhalen

“Ik ben positief over hoe het ervoor staat in vergelijking met vijftig jaar geleden”, zegt hij. “In tegenstelling tot nu waren er toen geen rolmodellen en er was geen wettelijke regeling die je beschermde als homoseksueel. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat nu alle problemen voorbij zijn. Wel zie ik dat mensen veel sneller zichzelf durven te zijn. Ik denk dat het belangrijk is om via persoonlijke verhalen mensen in hun hart te raken,” vertelt Dittrich. “Ik ben veel meer dan mijn seksualiteit. Ik ben een jurist, een zoon en een buurman.”

Inmiddels heeft Dittrich al 40 jaar een partner, maar hij durft niet met hem hand in hand te lopen. “Ik vraag me dan meteen af wat andere mensen van me denken”, zegt hij. “Dat zit er inmiddels zo dik in. Soms vind ik mezelf hierdoor hypocriet. Ik heb er tenslotte in de Kamer altijd voor gepleit dat je jezelf moet kunnen zijn.”

Als hij iets kon zeggen tegen zijn vijftig jaar jongere zelf? “Dan zeg ik tegen die jongen van toen: kom gewoon voor jezelf op, en heb vertrouwen in jezelf. Als mensen in je omgeving je afwijzen is dat hun gebrek.”

Een luie transgender

De volgende gast, dramaturg, producer en curator Selm Wenselaers, vertelt over het zijn van non-binair, en diens zoektocht naar het zijn wie die is. “Tien jaar geleden ben ik begonnen met een transitie. Ik ben geboren als jongen, maar voelde mij vanbinnen een vrouw. Wel merkte ik dat ik de definitieve operatie uitstelde. Ik noemde mezelf dan ook een luie transgender. Achteraf gezien kwam het uitstellen doordat ik mij niet ‘transgender genoeg’ voelde. Toen ik werd gevraagd voor een documentaire over gender fluidity, kwam ik in aanraking met veel non-binaire mensen. Toen ben ik erachter gekomen dat dát is wie ik ben.”

“Mijn hart staat open”

Vervolgens schuift ook de voorzitster van Pink Marrakesh, Najat Chicar, aan. Pink Marrakesh is een stichting die zich inzet voor sociale acceptatie, veiligheid en welzijn van de Nederlands-Marokkaanse LGBTQ+‘ers. Najat is zelf cis gender - iemand van wie de genderidentiteit overeenkomt met het geboortegeslacht. Ze vertelt hoe het komt dat ze zich zo betrokken voelt bij de organisatie Pink Marrakesh. 

“Een jaar of 15 geleden ben ik zelf in contact gekomen met een homoseksueel stel. Deze mensen zijn heel erg belangrijk geworden in mijn leven. Toen ik werd gevraagd om te werken voor Pink Marrakesh paste dit dan ook goed in mijn straatje. Mijn hart staat namelijk open voor de doelgroep. Ook koos ik hiervoor omdat ik elke centimeter aan vrijheid die ik heb als Marokkaanse vrouw zelf heb moeten winnen. Hierdoor snap ik hoe het is voor de LGBTQ+‘ers, die ook nog elke dag moeten vechten voor vrijheid. Ik wil hun opvang zijn. Ik heb namelijk zelf ook ervaren hoe het is om alleen te zijn.”

Saxion een regenbooghemel?

Tijdens de uitzending is er interactie met het publiek, nu weer in kleine getallen aanwezig in de zaal. Mounir vraagt ze of ze Saxion ervaren als een ‘regenbooghemel’. Hierop reageert student Daniel Lentink: “Een ware regenbooghemel, dat zou natuurlijk hartstikke mooi zijn.  Als ik spreek vanuit mijn eigen academie, ACT in Enschede, dan vind ik dat er heel veel mooie punten zijn. Hier word je echt breed geaccepteerd. Wel merkte ik bij de komst van de genderneutrale toiletten dat veel mensen zich afvroegen waarom dat nodig was. Op dat punt denk ik dat er nog wel veel te leren valt voor de studenten.”

Als laatste boodschap wil Mounir nog één ding meegeven: “Stel vragen, spreek elkaar aan, blijf je verdiepen in elkaar en vooral: respecteer het feit dat we allemaal mens zijn.”