In het hok: studievereniging Watt

Uw verslaggever voelt zich even net een aapje in de dierentuin. Een camera en schrijfblok wekken de interesse van de leden van Watt, want ze komen als vliegen op de stroop af. Onmiddellijk wordt Lesley Vinke, commissaris Onderwijs en Interne Zaken, bestookt met vragen. “Waarvoor is dit interview?” en “Moet je op de foto?”, klinkt het. Lesley verontschuldigt zich. “Sorry hoor, soms is het gewoon een stelletje autisten bij elkaar hier.”

Een ‘stelletje autisten bij elkaar’, hoe ziet dat eruit?
Lesley: “Een groot deel van deze studenten viel op de basisschool of middelbare school buiten de groep, waardoor we hier juist een hele hechte groep zijn. Waar deze studenten normaal gesproken veel moeite hebben met sociale omgevingen, hebben ze hier veel aan elkaar. Ze slaan hier juist op elkaar aan. Er zijn geen vooroordelen, niemand valt buiten de groep en we kijken niet zo snel ergens van op, want niemand kan hier zijn mond houden.”

Wat horen jullie dan zoal?
Lesley: “Poeh, eigenlijk alles wel. Je moet het zien als een gezin en dat je broer langsloopt en dan een grap maakt, of je even op de kast jaagt. Bij dat gezinsgevoel horen ook discussies en onenigheid. We zijn eerlijk en waarderen elkaar altijd. Laatst had ik een ruzie met een bestuurslid in dit hok, dat gaat er dan even twee minuten verhit aan toe. Vervolgens kwamen er een paar leden binnen en die zeggen ‘wat is hier gaande joh?!’, dan is het meteen daarna weer goed.”

Waarom komen de leden vooral naar dit hok?
Lesley: “Voor de gezelligheid, maar ook om samen te werken aan opdrachten. Eigenlijk voor alles wel. Op maandag na vier komen wordt er vaak een biertje opengetrokken. Maar studenten komen ook hier om te ontstressen. Het zijn intensieve studies. Daarom zetten we hier ook de sterkste koffie van heel Saxion. Zwarte koffie is noodzaak voor deze opleidingen.”

Hoor je vaak dat studenten dit een intensieve studie vinden?
Lesley: “Absoluut. Een vrij simpele les is vaak al heel pittig. Studenten komen hierheen, na hun les, en dan klagen ze even flink. Daarna gaan wij met ze zitten en dan zakt die irritatie vaak weer weg. Ik herken het ook uit mijn eerste studiejaren. Dan kwam ik opgebrand van de les naar dit hok, gaf ik hier een flinke tirade en daarna voelde ik mij weer oké.”

Zijn er daarom fightworkshops? Om met die tirades om te gaan?
Lesley: “Nee hoor dat niet, die vechtsport-workshops zijn vier jaar geleden als een soort grap ontstaan. Er was toen een bestuurslid die dat in de agenda had gezet, sindsdien is het een soort traditie.”

Wat organiseren jullie nog meer?
Lesley: “Er is in ieder geval elke twee weken een borrel. Verder gaan we lasergamen, poolen en houden we gezamenlijke lunches. We hebben ook activiteiten met weinig prikkels, om het voor iedereen passend te houden. Laatst hadden we voor het eerst een pi-day, toen mocht iedereen een zelfgebakken taart meenemen. Een paar docenten gingen deze proeven en beoordelen.”

In jullie hok is genoeg te vinden, maar wat zijn de spullen in deze vitrinekast?
Lesley: “Daar liggen spullen waar een leuk verhaal achter zit. Onderin ligt bijvoorbeeld een bumper van de ‘Watt-auto’. Dat was gewoon de auto van een bestuurslid, maar die werd zo vaak gebruikt voor activiteiten, dat we hem tot Watt-auto hebben gedoopt. In die auto ontstond het Watt-lied. Het bestuur was onderweg naar de Kamer van Koophandel om d vereniging in te schrijven en er moest een lied verzonnen worden, dat is toen gebeurd. Dat lied zingen we nog, maar de auto moest helaas naar de sloop.”

En dat geheimzinnige boekje bovenin de kast, wat staat daarin?
Lesley: “Dat boekje is jarenlang bijgehouden en in ons bestuursjaar vol geraakt. Het staat vol met uitspraken van docenten. Uitspraken die in deze tijd waarschijnlijk niet meer zouden kunnen. Om de docenten te besparen, laat ik dat boekje maar dicht.”