CB-student Ramon Kunst maakte hit-podcast over moordzaak Beckum: “Kon niet met een flutproject aankomen”

In de vijfdelige podcast focust Kunst (22) zich op de brute aanval op een gezin in het bescheiden Twentse dorpje Beckum. Daarbij wordt de 47-jarige Alouis Meijerink zo ernstig toegetakeld dat hij een maand later overlijdt. Het vermoeden is nog altijd dat de onopgeloste moord een vergissing is: de daders zouden het gemunt hebben op een ander, die in dezelfde straat woonde. De podcast voert langs de schimmige wereld van de Twentse seksbranche, midden jaren ’90, en verhaalt ook over de dood van arrestatieteamlid Allegonda Gremmer, die werd doodgeschoten bij het aanhouden van een verdachte.

De podcast hing aan een zijden draadje, zegt Kunst, toen hij ging rondbellen en ontdekte dat de zaak ook 25 jaar na dato enorm gevoelig ligt. Niemand in het dorp wilde eigenlijk meewerken. Ook de weduwe van Alouis Meijerink niet, Trudy Meijerink, die gewond raakte bij de aanval, maar het overleefde. “Daar is contact mee geweest via een collega. Zij gaf aan niet te willen meedoen, maar zei ook: je moet om mij niet stoppen met de podcast. Ie mut wel deurgoan, zei ze, in het Twents.”

Het leidt tot zorgen, tot hij de politie belt. Die zien wél wat in de podcast, omdat ze nog altijd hopen de zaak op te lossen. “Natuurlijk willen politie en OM elke zaak oplossen, maar dit is één van die zaken waarvan je merkt dat ze zeggen; dit moet echt een keer opgelost worden. Maar als zij ook hadden gezegd: we werken niet mee, dan weet ik niet of de podcast er wel was gekomen.” 

En wat had je gedaan als de weduwe had gezegd: ‘ik wil niet dat je hier mee doorgaat?'
“Dat is moeilijk. Dat weet ik niet. Wij wilden dit verhaal heel graag maken. En zij gaat uiteindelijk niet over die keuze, of wij zo’n verhaal wel of niet maken. Daar heb je geen toestemming voor nodig. Tegelijkertijd gaat het wel over haar gezin, zij hebben hier ook niet om gevraagd. Uiteindelijk hebben we die afweging gelukkig niet hoeven maken.”

De Volkskrant prees je, omdat je de zaak belicht, zonder de sensatie die true crime-podcasts vaak kenmerkt. Hoe heb je dat gedaan?
“Ik heb inderdaad heel erg geprobeerd bij de sensatie weg te blijven. Juist omdat het zo gevoelig ligt, maar ook omdat de zaak nog niet opgelost is. Het verhaal vertelt zichzelf wel, daar heb ik op vertrouwd, ik wilde het verhaal laten spreken. Technisch heb ik erop gelet qua voice-over, maar ook bijvoorbeeld qua achtergrondmuziek. Soms hoor je bij misdaadpodcasts muziek waarvan ik denk, dat kan wel wat minder. Het wordt al snel te veel vind ik.”

Waarom wilde de politie meewerken?
“Er is nooit iemand aangeklaagd of veroordeeld in deze zaak. Dat is ontzettend frustrerend. Zij zijn nog altijd druk met het oplossen van deze zaak. We hebben toen met hun een gesprek gehad over onze insteek, daar gingen ze mee akkoord. Toen de politie aangaf mee te willen werken, gaf dat bij ons vertrouwen: als we dat hebben, dan komt er wel wat. Voor mij was het belangrijk om een van de agenten te spreken die in het huis was geweest, gelijk nadat het gebeurd was. Dat is ook gelukt, daar ben ik ontzettend blij mee.”

In de podcast interviewen jullie ook Michel Boer, een van de grondleggers van Satudarah, en ongewild misschien een van de bekendste figuren uit de Twentse onderwereld. Hij werd jarenlang verdacht door justitie van deze moord. Hoe kijk je daar naar?
“Dat interview is gedaan door twee van mijn collega’s, die hebben meegewerkt aan de podcast en hem sowieso wilden interviewen voor de krant. Je weet natuurlijk niet of hij het achterste van zijn tong laat zien in zo’n interview, maar we hadden de kant van de politie verteld, voor mij was het heel belangrijk om ook de andere kant te hebben. Wat het is met deze zaak; je kan er heel moeilijk een oordeel over vellen. Het is nooit opgelost en er is heel weinig bewijs gevonden. Wat we wel weten, en hij in het interview ook toegaf; hij is wel bij een eerdere mishandeling in Beckum betrokken geweest.”

Hoe komt een jongen van 22 erbij om een podcast te maken, over een zaak die speelde toen hij nog niet geboren was?
“Het begon als mijn afstudeerproject, bij Tubantia, waar ik ook een meewerkstage liep. Daarvoor heb ik de eerste aflevering gemaakt. Ik wist al dat ik heel graag een podcast wilde maken, en de enige podcasts die ik zelf luister gaan over misdaad. Toen ben ik bij Tubantia om tafel gegaan, en kwam al heel snel deze zaak boven. Een heel interessante zaak, en ook nog eens precies 25 jaar geleden. Dat was de zaak Beckum.”

Waarom wilden zoveel mensen niet meewerken, denk je?
“Dat kan met een aantal dingen te maken hebben. Angst voor de daders misschien, want die zijn nooit gepakt. Of andere dingen. Beckum is natuurlijk een heel klein dorp; een beetje ons-kent-ons. Zeker als politie en ook als media kom je daar niet heel snel binnen. Ook in het politieonderzoek kwam dat gevoel van ‘liefst geen pottenkijkers’ wel naar boven.”

Wat zou je een volgende keer anders doen?
“De volgende keer zou ik wel iets meer tijd willen hebben. Nu stond er enorm veel druk op, door het publicatieritme van een week. Dus per aflevering had ik een week om het te monteren en het helemaal te maken. Dat geeft weinig tijd voor cruciale keuzes, al ben ik heel blij met hoe het allemaal is uitgepakt.”

Heb je het gevoel dat je hebt bijgedragen aan het oplossen van de zaak?
“Dat zal blijken. Dat weet ik niet, maar zo ben ik er ook niet ingegaan. Het eerste doel was het verhaal vertellen. Ik had niet de illusie dat een zaak die al 25 jaar stil ligt, met een podcast zo wordt opgelost. Dat zou naïef zijn. Dat was inderdaad wel de reden voor de politie om mee te werken, zij staan ook nog steeds open voor tips.”

Heb je je onveilig gevoeld tijdens het maken van de podcast?
“Nee, nooit. Daar ben ik helemaal niet mee bezig geweest, al weet je wel dat bepaalde mensen misschien niet blij zijn met zo’n podcast. Wat ik wel een luguber idee vind, is de kans dat de daders naar de podcast hebben geluisterd. Als ik zelf zoiets zou hebben gedaan, dan had ik dat denk ik wel gedaan.”

Je podcast is ontzettend goed beluisterd, stond in de top-5 van de landelijke podcasthitlijsten. Ben je verrast?
“Ik was al blij dat ik geslaagd was, maar de podcast is al bij al 200.000 keer beluisterd. Uniek. Dat had ik helemaal niet verwacht. Ik ben ook dankbaar dat ik die kans heb gehad en ben heel tevreden. Dit is een serieus verhaal, waarbij veel op het spel staat, ook omdat we die kans met de politie hadden. Dan kan je niet met een flutpodcast aankomen. Daar is de zaak te gevoelig voor.”