Studente Emily (24) verloor haar vader en maakt nu podcast over rouw: “Je moet opnieuw leren leven”

“Het is onwijs verdrietig, maar ik heb er al zoveel over gepraat dat het steeds gemakkelijker gaat”, is het eerste wat Emily zegt wanneer we het gesprek aangaan over zo’n zwaar onderwerp als de dood. In maart 2022 verloor ze haar vader, vijf maanden nadat bij hem zegelringcelcarcinoom (een zeldzame vorm van kanker in de darmen) werd gevonden.

In de zomer van 2021 werd haar vader ziek. Emily: “Hij had problemen met eten, kon bijna niks binnenhouden en viel veel af.” In het begin dachten Emily, haar moeder en broer nog dat het geen kwaad kon dat hij een beetje afviel. “Hij was ook wel een beetje te zwaar”, zegt ze lachend. Alleen blééf hij maar afvallen. Het eerste bezoek aan de huisarts leverde niks op. “Het advies was om Yakult te drinken. Maar het werd al snel zo slecht dat hij alleen nog maar soep kon eten. Toen hebben we doorgezet en hij heeft een scan laten maken in het ziekenhuis.”

Uit de scan werd duidelijk dat hij een tumor in zijn darmen had, met meer dan dertig uitzaaiingen in zijn buik. Dat was begin oktober 2021, en in de maanden die volgden kreeg haar vader de zwaarste vorm van chemo. “Vijf maanden later was hij uitbehandeld en moesten we de keuze maken of hij thuis of in het hospice wilde overlijden. Hij verbleef twee weken in het hospice voordat hij overleed.”

Tijdens deze moeilijke periode liep Emily stage bij Het Klokhuis, waar ze ook zou gaan afstuderen. Tot het moment dat haar vader naar het hospice ging, ging ze door met haar stage. Dat was een bewuste keuze: “Anders zat ik toch alleen maar thuis te huilen.” Toen haar vader overleed verdween alles daarbuiten naar de achtergrond, inclusief de studie. “Ik sprak met mezelf af: ik geef het twee á drie weken en dan pak ik alles weer op. Uiteindelijk heeft dat 52 weken geduurd.”

Bezig blijven

Je familie bellen om te vertellen dat je vader is overleden, een uitvaart regelen, de hypotheek aanpassen, een bedrijf opheffen; allemaal dingen die geen enkele 23-jarige verwacht te hoeven doen. Toch was dit hoe het leven van Emily eruit zag. “Het was een complete chaos, maar het moest gebeuren.” Voor Creative Business studeerde ze even Commerciële Economie, dus was ze de aangewezen persoon om haar vaders bedrijf op te heffen. “Hier ben ik twee maanden voltijd mee bezig geweest. Het was ook wel mijn manier om met de situatie om te gaan, door bezig te blijven.”

Na het overlijden van haar vader woont ze twee maanden bij haar moeder in Deventer voordat ze weer terugkeert naar haar studentenkamer in Hilversum. “Op dat moment was ik niet bezig met de rouw of de verwerking, het enige wat ik deed was bestaan.” Een beetje aanklooien, is hoe ze het ook wel beschrijft. Ze werkte een tijdje bij een café om weer in het ritme te komen.

Vanuit Saxion kreeg ze veel ruimte. “Ze zeiden steeds: ‘pak het afstuderen maar weer op als je er klaar voor bent’, maar ik had mijn hoofd er niet naar staan.” Ze twijfelde of ze de studie überhaupt wel wilde afmaken, maar bedacht zich dat haar vader het had gewild. Ook had ze veel steun aan haar toenmalige stagebegeleider Geerle van der Wijk. “Hij is zelfs op de condoleance geweest. Zonder hem had ik me denk ik wel uitgeschreven.”

Rouwe Randjes

Zich uitschrijven, dat deed ze uiteindelijk niet. In plaats daarvan nam ze de tijd om na te denken over hoe ze wilde afstuderen. Zo ontstond Rouwe Randjes: een podcast waarin ze met lotgenoten in gesprek gaat over rouw. Emily omschrijft rouwen als eenzaam, en tijdens het maken van de podcast vond ze steun bij anderen. “Je kan honderd keer van een psycholoog horen dat de dingen die je voelt heel normaal zijn, maar het is veel fijner om het te horen van iemand die hetzelfde doormaakt.”

Ze vertelt dat ze eigenlijk tot aan de start van haar afstuderen nog steeds niet veel bezig was met de verwerking. Ook al gebruikt ze het woord ‘verwerking’ liever niet, want volgens haar verwerk je de dood van een ouder nooit. “Je bouwt je leven eromheen. Je moet eigenlijk opnieuw leren leven.”

Inmiddels staan de eerste twee afleveringen online, en binnenkort hoort ze of ze afgestudeerd is. Maar dat betekent niet dat ze klaar is met de podcast, daar wil ze namelijk gewoon mee verder. “Ik had niet verwacht dat het zoveel zou betekenen voor mijn eigen rouwproces.”

Ze is blij dat ze door het maken van de podcast zoveel bezig is met rouw, want hierdoor begrijpt ze zichzelf steeds beter. Maar dat betekent niet dat het verdriet er niet meer is. “Alleen ben ik er niet meer ieder uur van de dag mee bezig.” Wel zijn er confronterende momenten, zoals toen ze een bruiloft op tv keek, en zich realiseerde dat haar vader haar nooit naar het altaar zal lopen. Of als ze binnenkort - hopelijk - haar diploma kan ophalen. “Het is zo’n blij moment, en daar voel ik me niet schuldig over. Maar er zit wel een randje aan.”

Wat ze heeft geleerd van de moeilijke periode en graag aan anderen meegeeft: “Wachten is zonde van de tijd. Het leven kan zo voorbij zijn, dus als je iets wil moet je het zelf waarmaken.” Ze hoopt binnenkort af te studeren, en daarna? “Dat zie ik dan wel weer.”