De (nieuwe) mensen van Saxion: "Ik heb geleerd dat ik me juist niet moet verstoppen"
“Je moet eerste de diepte bereiken voor je weer omhoog kunt gaan. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik gemerkt hoe dat voelde. Ik zat op een kleinschalige school, waar ik speciaal onderwijs voor hoogbegaafden volgde. Toen die school werd gesloten door de onderwijsinspectie, ging ik in een keer van onderwijs met enorm veel aandacht naar het meest algemene onderwijs dat maar mogelijk was. Dat was een bizarre transitie, zeker als je zoals ik gediagnosticeerd bent met Asperger en dyslectie.
De tijd die volgde kan ik het best omschrijven als pure chaos: het voelde alsof ik op mijn nieuwe school tegen de stroom inzwom. Ik kende niemand en sprak met niemand. Op een gegeven moment zat ik in de les een uur naar de tafel te staren. Het voelde alsof ik er niet bij hoorde. Een uur lang luisteren was het vaak, want onderling praatte je ook niet. Ik deed helemaal niets: uiteindelijk ben ik misschien een half jaar niet naar school gegaan. Het was een deprimerende tijd; ik zat voor mijn gevoel klem in een gevangenis.
Laat jezelf zien: dit zijn de mensen van Saxion
Iedereen ís een verhaal en iedereen hééft een verhaal. We portretteren daarom willekeurig de mensen van Saxion, lichtjes gebaseerd op de populaire blog Humans of New York. Daarbij draait het zeker niet alleen maar om de studie, maar vooral om wat de mensen op Saxion drijft, bezig houdt en maakt tot wie ze zijn. We beginnen niet helemaal willekeurig, maar met een groep die door de coronacrisis op voorhand een lastige start maakt: de nieuwe studenten.
Die periode heeft me ook veel opgeleverd. Nu weet ik hoe die diepte voelt, maar ook wat ik voor de rest van mijn leven moet doen om dat te vermijden. Als er nu weer een grote golf komt, zal ik niet zo snel kapseizen. Toen ik me zo slecht voelde, had ik de neiging mezelf te verstoppen. Dat werd beter toen ik weer naar een nieuwe middelbare school ging, voor moeilijk lerende kinderen.
Ik heb geleerd dat ik me juist niet moet verstoppen, maar actief verbinding moet maken. Als ik zoals nu in een nieuwe groep terecht kom, probeer ik heel bewust juist vrienden te maken. Daarbij doe ik me niet anders voor, maar ben ik misschien juist extra mezelf; anders komt het toch wel uit, zo weten mensen gelijk wat ze aan me hebben.
Nu ik dit allemaal aan het vertellen ben, denk ik: is dit niet een heel negatief verhaal? Ik ben op dit moment namelijk heel gelukkig. Ik woon sinds drie weken in Deventer en doe een studie archeologie. Niet omdat het moet, maar omdat ik het zelf wil. Het is mijn eigen keuze om deze studie te volgen. Wat ook helpt is dat ik in een studentencomplex woon waar veel studenten van dezelfde opleiding leven. Dat schept toch een band. Ergens zie ik dit ook als een nieuwe oefenpoging. Die gaat tot nu toe supergoed. Ik zit hier echt op mijn plek.”
Freek Lipman (21) uit Den Haag is net begonnen met een studie Archeologie aan Saxion.