Onbezongen held Edwin Vaanholt: “Saxion is een grote warme theemuts”

Je hebt even getwijfeld om ja te zeggen tegen dit interview, waarom?
“Ik ben niet iemand die het podium opzoekt. Ik ben er wel, maar je ziet mij eigenlijk niet. Ik ben een man die op de achtergrond bezig is. Maar toen las ik artikelen van collega’s en werd ik wel enthousiast. Beveiliging op een hogeschool is een vak waar mensen vaak weinig vanaf weten.”

Ik hoor mensen al denken: beveiliging op een hogeschool, is dat nodig?
“Die vraag krijg ik heel vaak. Het beeld van beveiliging is dat we mensen naar buiten moeten gooien, zoals je dat kent van een kroeg. Op een hogeschool gaat het om de algehele veiligheid. Wij lopen rond, zien veel gebeuren en op die manier voorkom je incidenten. Dat kan gaan om het licht van een nooduitgang die niet meer brandt bijvoorbeeld. Het feit dat mensen denken dat wij niet nodig zijn, laat zien dat we ons werk goed doen. Zonder beveiliging ontstaan die incidenten namelijk wel, dan gaan mensen zich onveilig voelen.”

Zijn er op Saxion helemaal geen incidenten?
“Jawel. Er worden met enige regelmaat fietsen of fietsaccu’s gestolen. Dan is het aan ons om nog vaker rond te lopen en te kijken of we afwijkend gedrag zien. We hebben ook te maken met daklozen of drugsverslaafden die op het plein naar statiegeld zoeken. Soms willen die mensen ook het pand in, dat voorkomen wij dan. Heel soms moeten wij bij incidenten de politie bellen. Wij zijn er niet om mensen te bestraffen. En ons werk bestaat ook gewoon uit het aanspreken van rokers op het plein. Het is niet alle dagen spannend, maar dat wil je ook voorkomen.”

Ik kan ook begrijpen dat je juist voor die spanning beveiliger bent geworden. Mis je dat niet in dit werk?
“Ergens wel, maar er is een reden waarom ik hier ben gaan werken. Het is hier een grote, warme theemuts. Hier zijn geen ernstige incidenten en krijg ik de kans om stagiaires op te leiden, dat vind ik het leukste aan mijn werk. Ik doe ook beveiligingswerk buiten Saxion, particulier, en daar zit die spanning juist heel erg. Misschien is dat ook de reden dat ik dat werk er nog naast doe.”

Wat zie je in je beveiligingswerk buiten Saxion?
“In dat werk ontdek ik elke keer weer hoe vreselijk mensen zijn. Dan sta ik met een kogelwerend vest vechtende voetbalhooligans uit elkaar te drijven. Dan voelt het soms alsof er geen normale mensen meer bestaan. Het zijn volwassen mensen, maar die gedragen zich gewoon als een stel monsters. Op een gegeven moment is dat niet leuk meer. Misschien is het ook mijn leeftijd, ik hoef die gekkigheid niet altijd meer in mijn werk.”

En een Edwin buiten de beveiliging, bestaat die ook?
“Ik ben eigenlijk wel 24/7 bezig met beveiligen, het is een hobby. Maar er is ook zeker een andere kant van mij. Ik heb twee zoons, die allebei best wel op mij lijken. De een is beroepsmilitair, dus die heeft ook het slechtste van de mens gezien. Mijn andere zoon is automonteur en ik ben ook gek op auto’s.

Ik woon met mijn vrouw in Gronau en wij verhuren daar onroerend goed aan buitenlandse Saxion-studenten. En je verwacht het misschien niet bij mij, maar ik wandel ook veel. Met mijn vrouw wandel ik door heel Europa. Maar er zijn ook genoeg weekenden, zoals laatst, dat ik met een kogelwerend vest bij een thuiswedstrijd van FC Twente te vinden ben.”

Woon je al je leven lang in Duitsland?
“Nee, mijn vrouw en ik woonden jarenlang op een woonwagenkamp. Ik vond dat een heerlijk leven, iedereen laat je in je waarde en je kan jezelf zijn. Toen kregen we een vaste baan, gingen we trouwen en kwam het plan voor kinderen. We besloten in Glanerbrug te gaan wonen. Het gevoel dat iedereen je in je waarde laat, was daar ver te zoeken. Als ik een nieuwe tv kocht, had de buurman de week daarop een nog grotere. Als we nee zeiden tegen het helpen bij de buurtvereniging, keken ze anders naar je.

De ruimte om je huis of woonplek heen begonnen we ook te missen. Een woonwagen zelf is klein en knus maar de ruimte eromheen is groot. In Duitsland is een stuk grond veel goedkoper dan hier, toen besloten we naar Gronau te verhuizen. Dat kan alleen als je hele gezin daar honderd procent achter staat. Iedereen moet een goed gevoel hebben bij de plek waar ze wonen, en dat is gelukt.”

En de toekomst, hoe ziet die er voor jou uit?
“Dan moet ik denken aan mijn tijd in een verzorgingstehuis. Daar had een demente oma een tegeltje met de tekst ‘van het concert des levens krijgt niemand een program’. Ik durf niet goed uitspraken te doen over de toekomst. Ik zie mensen van mijn eigen leeftijd om mij heen wegvallen en dan word je met beide benen op de grond gezet.

Met mijn vrouw en kinderen gaat het gelukkig goed, maar alles kan voor je ogen instorten. Hoe ik nu leef is het goed, huisje boompje beestje en Saxion is voor mij een warme plek. Ik kan wel terugkijken naar mijn oude schoolmeesters die zeiden ‘van jou komt niks terecht’ en zeggen ‘denk je dat?’, want volgens mij is het aardig gelukt.”