De mensen van Saxion: ‘Zelfs koffiezetten kon ik niet meer’

“Toen ik klaar was met studeren kreeg ik te horen: ‘Je kan nu echt een carrière maken’. Tegenwoordig moeten vrouwen sterk zijn en veel bereiken. Ik zei overal ja op en gaf 180 procent. Tot ik dacht: ik ben uitgeleerd, ik zie geen uitdaging meer in mijn werk. Wat is dan de volgende stap?

Voor mijn gevoel stond ik een jaar op een kruispunt, ik wist niet welke kant ik op moest. In de tussentijd gingen een aantal collega’s weg en voelde ik me nog verantwoordelijker om al het werk dat bleef liggen op te pakken.

Ik viel om. ’s Nachts werd ik badend in het zweet wakker omdat ik droomde over een gemiste deadline. Ik bleef thuis en melde me ziek. In eerste instantie dacht ik twee weken ziek te zijn, zoals de huisarts zei: ‘Twee weken op adem komen en dan kijken we wel weer verder’. In mijn hoofd dacht ik: verder kijken? Nee hoor, ik ga er weer vol tegenaan! Maar als je het zover hebt laten komen dat je batterij helemaal leeg is, merk je pas echt hoe slecht je je hebt gevoeld.

Het is alsof je hersenen en lichaam zeggen: ik stop ermee. Zelfs koffiezetten kon niet meer. Ik zat de hele dag thuis op de bank te huilen en volgde verschillende therapieën. Bij een psychosomatisch fysiotherapeut, bij een praktijkondersteuner en bij een psycholoog. Dan leer je jezelf echt kennen en kom je erachter dat je al die tijd jezelf wegcijferde.

Na een tijdje begon ik weer met werken. Ik moest langzaam opbouwen, maar merkte vrij snel dat ik niet in deze positie wilde zijn. Ik had hele gesprekken met mezelf. Een carrière hebben is leuk, maar niet op deze manier, zei ik. Ik had geen balans tussen werk en privé en ik was nog steeds constant moe. Ook al was ik met vrienden, in mijn hoofd was ik bezig mijn met agenda.

Ik ging een open gesprek aan met mijn toenmalige werkgever en zei: ‘Ik krijg hier geen energie meer van.' Omdat hij nooit een burn-out heeft gehad, snapte hij niet goed wat het was. Ik kreeg goedbedoelde advies: ‘Je moet sneller opbouwen zodat je weer in je ritme kan komen’. Maar bij een burn-out zijn je hersenen juist overprikkeld, ze kunnen de impulsen niet verwerken.

Nog steeds vroeg ik me af: wat wil ik doen met mijn tijd? Zo kwam ik op Instagram terecht. Het begon met één post waarin ik deelde dat ik een burn-out had gehad. Ik had geen zin meer om een masker op te doen en ik wilde delen hoe ik me echt voelde. Omdat er nog steeds een groot taboe heerst op een burn-out, vind ik het echt van belang om dit te delen. Als mensen me eerder vroegen hoe het ging dan zei ik: ‘goed’ of ‘druk’. Terwijl druk zijn niet positief is. Als nu iemand tegen mij zegt: ‘Ik heb het druk’, dan zie ik dat als een signaal.

Bij mijn vorige werkgever merkte ik dat mijn hart bij het  coachen en begeleiden van medewerkers in de zorg ligt. Toen dacht ik: eigenlijk moet ik in de voetstappen van mijn moeder treden, zij was lerares. Zo kwam ik bij Saxion terecht. Ik geef lessen bij de opleidingen gezondheidszorg en technologie en bij verpleegkunde. Dat doe ik 28 uur in de week zodat ik genoeg tijd heb voor mijzelf en mijn hobby’s. Ik ben blij met mijn nieuwe baan en de nieuwe uitdagingen die me staan te wachten, zoals mijn toekomstige website.”

Samara Abbas begon onlangs op Saxion. Haar Instagram is @samaraabbas.nl en op www.samaraabbas.nl gaat ze bloggen over haar leven.