Column: Kerstverhaal
Ik moet een jaar of zeven of acht geweest zijn toen ik mijn allereerste verhaal publiceerde, in de schoolkrant van o.b.s De Bonkelaar half jaren ’90 in een kinderhandschrift met lange lussen. De titel weet ik niet helemaal meer precies, volgens mij ‘Het eenzame kerstboompje’.
De inhoud weet ik nog wel. Er was een heel veld met kerstbomen en alle mensen wilden de mooie, grote kerstbomen hebben met dikke, volle, groene takken en rechte stammen. Maar er was ook een klein kerstboompje dat er niet helemaal bij paste in het veld, dat kale plekken had, kleiner was dan de rest en ook niet zo groen.
Langzamerhand zag deze kerstboom steeds meer anderen een warm huis krijgen en bleef hij alleen over in de decemberkou op het steeds leger wordende veld. Net toen de boom eigenlijk al de hoop had opgegeven om ooit versierd te worden, kwam er toch een familie die de boom wel mooi vond zoals hij was en hem meenam, een grote piek gaf en kerstballen.
De boom werd het stralende middelpunt van gezelligheid en cadeautjes voor het hele gezin. Eind goed, al goed (liefhebbers van Freud, ik ben benieuwd naar jullie analyse van mijn kinderpsyche).
Schoolkrant
Je zou kunnen zeggen dat ik nog steeds voor een soort schoolkrant schrijf en nog steeds een zwak heb voor de (echte) kerstboom. Misschien gaat het wel niet zozeer om de boom, maar om wat hij symboliseert. Ik heb geen kinderen, dus ik zou eigenlijk niet weten of de schoolkrant op de basisschool nog bestaat en of daar nog steeds kinderen van een jaar of zeven/acht in schrijven en of ze dan ook over kerstbomen schrijven. Ik hoop het. Het verhaal is dan vermoedelijk wel een beetje anders dan in de jaren ’90.
Op Driekoningen gaat traditiegetrouw de kerstboom weer weg. De dag waarop de drie wijzen uit het Oosten een opgaande ster zagen. In Kroamschudd’n in Mariaparochie (nog zo’n kerstklassieker) waren dat Duitsers en Bobby Farell van Boney M. Misschien volgt in het Saxionkerstverhaal wel op Driekoningen de bekendmaking van het derde bestuurslid.
Geen drie mannen, hopelijk wel drie wijzen, met Saxion als opgaande ster. En wijsheid wordt (extra) beloond, in ieder geval financieel. Met 6,3%. Kunstkerstbomen zijn trouwens pas duurzamer dan een ‘echte’ boom als je ze meer dan zes tot tien jaar gebruikt. Voor houten rendieren en vrachtwagens zou ik dat eigenlijk niet weten. De toekomst zal het uitwijzen.
Het voordeel is dan wel weer dat die dan weer niet op een steeds leger rakend veld hoeven te staan. En elke vrachtwagen en rendier is hetzelfde.
Rubrieken
Gerelateerde artikelen
Column: Agendahedonisme
Omdat ik tegenwoordig in de lange grijze wandelgang op weg naar boven mijn tag moet bliepen om mijn kantoor binnen te kunnen, viel mijn oog op de spreuk ‘Uniek, dat doen we samen’. Mijn hoofd is eigenlijk op het moment veel te vol voor allerlei existentiële vragen, maar toch kwamen ze meteen naar boven: ‘Kun je eigenlijk wel uniek doen als een soort werkwoord, als we samen uniek doen, is het dan nog wel uniek en wat is dat eigenlijk, uniek?’
Column: Taalcuriositeit
Het komt vast niet als een verrassing dat ik een groot liefhebber ben van allerlei taalfenomenen. Als docent kom ik regelmatig prachtige taalcuriositeiten tegen. Bijvoorbeeld van studenten die zich in een visuele cirkel bevinden, wat grammaticaal niet eens zo onjuist is, maar vermoedelijk niet wat ze bedoelen.
Column: Prullenbak
Een bij-effect van meer dan een decennium in het onderwijs werken is dat je een jaar toch in grote brokken gaat zien, van september tot juli, met daarin een soort voorspelbaarheid. Bijvoorbeeld na een aantal weken wekkerloos door het leven weer op tijd ergens zijn, samen met een heleboel studenten in de trein die in de eerste weken ook nog graag op tijd zijn voor college.