Onbezongen held Gerrit Beumkes: “Een kop koffie is vaak al genoeg voor een glimlach”

Wat is iets wat heel weinig mensen van je weten, maar dat je toch wil delen?
“Als ik eerlijk ben? Dan denk ik dat mensen heel veel al wel van me weten. Ik praat zoveel dat mensen heel veel al wel weten.”

Wilde je altijd al achter de receptie werken?
“Nee, dat had ik nooit verwacht. Hiervoor was ik beheerder van de studentensoos aan de Stadsgravenstraat. Maar dat viel weg. Toen was het een beetje de vraag: waar moeten we je laten dan? Toen kwam het voorstel receptionist te worden. Ik zag dat niet direct zitten, maar dacht ook: oh jee, straks krijg ik deeltijdontslag.

En ik ben blij dat ik er voor ben gegaan. Dat heeft geweldig uitgepakt. Ik vind het echt heel leuk. Je kunt hier echt mensen helpen, daar word ik ontzettend vrolijk van. En de mensen ook. Al bied je ze alleen maar een kop koffie aan; daarmee breng je vaak al een glimlach op het gezicht. Daarover heb ik nog wel een leuk verhaal trouwens.”

Vertel…
“Laatst was hier een bus met mensen uit het Westen. Die hadden de synagoge bezocht en waren nogal slecht ter been. Twee van hen liepen langs het gebouw en vroegen aan studenten waar ze koffie konden krijgen. Die verwezen ze door naar de SPAR hier.  Later zaten ze in de bezoekersstoelen hun koffie te drinken, toen bleek dat het kunstgebit van een van die twee oude dames gebroken was.

Ik heb toen alles in het werk gesteld door rond te bellen om dat kunstgebit gerepareerd te krijgen. Dat lukte helaas niet door de loopafstand, maar het werd enorm gewaardeerd. Uiteindelijk gaf één van de dames haar telefoonnummer. Ze kwam uit Scheveningen, en ze zei: als jij ooit in Scheveningen bent, dan gaan we samen wat eten in een strandtent, en dan betaal ik. Dus nu heb ik een contact in Scheveningen, leuk he? Die koffie, dat doe ik echt met iedereen. Dat wordt gewaardeerd.”

Krijg je achter de balie wel eens met agressie te maken?
“Nee, eerlijk gezegd heb ik dat nog niet meegemaakt. Soms maak ik een geintje, als dat helpt. En als ik iemand echt niet kan helpen, bijvoorbeeld bij de slagboom, dan geef ik dat netjes aan. Ik blijf altijd netjes.

Natuurlijk is er wel eens iemand chagrijnig. Zo mogen wij eigenlijk geen pakketten aannemen, dat is voor de postkamer. Toch is er een vrouw die hier elke keer een taart afgeeft, omdat ze dan hier voor de deur kan parkeren. Ik heb haar de laatste keer netjes aangegeven dat dit niet de bedoeling is, maar heb de taart wel voor de laatste keer aangenomen. Ik kan haar ook niet door het gebouw laten dwalen. Uiteindelijk moeten we het samen oplossen. Ook haar heb ik uiteraard koffie aangeboden.”

Jij zorgde er ook voor dat er nu bewegwijzering voor slechtzienden op het klimaatplein is. Had dat een persoonlijke motivatie?
“Ook dat ging weer met een kop koffie. Die jongen liep met een begeleider over het plein, en we raakten in gesprek toen ik ze een kop koffie aanbood. Het is al verschrikkelijk als je blind bent, dacht ik daarop, en het zal niet gebeuren dat hij dan ook nog hier op het plein in een wadi valt. Dus heb ik het opgepakt, samen met de gemeente. Zo zie je wat je een kop koffie met een mens kan doen.”

Ook als het Saxion-koffie is? Wij hebben best veel geschreven over de smaak.
“Ach, smaak is ook gewoon persoonlijk. Thuis heb ik een Miele-apparaat, dat je precies kan instellen, dat is natuurlijk wel anders. Toch zou ik zeker niet zeggen dat ik de koffie op Saxion slecht vind. Het is net wat je gewend bent.”

Laatst zat je opeens met een grote pleister op je neus. Huidkanker. Schrikken?
“Ik kreeg te horen dat een plekje op mijn neus huidkanker was. Dat klinkt heftig, maar het viel mee. Ik ben helemaal onderzocht en dit bleek het enige plekje. Het groeide ongeveer 1 millimeter per jaar. Het is weggesneden, daarna bleken de snijranden schoon. Nee hoor, ik ben een gelukkig mens, andere mensen hebben het vele keren zwaarder.”

Als receptionist ben je ook een visitekaartje, en dan zit je opeens met zo’n grote pleister midden in je gezicht. Nog overwogen om thuis te blijven?
“Ik had verwacht dat ik een of ander enorm verband op mijn gezicht zou krijgen, maar toen eenmaal duidelijk was dat het maar een pleister was, dacht ik: dan kan ik gewoon werken. Als het echt heel veel verband was geweest, dan misschien wel.”

Hoe lang werk je eigenlijk al op Saxion?
“Zo’n 36 jaar. En ik ga de veertig jaar bij dezelfde werkgever volmaken, net als mijn vader, dat weet ik zeker. Ik heb echt van alles gedaan bij Saxion, ben ooit begonnen als conciërge bij de opleiding Milieukunde van de toenmalige Rijkshogeschool IJsselland. Ook heb ik bijvoorbeeld bij de AMA gewerkt. Ik heb ook moeilijkere tijden meegemaakt op Saxion, ben overspannen geweest, gere-integreerd. Ondanks die zware tijden ben ik nog steeds superblij met Saxion. Ik vind Saxion echt een hele goede werkgever.”

Zijn er eigenlijk ook dingen waar je aan ergert?
“Daar ga ik niks over zeggen, voor hetzelfde geld word ik daar op afgerekend. Als ik toch iets moet noemen: soms gaan dingen heel traag bij ons, dat is wel jammer. Dan wordt er ontzettend veel vergaderd, of iets moet over heel veel schijven.”

Wat mij is opgevallen: op Saxion moet je echt goed weten hoe dingen werken en bij wie je moet zijn, anders krijg je weinig voor elkaar.
“Daar probeer ik niet aan mee te doen bij de receptie. Ik krijg bijvoorbeeld best vaak mensen aan de lijn die al heel vaak doorverbonden zijn. Ik ga ze dan niet opnieuw doorverbinden. Ik probeer het uit te zoeken, bel ze terug, of laat ze terugbellen door diegene die er over gaat.” 

Hoe ziet je ideale dag eruit op Saxion?
“Ik werk vaak in de vakanties, mijn kinderen zijn al volwassen, en ik zit niet dus niet vast aan de schoolvakanties. Toch zijn dat niet mijn lievelingsweken. Eigenlijk is het me dan te rustig. Ik houd meer van reuring. Van mij mag er bij wijze van spreken wel een rij staan.

Wat doe je graag buiten Saxion?
“Ik zit hier natuurlijk binnen, maar thuis vind ik het geweldig om in de tuin aan het werk te gaan. Ik houd van de natuur, van bloemen en planten. Verder houd ik van lekker eten en vind ik het heerlijk om op vakantie te gaan. In juni gaan we de hele maand naar Frankrijk, dan hebben we vier keer een week een stacaravan geboekt op verschillende plekken. De hele tijd op dezelfde plek vind ik niets aan.”

Je bent nu 61, heb je nog dromen?
Echt grote dromen? Niet echt. Ik heb zo’n beetje alles voor elkaar. Reizen, de wereld zien, dat wil ik nog wel graag. En als ik echt fantaseer zou ik misschien wel boswachter willen zijn. Lekker in de natuur.

Je zei zelf al dat je ook mindere tijden hebt gekend. Welke les daaruit zou je willen meegeven?
“Ik denk dat de kunst is om je rustig te houden. Uiteindelijk komt het allemaal goed, heb daar vertrouwen in. Niet boos worden. Ik ga zelf bijvoorbeeld ook nooit schelden. Uiteindelijk, en dat geldt ook voor mijn werk achter de receptie, moeten we het met elkaar oplossen. Daar bereik je veel meer mee.”