Onbezongen Held Frank Poorthuis: “Ik ben misschien wel de meest sociale IT-er”

Nee, een held, dat is Poorthuis naar eigen zeggen zeker niet, als hij wordt geconfronteerd met de titel van deze rubriek. Een bekende Saxionner (BS’er) durft hij zichzelf wél te noemen. “Ik ben misschien wel de bekendste Saxionner in Enschede nu Anka Mulder weg is”, grapt hij. “Ik kom bij iedereen over de vloer. En ik hoor ook veel.”

Op 1 september was hij precies 25 jaar werkzaam op Saxion. Poorthuis (60, ‘helaas’) weet nog goed hoe hij en een collega destijds rechtstreeks gebeld werden op hun mobieltje als er wat moest gebeuren. “Mijn computer start niet op. Of: mijn wachtwoord is vergeten. We hadden er dan een handje van om als nieuw wachtwoord ‘vergeten’ aan te maken. ‘Ja, mijn wachtwoord is vergeten’, klonk het dan. ‘Nee, uw nieuwe wachtwoord is vergeten.” We scharen het onder de klassieke IT-humor.

Hij weet ook nog hoe hij ooit als IT’er Windows 95 moest installeren, met 24 ‘floppy’s’. Om de studenten niet gelijk van dit interview te vervreemden: een opslagmiddel dat inmiddels al lang uitgestorven is. Poorthuis: “En dat je dan bij de 22^e floppy een leesfout kreeg.” Tijd heelt alle wonden blijkbaar. “Als ik eraan terug denk: het had wel wat.”

Er is een hoop veranderd in die 25 jaar.
“Dat klopt. Saxion was toen net één met Deventer, dit gebouw (Ko Wierenga, red.) was toen nog niet eens één geheel, met de Tulpen zoals we die nu kunnen. Je had allerlei ingangen, verschillende kantines nog. En ja, ook in mijn functie is een hoop veranderd, al is de basis nog hetzelfde; dat ik naar mensen toe ga om ze te helpen. Dat vind ik ook het mooiste.

Op de werkvloer is ook een hoop veranderd, vind ik. Vroeger had je meer het gevoel dat je binding had, met ‘de lijn’, daar schaar ik management en bestuur onder. Nu is die afstand in mijn beleving groter geworden. Ook merk ik dat jonge collega’s het vaak moeilijk vinden zich uit te spreken en kritisch te zijn, meer het gevoel hebben dat ze op moeten passen.”

Jij bent zelf aardig uitgesproken.
“Dat is misschien ook wel de leeftijd. Ik sta aan het eind van mijn loopbaan, dat maakt het misschien ook wel wat makkelijker.”

Als ik jullie ‘hok’ binnenstap – gelukkig gebeurt dat niet dagelijks, heb ik het gevoel dat die gezelligheid er wel is.
“Misschien juist daarom wel. De band onderling is supersterk. Maar het echte gezamenlijke IC-gevoel over de lagen is naar mijn gevoel een beetje weg. En ja, misschien heeft ook corona daar een tandje aan bij gedragen.”

Hoe was die coronaperiode voor jou?
“Heftig. Ik was een van de oudsten, dus in eerste instantie was het: blijf jij maar thuis. Later was ik juist degene die hier de laptops uitdeelde. Dat was een moeilijke tijd, want er was ontzettend weinig bekend, mensen vielen bij bosjes om, en ik zat met twee bejaarde ouders die in een verzorgingstehuis zaten. Voor mijn gevoel heb ik toen maanden onbeschermd gewerkt. Ik heb toen wel wat persoonlijke aandacht gemist.”

Hoe ben jij eigenlijk op Saxion terecht gekomen?
“Voor Saxion heb ik ruim 13 jaar op de UT gewerkt, daarna nog een jaartje op de rechtbank in Almelo. Daar werd de IT-afdeling gecentraliseerd in Amersfoort, daar had ik geen zin in. Destijds was er nog een soort samenwerking tussen gemeente, UT en Saxion, waarbij personeel uitgewisseld werd. Ik ben toen bij Saxion op de studentenadministratie begonnen, maar wist al wel dat ik in de ICT wilde werken.

En ook wel dat daar wel werk in zou zijn. En ik wilde niet de hele dag achter de computer zitten, want ik had eerder gemerkt tijdens administratief werk dat ik na een halve dag zat te knikkebollen. Nu ben ik de hele dag actief, vlieg de hele dag van hot naar her. Ik ben zo’n beetje dubbel zo oud als de rest, maar mijn jongere collega’s houden me niet altijd bij.”

Je zei voor de grap dat je misschien wel de bekendste Saxionner bent, maar ik zie je inderdaad altijd wel een praatje maken op de gangen. Hoe zit dat?
“Ik zeg altijd: ik ben misschien wel de meest sociale IT-er. Je komt natuurlijk ook overal over de vloer. Ik vind dat ook het mooiste, het contact met de klanten, de gebruikers, dat ze je tevreden kan maken. Zelfs als ik mensen niet kan helpen, blijven ze vaak wel tevreden achter. De meeste mensen vinden me wel aardig. Mijn dag is ook geslaagd als ik de mensen goed heb kunnen helpen.”

Iets meer over jouzelf: verliefd, verloofd, getrouwd? En waar kom je eigenlijk vandaan?
“Ik ben voor de tweede keer getrouwd, met Mireille, nu 12,5 jaar geleden. Ik heb twee volwassen zoons, van 26 en 28. Ik ben geboren in grensplaatsje Overdinkel. Daar heb ik tot mijn 24^e gewoond, daarna heb ik dik zes jaar in Losser gewoond en toen ben ik naar Enschede verhuisd. Daar zag ik best tegenop, als dorpsjongen van ons-kent-ons, maar wat helpt is dat we in een nieuwbouwwijk terecht kwamen met allemaal mensen en kinderen van dezelfde leeftijd. Dus dat was helemaal goed.”

Welke wensen heb je nog voor de toekomst?
“Simpel. Dat ik gezond oud mag worden. Ik heb een mooi vrijstaand huis, daar ben ik graag in de tuin bezig. En reizen. Ik ga met mijn vrouw graag naar bijzondere plekken. In september gaan we bijvoorbeeld naar de Faeröer eilanden. We zoeken vaak rustige plekken op met veel natuur. Die worden dan later pas populair, zoals bijvoorbeeld de Lofoten, of IJsland. Of dat de buren een jaar later zeggen: daar gaan wij ook naar toe. Ik zoek op zo’n trip helemaal uit wat ik wil zien. We blijven ook nooit langer dan een dag op dezelfde plek.”

We hadden het al een beetje over de opkomst van het computertijdperk. Nu zien we dat met AI.
“Destijds op de UT was er al een leidinggevende die zei: de computers gaan alles overnemen, er is straks veel minder werk. Dat is juist niet gebleken: er kwam juist heel veel werk bij. Ik denk dat dit ook voor AI gaat gelden. En voor Saxion blijft het zo dat mensen persoonlijk geholpen willen worden. Wij zijn geen booking.com of bol.com, mensen willen persoonlijk contact, naar een balie kunnen.”

Dit gesprek gaat zo hard, we hebben het nog helemaal niet over je hobby’s gehad. Wat doe je graag?
“Ik tennis een paar keer in de week. En ik ben een grote FC Twente-fan. Die club volg ik op de voet, tot aan fora toe, ik heb ook twee seizoenkaarten. Ik vind dat er veel negativiteit is rond de club, mensen willen te snel. Tegelijkertijd is Twente de 4^e club van Nederland. Daar hoort een hoog verwachtingspatroon bij. Elke maandag neem ik met een collega uit Deventer de wedstrijden door, die is voor Go Ahead, al moet ik er wel bijzeggen dat hij een echte teletekstsupporter is.

Ik verzamel ook postzegels, maar niet heel fanatiek hoor. Schrijf dat maar liever niet op. Dan denkt iedereen: dat is zo’n saaie kerel, daar hangt zo’n oubollig imago aan. Maar destijds was dat heel normaal, toen verzamelde eigenlijk iedereen postzegels.”