Afscheidsinterview Marouan Moussi: “In groep 8 wist ik al dat ik politicus wilde worden”

Atypische tijden leveren atypische interviews op. Door het niet verlengen van tijdelijke contracten neemt een andere generatie afscheid. Dus volgt hier niet een interview met een pensionado die tevreden terugkijkt op zijn vele dienstjaren, maar met een betrokken Gen-Z-er, over zijn eigen generatie, zijn vertrek, politiek, (gevallen) helden en dromen.

Marouan Moussi (27) begon pas in 2023 als werknemer op Saxion. Hoewel hij ‘slechts’ twee jaar op Saxion werkte, is hij zeker geen passant.

In 2019 begon hij na een mbo-studie als student Bestuurskunde op Saxion, en waar Saxion vaak moet schrapen om studentfuncties gevuld te krijgen, kun je hem geen gebrek aan betrokkenheid verwijten. Hij vervulde tal van functies: van studentcoach tot studentambassadeur tot lid van de opleidingscommissie, academieraad en centrale medezeggenschapsraad.

Na zijn studententijd ging hij op Saxion werken; als projectcoördinator bij samenwerkingsverband E³UDRES² en nam hij opnieuw zitting in zowel de Dienstenraad als de Centrale Medezeggenschapsraad. Tot hij de vrijdag voor de herfstvakantie zijn sleutels en laptop moest inleveren.

Moussi: “Daar was ik toch wel even stil van. Het voelt ook alsof ik hier veel langer ben geweest, misschien juist omdat ik zoveel dingen heb gedaan. Het was een grauwe dag, dat hielp ook niet mee, net als het overlijden van mijn opa. Het was een beetje een gekke maand.” 

Misschien niet direct, maar in zekere zin heb je binnen de Medezeggenschap meegepraat over je eigen vertrek…
“Dat is wel een beetje dubbel, maar zo voelt het niet direct. Ik wist toen aangekondigd werd dat er een vacaturestop kwam en tijdelijke contracten niet langer werden verlengd al wel: als dat voor hen geldt, dan geldt dat ook voor mij. Dus het klopt wel dat ik mijn vertrek wel zag aankomen, dat was voor de zomer al. Toen ben ik ook al begonnen met dingen uit te zetten.”

Hoe kwam de boodschap dat je weg moest uiteindelijk bij je binnen?
“Zoals gezegd zag ik het wel aankomen. Daarbij had ik misschien liever mijn eigen moment gekozen. Twee jaar is niet heel lang, maar tegelijkertijd is het voor mijn ontwikkeling ook wel goed om verder te gaan. Ik zie Saxion ook wel als een mooie springplank.”

Voor dit interview belde ik de directeur van jouw dienst (OSS). Hij was complimenteus, prees je betrokkenheid, je ‘kracht om te verbinden’. Dus volgens mij was er geen twijfel over hoe je je werk deed. Is het dan extra zuur om te moeten gaan?
“Nee. Hieruit blijkt voor mij dat je je werk soms nog zo goed kan doen, maar dat dan toch het moment om te gaan kan komen.”

Hij zei ook: ‘Ik denk dat zijn vertrek echt wel moeite gaat kosten om op te vangen’. Schrale troost of mooie woorden?
“Dat zijn mooie woorden, maar voor mij geldt dat in een organisatie als deze uiteindelijk iedereen vervangbaar is. Wat wel zo is, dat zag je ook bij eerdere vertrekkers: de werkdruk zal toenemen. Collega’s die blijven zullen het drukker krijgen, of dat kan ook, bepaalde dingen worden niet meer gedaan.”

Hoe kijk je persoonlijk naar de maatregelen?
Die snap ik, maar ik denk dat Saxion wel een soort visie moet hebben over wat het wil ‘overhouden’. Als je jong talent wegsnijdt en de oudere garde gaat met pensioen, loop je misschien het risico dat je een middenmoot overhoudt. Ik ben wel benieuwd hoe dat zich gaat ontwikkelen. Ik blijf Saxion in dat opzicht ook wel volgen, bijvoorbeeld door te lezen op SaxNow, of via koffie met oud-collega’s.”

Graag wat meer over de mens Moussi. Uit wat voor gezin kom je?
“Mijn ouders zijn vroeg gescheiden. Ik heb één broertje. Ik heb een beetje overal gewoond. Mijn ouders zijn allebei in Marokko geboren. Ik ben ook islamitisch, maar tegelijkertijd was de geloofsbelevenis in mijn gezin wel heel vrij.”

Blijkt dat ook niet uit het feit dat je ouders gescheiden zijn?
Misschien als je echt naar ‘heel vroeger’ kijkt wel, maar dat is een misvatting. Want het geloof zegt eigenlijk dat als het echt niet lukt en je bent genoodzaakt om te scheiden, dat dit kan.”

Bepaalt de islam ook voor een groot deel je normen en waarden?
“Het geeft wel een soort kompas in het leven. Ook bijvoorbeeld voor hoe je met anderen om dient te gaan. Ik had hier laatst een gesprek over met een huisarts. Die werkt af en toe in de nacht en ziet dan jongeren laveloos binnenkomen. In die zin lijkt mijn eigen generatie soms ook wel richtingloos.”

Had je het gevoel dat je je op Saxion extra moest bewijzen door je Marokkaanse achtergrond?
“Dat idee heb ik niet per se. Mensen zijn nieuwsgierig, maar dat is logisch en dat is ook prima. Als ik om me heen kijk zie ik ook dat bij jongeren de groepen steeds meer gemengd worden qua achtergrond.”

En in de maatschappij? Bijvoorbeeld in de politiek hoor je best vaak uitspraak over ‘Marokkanen’.
“Je bouwt een soort immuniteit op. Op een gegeven moment ken je die uitspraken wel. Persoonlijk doet het mij geen verdriet, maar het doet de maatschappij wel veel. Ik kan me voorstellen dat jongeren zich daardoor afwenden van de politiek. Maar dat geldt echt niet alleen voor mensen met een Marokkaanse achtergrond: ik sprak laatst ook een notaris die niet meer wilde stemmen.”

Jij kwam van het mbo naar het hbo. Dat kan wel eens lastig worden, is dan vaak de gedachte.
“Dat werd mij ook altijd gezegd. Ik dacht toen altijd: we zullen het wel zien. Toen ik op het mbo zat, kreeg ik ook wel eens de vraag: hoor jij hier wel thuis? Je komt meer over als een docent. Dat kwam misschien ook door mijn leren tas. Maar ik heb me nooit onzeker gevoeld om wat mensen zeggen, daar heb je minder last van als je weet welke richting je op wil.”

Jij wist al heel vroeg welke richting je op wilde?
“Op de basisschool al. In groep 8 keek ik al naar het vragenuurtje van de Tweede Kamer op de dinsdag. Toen was ik een groot fan van D66 en met name Alexander Pechtold, ik vond het sociaal-liberale een mooie gedachte. En Pechtold vond ik echt goed debatteren, bijvoorbeeld tegen Wilders. Al zegt Wilders soms ook dingen waarvan ik denk: dat is een goed punt. Zoals over de btw verlagen tegen de inflatie, al is hij niet de enige.”

Die politieke betrokkenheid valt terug te zien op je cv. Ik telde zowat 24 nevenactiviteiten. Zet je er gewoon alles op of heb je echt zoveel gedaan?
“Dat begon denk ik wel op het mbo, ik koos er toen echt voor om ook echt die politieke kant op te gaan. Daar hoort ook bij dat je bepaalde functies op je neemt. Ik wilde ook niet alleen studeren, maar ook dingen doen, daar leer je ook veel van. Mijn droom was om Tweede Kamerlid te worden voor D66. Ik ben ook geen typische jongere geweest die FIFA speelde tot de late uurtjes.”

Ik zag dat je op de kandidatenlijst stond voor zowel de gemeenteraad in Rheden en de provinciale staten in Gelderland én regiobestuurder was voor D66. Ben je nu eigenlijk nog lid van die partij?
Nee, ik ben geen lid meer. Ik heb bewust mijn lidmaatschap opgezegd. Ik vind het politieke spel nog wel leuk, maar ik heb ook ontdekt dat de echte beslissingen niet altijd daar genomen worden, maar ook in de ambtenarij.”

Dus die droom is om zeep?
“Ik voel me niet meer verbonden met D66. Ik ben geen lid meer en ga er ook niet meer op stemmen. Ik heb van dichtbij gezien dat het niet alleen om de inhoud gaat, maar dat er ook op de man gespeeld wordt. Ik ben zelf niet iemand die over lijken gaat.”

Wat is dan nu nog de droom, als het over werk gaat?
Misschien toch wel directeur op Saxion (lacht). Maar serieuzer: ik blijf wel in dat politiek-bestuurlijke speelveld. Ik zou bijvoorbeeld wel op een ministerie willen werken als topambtenaar, adviseur van een minister. Dat lijkt me zeker wel wat.”

Heb je al een nieuwe baan gevonden?
“Nee, er is op dit moment nog niks concreet, maar ik heb wel heel veel dingen uitstaan.”

En een klassieke slotvraag; wat ga je het meest missen op Saxion?
“De collega’s. Het dichtbij wonen. Natuurlijk zijn er ook wel inhoudelijke dingen, maar at the end is dat niet wat je meeneemt. Dat is dat Saxion een warm bad was, waarin ik me naar mijn eigen gevoel altijd soepel bewogen heb. Uiteindelijk zijn het dan toch de ervaringen en de relaties waar het om gaat.”