CB-docente en schrijfster Olga beleeft dubbele primeur met roman over wereldberoemde jurk van de zeebodem

Met De Jurk van Texel begaf de ervaren schrijfster (45) uit Enschede zich op voor haar onontgonnen historisch terrein, maar ook weer niet helemaal. Hoekstra geldt – al dan niet onder het pseudoniem Lis Lucassen - als een bekende naam in het genre feelgood, romantische boeken waarin het hoofdzakelijk om de (soms stomende) liefde draait.

De Jurk van Texel wordt door uitgever HarperCollins getypeerd als historische feelgood-roman en de liefde speelt in de zorgvuldig parallel geweven verhaallijnen dan ook een grote rol. Toch moest Hoekstra zich inhouden, zegt ze. “Ik heb de zin ‘mijn hart sloeg een slag over’ er wel honderd keer uit moeten halen.”

Maar veel belangrijker: omdat het om een historische roman gaat moest ze het voor een groot deel met de historische feiten doen. Zaken moesten kloppen én doen dat ook. “Ik was gewend om er op los te verzinnen, maar nu moest ik het zo historisch accuraat mogelijk houden én er een leesbaar verhaal van maken” Ze sleep dan ook anderhalf jaar aan het boek, waarvoor ze tijdens een schoolvakantie met man en kinderen afreisde naar Texel.

Nachtwacht van de zeebodem

De jurk die het historische uitgangspunt was van het boek, is niet zomaar een jurkje. Het gaat om de 17^e-eeuwse jurk die uit het in 2010 voor de kust van Texel ontdekte Palmhoutwrak kwam. Die jurk kreeg internationale aandacht omdat hij vrijwel gaaf is gebleven, ondanks 350 jaar op de zeebodem. Uniek.

Hoekstra over de vondst: “Een expert zei erover: je moet je voorstellen dat je De Nachtwacht van de bodem trekt.”

In De Jurk van Texel geeft ze de jurk een fictieve draagster, met een complete achtergrond en verhaal dat erbij hoort. Elisabeth, de dochter van een koopman in woelige tijden, die wordt uitgehuwelijkt aan een Engelse handelsreiziger om het fortuin van haar vader te redden, en daarom naar Amerika moet vertrekken.

In het heden reist Emilie, een archeologe, af naar Texel om de jurk te onderzoeken. Zonder te spoileren; hoewel historisch is het boek ook zeker feelgood, al loopt het niet voor iedereen goed af.

Ook in dit boek dus genoeg mensen die elkaar smachtend in de ogen kijken. Tegelijkertijd schreef Hoekstra zo accuraat mogelijk over echte gebeurtenissen, zoals de enorme hoeveelheid wrakken die voor Texel ligt en de maatschappelijke discussie over het wel of niet opgraven daarvan – en wat dat dan wel niet moet kosten of aan onschatbare waarde oplevert.

Ook de discussie in het boek over waar op Texel gevonden spullen het best tentoongesteld kunnen worden, op het eiland zelf of in het Rijksmuseum, is een echte.

Ook historisch probeerde ze zich aan de feiten te houden. “Al heb ik de tijdsperiode wel wat opgeschoven om een oorlog erin te krijgen. Misschien bestond een bepaalde Twentse bastaardzoon met gouden krullen ook niet.”

Seksscenes

Hoewel er zeker rode wangetjes zijn, blijft het qua romantische scenes in dit boek bescheiden. Dat is in Hoekstra’s puur romantische werk soms wel anders. Zeker in de boeken die ze onder pseudoniem schrijft zitten zinderende erotische scenes.

Hoe kijken haar studenten daarnaar? “Ik schrijf geen erotica; alle expliciete scenes dienen een doel. Het is een vak, dat probeer ik in mijn lessen ook mee te geven. Ik schreef deze boeken al voor ik les gaf. En belangrijker; dit gaat niet over mij. Een thrillerschrijver zit ook niet dagelijks mensen met een hakbijl achterna.”

Feelgood mag literair dan soms als een ondergeschoven kindje gelden, in uitgeversland geldt het als de billion dollar industry, zegt de schrijfster. Zelf krijgt ze daar een bescheiden deeltje van mee. “Ik verdien heel leuk bij met wat ik geschreven heb.”

Bovendien groeit de waardering, zegt ze. “Ook hier gaat het vaak om zware thema’s, of wordt er gespeeld met genreconventies.”

3.500 stuks

De Jurk van Texel is niet alleen Hoekstra’s eerste historische roman, het is ook het eerste boek dat uitgeefreus HarperCollins van haar hand publiceert. De eerste druk telt gelijk 3.500 stuks.

Het gevoel is nog hetzelfde als bij haar eerste boek, zegt Hoekstra over de kwetsbaarheid van een boek uitbrengen. “Je hoopt vooral dat de boodschap overkomt, maar de angst is vooral: gaan mensen dat wel lezen. Een uitgeverij is een commerciële instelling, dus als dat niet het geval is betekent dat ook dat er geen tweede boek komt.”

Tot nu toe zijn de recensies goed. Vooral vijf sterren, bijvoorbeeld op boekensite hebban.nl. Toch blijft het altijd kwetsbaar voelen. “Als je dan allemaal vijfsterrenrecensies krijgt en er zit een éénsterrenrecensie bij, dan is dat toch vaak die laatste waar je in je hoofd op terugkomt. Maar je kan niet iedereen tevreden maken.”

Nog even terug naar de liefde als terugkerend hoofdthema in haar werk. Is Hoekstra (getrouwd, drie kinderen) dan zelf zo’n smachtend mens? “Ik ben al heel lang samen met dezelfde man. Liefde en verliefheid zijn iets heel moois en dus een geweldig onderwerp. Het is mooi als je jezelf kan verliezen in zo’n gevoel. De wereld is al duister genoeg.”