Studente wil ver gaan voor tweede buitenlandse minor: “Ik wil dit al jaren”

Eerder deed de studente Interior Design al een minor in Lissabon. “Een hele waardevolle ervaring”, zei ze gisteren tijdens de zitting. En een ervaring die duidelijk naar meer smaakte, want ze wil nog een buitenlandse minor doen, nadat ze de rest van haar studie al heeft afgerond. Dit keer in Amerika. Om tal van redenen, zei ze. Zo wil ze onder andere haar internationale netwerk verbreden, kennismaken met het andere onderwijssysteem, met de cultuur en met alle andere internationale studenten daar. “Ik wil dit al jaren”, zei ze.

Daarbij is er wel een probleem: haar opleiding biedt in principe slechts de mogelijkheid tot één (buitenlandse) minor, behalve in uitzonderingsgevallen. Volgens de verantwoordelijken van haar opleiding is het geval van de studente niet zo’n geval. Haar verzoek werd daarom afgewezen. Daar is de studente het niet mee eens en dus stapte ze naar het College van Beroep voor de Examens (Cobex). Ze vindt het besluit onvoldoende onderbouwd en onbegrijpelijk.

De zitting draaide grotendeels om twee hoofdvragen: wie precies het besluit nam om de tweede minor te weigeren en of dat besluit inhoudelijk en procedureel voldoende onderbouwd is. De juridisch adviseur van de studente betwijfelde of de examencommissie wel formeel de beslissing nam, of dat de directeur dat deed — en in dat laatste geval had de zaak niet aan het Cobex, maar aan de Geschillenadviescommissie voorgelegd moeten worden, zo stelde hij. Bovendien vroeg hij zich af of de directeur wel bevoegd was.

Kosten? Richtlijnen?

Behalve die formele kwestie werd vooral inhoudelijk ingegaan op de afwijzing. Zo gaf de manager van de opleiding aan dat zo’n tweede minor een kostbare zaak is voor de school en dat Saxion fatsoenlijk dient om te gaan met het gemeenschapsgeld dat daarmee gepaard gaat. De studente was van mening dat de kosten wel meevallen; bovendien biedt Saxion ook andere extracurriculaire activiteiten aan, zoals honours, en kosten die ook geld.

De studente had bovendien niet al haar vakken afgerond – dat zag de opleiding als een voorwaarde en de motivatie van de studente werd ‘eindeloos’ genoemd, maar toch ook ‘een beetje een warboel’. “Ik heb het besproken met de directeur en onder deze motivatie kan het niet”, gaf de secretaris van de examencommissie van haar opleiding aan.

De voorzitter van het Cobex vroeg zich vooral wanneer iemand wél een tweede minor zou mogen volgen, omdat de OER (Onderwijs en Examenregeling) die mogelijkheid wel biedt. Ze vroeg zich af of er vaste richtlijnen zijn. “Er staat nu alleen een onderbouwd verzoek. Maar hoe weet een student dan waaraan getoetst wordt?”

Die regels staan in ieder geval níet in de OER, werd tijdens de zitting vastgesteld. “Dit zijn de redenen van de directeur”, gaf de secretaris van de examencommissie namens de opleiding aan. De voorzitter van het Cobex vroeg zich daarbij af hoe er dan sprake kon zijn van consistentie. De reactie daarop was dat het afhang van de casus, en vooral van ‘redelijkheid’ en ‘billijkheid’, algemene normen van eerlijkheid en rechtvaardigheid dus.

Verder ging het ook praktisch over de vraag wat het voor de studente in zou houden mocht ze alsnog de minor kunnen doen in Amerika. Die zou ze dan, gezien haar afstuderen, praktisch pas kunnen doen in het tweede semester van volgend studiejaar. Bovendien zou ze dan meer dan 240 studiepunten behalen en formeel langstudeerder worden, maar beide partijen waren het er over eens dat deze twee punten voor deze zaak geen probleem hoeven te zijn.

Het Cobex neemt in principe binnen tien werkdagen een beslissing over de zaak. Daarbij speelt ook een rol wat de gevolgen zijn als deze zaak eigenlijk bij de Geschillenadviescommissie had moeten spelen. “Daar gaan we over nadenken”, besloot de voorzitter van het Cobex.