Handen in de klei, zorgen uit je hoofd: “Het is net alsof we weer kinderen zijn”
Emoties kalmeren en stabiliseren: dat is wat kleien kan doen, is de belofte. Woensdagmiddag in de welzijnsweek van Saxion kwam een groep studenten bij elkaar voor de workshop pottenbakken. Wat werd er gemaakt? Een ‘self-love mug’. Van een homp klei een mok maken blijkt moeilijker dan gedacht, merkt redacteur Linde Verschoor. Ze eindigt uiteindelijk als enige zonder mok, maar wel met een chipsschaal én een goed humeur.
Vooraan in het lokaal in Deventer staat een aantal prachtige mokken met hartvormige handvatten. Op tafel ligt allerlei gereedschap, zoals sponsjes, kwasten en plastic boetseermesjes. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond zetten we onze handen wat onwennig in de klei. ‘Net alsof we weer kinderen zijn’, mompelt iemand.
Voor de groep staat Joy Douma. Ze is trainee bij Saxion en een van de initiatiefnemers van de Saxion Well-Being Week. Douma is een ervaren pottenbakster en gaat ons vandaag laten zien hoe we zelf ook zo’n schitterende mok kunnen maken. In coronatijd begon ze met pottenbakken, om even uit haar hoofd te zijn en bewust bezig te zijn met creëren. “Het geeft veel voldoening om zelf iets te maken wat je in het dagelijks leven kan gebruiken”, zegt ze.
Niet eng
Klasgenoten en vriendinnen Maja Trieu (22) en Noa Kappert (21) van de opleiding Toegepaste Psychologie maken volop gebruik van de gratis activiteiten in deze welzijnsweek. Ze hebben al salsa gedanst en gaan deze week ook nog ‘swing yoga’ doen. Maja: “Ik vond het eerst een beetje spannend om naar dit soort activiteiten te gaan, maar het blijkt helemaal niet eng. Het is juist een hele leuke manier om nieuwe contacten te leggen met mensen buiten je eigen opleiding.”
Terwijl mijn mok meer op een soepkom begint te lijken, merk ik dat ik niet de enige ben met dit probleem. Gelukkig is er een uitkomst. Instructrice Douma vraagt aan verschillende studenten of ze opnieuw willen beginnen. De klei moet dan platgeslagen worden op tafel, zodat er geen lucht in blijft zitten. Dat blijkt een goede manier te zijn om wat frustratie kwijt te raken, want om me heen zie ik veel studenten driftig hun net gefabriceerde kunstwerkje plat slaan.
Een mok zal het uiteindelijk niet worden, een schitterende chipsschaal wel. Foto's: Ronald Hissink
Na heel wat kapotgeslagen stukken klei begint het hier en daar toch ergens op te lijken. Ook bij vierdejaars Tourism Management student Lucija Cunovic (22). Ze vindt het belangrijk dat Saxion op deze manier aandacht besteed aan welzijn. Van haar mogen dit soort evenementen wel vaker georganiseerd worden. Op de vraag of ze blij is met haar mok, volgt een twijfelachtige ja. Lucija: “Ik ben erg perfectionistisch. Mijn mok is niet helemaal geworden zoals ik zou willen, maar dat is niet erg. Ik ben hier om uit mijn comfortzone te stappen, want ik weet dat nieuwe mensen ontmoeten goed is voor mijn well-being.”
Chipsschaal
Bloempot, huisdiervoerbak, soepkom of chipsschaal. Een mok is het niet geworden, maar gelukkig krijg ik wel suggesties voor wat mijn creatie wel kan voorstellen. Mijn ‘mok’ wordt dus maar een chipsschaal, besluit ik. Het gaat om het proces, niet om het eindresultaat, stel ik mezelf gerust.
Gelukkig is Douma tevreden met álle resultaten. Ze is vooral blij dat ze vandaag zoveel studenten bij elkaar heeft kunnen brengen. Douma: “Ik vind dat Saxion de verantwoordelijkheid heeft om voor de gezondheid van studenten te zorgen. Natuurlijk hebben we studentpsychologen, maar dit soort evenementen zijn luchtiger en laagdrempeliger. Op deze manier kunnen we ook beter kijken wat er speelt onder studenten en wat ze nodig hebben.”
Joy Douma, trainee en vandaag pottenbakinstructrice. Foto's: Ronald Hissink
Het eindresultaat: vierentwintig mokken in alle vormen en maten, en één chipsschaal. Voordat de mokken geschilderd kunnen worden, gaan ze de oven in om op 950 graden gebakken te worden. De studenten moeten dus nog even geduld hebben voordat ze kunnen drinken uit hun eigen creatie.
En ik? Ik ben een chipsschaal rijker, en wat illusies armer over mijn kleikunsten, maar loop toch tevreden het lokaal uit.
Opperste concentratie. Foto's: Ronald Hissink
Gerelateerde artikelen
De Studentrecensent: een 6 voor het OV tussen Glanerbrug en Enschede
Wie wel eens met het openbaar vervoer naar Enschede komt, die weet: in de bus of trein in Enschede kan van alles gebeuren. Te veel passagiers, te weinig passagiers, een chauffeur die al een eeuw in dienst is of nog maar net, een halfuur vertraging of juist een paar minuten te vroeg. Niets zo veranderlijk als het weer en het Enschedese openbaar vervoer. Dat houdt het spannend, zullen we maar zeggen. Daarom toch een zes voor het OV tussen Glanerbrug en Enschede.
In het hok: studievereniging Tuks (VIDEO)
Een kast vol spelletjes, een zelfgebouwd kassasysteem en een 2,3 literblik chili con carne dat in de kast nog altijd op z’n koper staat te wachten. Het hok (‘de Iglo’) van Tuks is achterin een werklokaal op de zesde verdieping van de Glasbak te vinden. De studenten van de AD Software Development zijn bijna altijd in dit lokaal te vinden. Ze zijn er voor zelfstudie, toetsen of om in de pauze een spelletje te spelen. “Van deze studie is bijna iedereen lid van onze vereniging.”
Column: Lerend vermogen
Ik had voor deze maand eigenlijk een luchtige column geschreven, over grappige lobbyvoorstellen die Saxion zou kunnen doen in aanloop naar de verkiezingen. Dat had een aantal redenen: er is in deze tijd al genoeg om somber over te zijn, bovendien blijken luchtige columns een goede manier om prijzen te winnen.