Met de brandweer op verkenning: “Saxion is enorm, elke seconde telt”

De zes brandweermannen hebben net hun verplichte Saxion-labjas over hun brandweerkleding en een grote doorzichtige veiligheidsbril op. Het is een bijzonder gezicht, zeker omdat de wat te kleine Saxion-kleding soms maar net over de kont valt bij de grote brandweermannen. Veiligheidscoördinator Ed Schreuter (van de academie LED) heeft zojuist achterin Wolvecamp zijn introductie gedaan, waarin hij onder meer vertelde dat Saxion een campus is, met meerdere gebouwen en dat vrijwel overal wel plattegronden hangen.

Maar nog voor Schreuter echt kan beginnen, gaat er opeens een pieper af. En dan gaat het razendsnel. De brandweermannen rennen de trap af, met Schreuter voorop. Ze moeten uitrukken voor een calamiteit – denk ik, want wat er precies aan de hand is, weet ik nog niet. Fotografe Marlene en ik maken ons nuttig door de achtergelaten labjassen op te hangen en we zoeken de weg terug naar de hoofdingang – dat blijkt inderdaad nog niet zo makkelijk.

Als we de ingang eenmaal hebben gevonden, blijkt de brandweer alweer terug. Loos alarm. Dus kunnen we nu ook echt beginnen. En dat is belangrijk, heeft Schreuter eerder al uitgelegd. Essentieel zelfs. Elke seconde telt, als het erop aan komt. Schreuter: “Saxion is qua oppervlakte groot en bestaat uit meerdere gebouwen. Het is soms behoorlijk lastig om overal de weg te vinden.”

Elektrocutie, verstikking, vergiftiging

Bovendien kent Saxion allerlei bijzondere ruimtes met gevaren. En dat zijn geen kleine risico’s, blijkt uit het verhaal van Schreuter. Hij somt ze op: elektrocutie, verstikking, vergiftiging of blootstelling aan straling. “Juist daarom is het belangrijk dat brandweerlieden deze plekken al eens gezien hebben, zodat ze bij een echte inzet sneller en gerichter kunnen handelen.”

Nog voor de introductie had hij de brandweerlieden het brandpaneel al laten zien, de nooddeuren beneden en een kastje met een sleutel aan de buitenkant, links van de ingang van Ko Wierenga. Als er brand uitbreekt, kan de brandweer daar de sleutel voor het gebouw pakken.

Door met de rondleiding. We gaan langs en door verschillende laboratoria en opslagplaatsen. Sommige studenten lijken inmiddels al behoorlijk gewend aan de brandweerlui. “Alweer brandweer? Die waren hier vorige week ook al”, zegt een student.

Saxion is enorm, blijkt als we met Schreuter aan het roer door de gebouwen trekken. Als er bijvoorbeeld brand uitbreekt achterin Haanstra, hoe kom je daar dan als brandweer? Om de mannen hier bewust van te maken, vraagt Schreuter ze continu: “Weten jullie waar je nu bent?”

Op basis van een blik door de ruiten weet een brandweerman meestal wel het goede antwoord te geven. Hoe dieper in het gebouw, hoe lastiger de vraag, zo blijkt. Voor sommige brandweermannen is het bovendien de eerste keer op Saxion. Een van hen grapt dat hij zich met zijn labjas net ‘een studentje’ voelt, terwijl hij in het dagelijks leven werkt als automonteur.

3D-gebit

Schreuter vertelt in elke ruimte over wat er gebeurt en wat voor gevaren er zijn. De brandweermannen verbazen zich soms over de voorzieningen op Saxion. Even zijn we er drie kwijt, ze zijn blijven hangen bij een kast waarin een vliegtuigmotor staat. “Dat Saxion dit allemaal heeft”, klinkt het.

Als we eenmaal het FabLab hebben gezien – waar een student trots een enorm 3D-geprint gebit heeft getoond- is de rondleiding voorbij. We lopen terug naar de brandweerwagens, die voor het gebouw staan. In totaal krijgen zeventig brandweerlieden deze rondleiding.

Schreuter benadrukt nog eens hoe belangrijk het is voor de brandweer om op Saxion de weg te weten.

Zelf ben ik na twee uur gesloopt en ik ben blij dat ik zelf geen brandweervrouw ben; voor mij is het al een succes als ik elke ochtend de koffieautomaat weet te vinden. Misschien moet ik nog een paar keer meelopen.