De Balans: “Pas nadat ik mijn master haalde was ik weer echt trots op mezelf”

1. Droom groots, en maak er behapbare stappen van

“Als puber deed ik maar wat. Eigenlijk allesbehalve school, en er gebeurden dingen die ik niet in het openbaar vertel. Ik had dan ook geen idee welke kant ik op zou moeten. De middelbare school begon op het vwo, ik ging naar de havo en op een goed moment zeiden mijn ouders: doe nou maar het mavo-examen, dan heb je dat maar gehad. Het hielp niet mee dat we in die tijd een paar keer verhuisden. Ik was drukker met vriendinnen maken, dan met het schoolwerk. Op mijn zestiende keerden we definitief terug naar Enschede. Mijn vriendinnen gingen naar het ROC van Twente, veel naar de opleiding sociaal-pedagogisch werker. Dus die volgde ik.

De ROC deed ik versneld en daarnaast werkte ik. Toen ik naar Saxion kwam voor de opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening, viel de puzzel in elkaar. Daar ben ik de hogeschool nog steeds dankbaar voor, hier zat ik echt op mijn plek en ontdekte ik wat ik echt belangrijk vind. En ik ben mijn ouders dankbaar, omdat ze nooit oordeelden, maar ruimte gaven. In mijn werk als studentendecaan geef ik onze studenten dat ook mee. Want problemen kunnen gigantisch lijken, of je droomt zo groots dat het je blokkeert. Neem een stap terug, zeg ik dan. Geef je droom niet op, maar maak het klein, zodat je iedere dag zinvol bezig bent. Dat werkte bij mij ook. Soms heb je tijd nodig om je plek te vinden, en dat is helemaal niet erg.”

2. Fouten maken mag (en moet), maar leer ervan

“Op het geboortekaartje van mijn dochter Puck staat: ‘Groei, geniet, geef, lach, laat gaan, leef, droom, straal met je aanwezigheid maar vooral, wees jezelf.’ De zin komt van internet en ik heb ‘m zelf hier en daar aangepast. In deze woorden zit veel van wat ik mijn dochter mee wil geven. Vooral dat je het eigen pad moet vinden. Soms struikel je, maar til daar niet te zwaar aan.

Dat is niet makkelijk. In 2017, Puck was anderhalf, gingen mijn man en ik uit elkaar. Mijn wereld stortte in, maar het was onvermijdelijk. We waren uit elkaar gegroeid. We hebben goed contact, en daar ben ik dankbaar voor. Maar dat jaar was zwaar. Ik ging met Puck terug naar mijn ouders, betrok de zolder. Ondertussen bleef ik werken, vier dagen in de week. De dagen zaten zó vol. Maar er waren ook mooie dingen: dat Puck en ik dit samen deden, dat we zoveel hulp en steun van mijn ouders en vrienden kregen. Nu heb ik het weer op de rit: ik kocht een huis in Glanerbrug en mijn ouders staan altijd voor ons klaar.

Werk was een afleiding. Hoewel ik de scheiding als een falen beschouwde, werd ik hier goed opgevangen. Door de organisatie, maar vooral door mijn directe collega’s met voorop Annemarie van de Vondevoort. De gesprekken met haar waren zó waardevol. Ik was in die tijd met een master bezig, die ik op pauze zette. Toen het kon pakte ik die weer op en inmiddels heb ik het diploma. De beoordelaar, die ik natuurlijk ken, klopte aan. Ik dacht: dit is niet goed. Maar hij zei: ‘je hebt een 8’. Ik vloog haar om de hals. Op dat moment sloot ik symbolisch iets af en was ik weer écht trots op mezelf.”

3. Maak plezier, want veel belangrijkers is er niet

"Misschien gek, maar op Spotify heb ik een lijstje met liedjes voor m’n eigen uitvaart. Muziek is belangrijk voor me, omdat het je uit het moment kan halen, en in vervoering kan brengen. Mijn lievelingslied is She’s a Rainbow van The Rolling Stones. Een gek nummer, geschreven onder invloed. Maar sommige delen van de tekst slaan zo erg op mij en wie ik wil zijn: iemand die alle kleuren van de regenboog in zich heeft en uitstraalt. De twee andere nummers die gedraaid worden: Just Breathe van Pearl Jam en Avé Maria in de versie van Beyoncé.

In coronatijd leerde ik iets wat ik eigenlijk al wist. Dat plezier maken zo belangrijk is. Voor mij zijn dat festivals, een drankje, vrienden en muziek. Ik baalde zó dat Freshtival op het Rutbeek weer niet door kon gaan. En op die momenten heb ik te doen met onze studenten; met hun valse, digitale start. Want of je nu op kamers zit, of thuis blijft wonen – het valt niet mee. Als je naar Saxion komt, dan ben je klaar voor een volgende stap. Om nieuwe mensen te leren kennen, andere dingen te doen, op eigen benen gaan staan en jezelf ontdekken. Dat was een groot gemis van de lockdown-tijd.”

4. Maak van je hart geen moordkuil

“Inmiddels werk ik alweer tien jaar bij Saxion. Eerst als medewerker onderzoek en onderwijs, bij de academie Mens en Maatschappij. Na drie jaar zag ik de vacature voor studentendecaan voorbijkomen en dacht: ik schrijf gewoon. De vacaturetekst bracht me aan het denken. Blijf ik nog wel lang van mijn huidige baan genieten? Ik kon die vraag niet met een zeker ‘ja’ beantwoorden, want wilde ik eigenlijk wel voor de klas blijven staan? En dus solliciteerde ik.

Tot mijn verbazing kreeg ik de baan, want eerlijk is eerlijk: ik voldeed nog niet. En ik besloot om hier elke dag van te genieten. Dat doe ik nog steeds. Deze baan past echt bij mij. Heb ik nog dromen? Natuurlijk. Als ik onbescheiden ben, dan zou ik de baan van Anka Mulder wel willen hebben, voorzitter van het college van bestuur. Aan de eisen voor die baan voldoe ik nog niet, maar ik heb wel ideeën over onderwijs en beleid. Ik zou best in adviescommissies willen om mijn stem te laten horen. Maar ik heb ook nog veel te leren. Bijvoorbeeld om wat minder primair te reageren, of de hakken in het zand zetten als het woord ‘moet’ valt. Of de meer juridische kant van het werk. Ik denk dat ik de afgelopen jaren hier al reuzenstappen in zette. Dus waarom zou ik niet groot dromen?”

5. Volwassen worden is meer dan cijfers halen, het gaat om de hele mens

“Vooropgesteld: ik vind dat Saxion het goed doet. We hebben al veel oog voor onze studenten en hun individuele uitdagingen. Maar ik denk dat we als instelling nog meer kunnen doen. Inclusie vind ik een belangrijk thema, want iedereen moet mee kunnen doen, ongeacht je achtergrond, geaardheid of beperking. Dat straalt de hogeschool al uit met Pride en het onderschrijven van de Sustainable Development Goals, maar ik denk dat we het ook heel praktisch kunnen maken. Bijvoorbeeld door sport, muziek en vorming op te nemen in het curriculum.

Want één van de lessen van de coronatijd moet zijn dat we beweging, afleiding en buitenlucht nodig hebben. Waarom niet het Volkspark in met de klas? De reflex is al snel dat we geen tijd hebben voor dit soort dingen. Maar het gaat er maar net om wat je urgent maakt. Die stem wil ik graag laten horen. Ik hoor van studenten hoe belangrijk die afleiding is, en ervaar dat zelf ook zo. Door te fietsen van-en-naar werk. En door mijn hobby paardrijden. Heel recreatief, hoor. Ik pakte het weer op toen ik weer vrijgezel was, omdat ik er als kind zoveel plezier aan had.”

6. Wees jezelf en doe je nooit anders voor

“Dat je er mag zijn, en dat je jezelf kunt zijn – dat zijn waarden die ik Puck wil meegeven. Natuurlijk leggen anderen je druk op en de maatschappij verwacht dingen van je. Maar het belangrijkste is dat je goed in je vel zit, dat je weet dat je kwaliteiten hebt en zo straalt met je aanwezigheid. Ik probeer zelf ook zo te leven, ben bijna altijd vrolijk en maak graag een praatje. Het klinkt cliché, maar als studenten aankloppen met problemen, dan is het eerste wat ik doe: luisteren en aandacht geven. Je komt pas verder als je jezelf waardevol vindt. Dan pas is het mogelijk om hulp te accepteren en voorbij het probleem te komen.”

7. Werk samen, maar wees onafhankelijk

“Had je verwacht dat mijn belangrijkste les aan Puck onafhankelijkheid zou zijn? Je hebt natuurlijk gelijk als je zegt dat ik zelfstandig ben: een serieuze baan, alleenstaand moeder. Dus ja, daarin hoop ik wel een voorbeeld te zijn. Door ook als het tegenzit sterk te zijn. Eigenlijk leuk dat je dat opmerkt, want zo had ik er niet over nagedacht. Maar ik denk dat zelfstandigheid en onafhankelijkheid ook uit de zin op het geboortekaartje van Puck zijn te halen. Door jezelf te zijn en door stralend je eigen pad te kiezen, zonder afgeleid te worden, en vooral zonder je te laten meeslepen door negatieve energie, zó wordt ze die volwassen en zelfstandige vrouw.

Wat ik absoluut niet wil zijn, is een curling-moeder. De ouder die met een bezem het pad helemaal schoonveegt. Wel wil ik een moeder zijn waarop ze kan bouwen en vertrouwen en die ruimte geeft, zoals mijn ouders dat ook deden. Zodat je alle kleuren van de regenboog kunt uitstralen.”