In Memoriam: Henk Schepers

Zijn directe collega’s Peter van der Veen en Marco Verhoeven, beiden huismeester, kunnen het nauwelijks bevatten dat Schepers er niet meer is. In augustus werd hij ziek: maagkanker. “Het leek erop dat het wel mee zou vallen”, zegt Verhoeven. Maar dat bleek niet zo te zijn. Schepers overleed 10 november en laat zijn vrouw, dochter en zoon achter.

Familieman

De relatie tussen de gebouwbeheerders ging veel verder dan het werk. Peter van der Veen, een kleine tien jaar ouder, was een beetje de grote broer van Schepers. “Zijn vader overleed op jonge leeftijd”, zegt Van der Veen. “Broers of zussen had ‘ie niet. Hij zorgde voor zijn moeder, iedere woensdag ging hij op bezoek: kijken of ze nog wat nodig heeft. En bij Saxion was ik een soort van z’n oudere broer.”

Ze deden dingen samen. Schepers nodigde Van der Veen uit bij de mountainbike-club als er plek was, hij ging mee naar voetbalwedstrijden, potje bier erbij. Van der Veen hielp om de dochter van Schepers te verhuizen, naar Oldenburg. “Man, wat was hij trots op zijn kinderen, zowel op Maron als Siem”, zegt Verhoeven. “Maron is goed in handballen, ze ging naar Oldenburg om te studeren en had een kans om in de Bundesliga te spelen.”

Verkeerde club

Als Verhoeven één manco moet noemen aan Schepers: “De verkeerde club”. Schepers was voor Ajax, ‘waar dat Twente moet zijn’. En de woonplaats Hengelo was verkeerd. “Toch die Hengeler Weend, zoals we de lichtelijke Hengelose arrogantie noemen in Enschede. En Henk kon weleens iets vergeten. Maar bij zo’n positieve en goudeerlijke gast is dat snel vergeven.”

Hans Oude Engberink, hoofddocent Ondernemerschap & Retail Management was van 1996 tot 2014 de buurman van Schepers. De klik was er vanaf dag één, omdat het gesprek over het favoriete onderwerp ging: voetbal. Oude Engberink haalt meteen een anekdote op, die kenmerkend is voor het grote hart van zijn oude buurman. “Bij een ongeluk verloor ik een been, waardoor ik met een prothese loop”, vertelt hij. “Op een winterse nacht kon ik slecht slapen, want ik lag te piekeren: hoe kom ik met een gladde stoep  en sneeuw bij de auto? ’s Ochtens was het pad al schoongeveegd. Henk moet 6 uur ’s ochtends opgestaan zijn om dat voor me te doen.”

Echte interesse

Het was Henk ten voeten uit, aldus Oude Engberink. En hij was niet alleen de buurman die hulp bood, maar vooral ook de man die gezelligheid en leven in de buurt bracht. Bijvoorbeeld bij het jaarlijkse dartstoernooi, dat een tweedaags evenement werd onder leiding van Schepers. “Want er moest natuurlijk een loting komen voor de poules. Dat deden we de dag voor het toernooi. De frituur ging aan voor de frikandellen.”

Kort voor het overlijden zat een buurjongen aan zijn bed. Deze jongen verloor een jaar of vijf geleden zijn moeder. Oude Engberink: “Wie bakt er nu frikandellen voor ons, vroeg deze jongen, terwijl hij de hand van Henk vasthield. Het laat maar zien: Henk was er gewoon, voor iedereen. En iedereen kon met hem opschieten. Altijd een praatje, altijd echte interesse.”

Sociaal (werker)

Want Henk was op zijn eigen manier een sociaal werker, zegt Nicole Ketelaar. Zij is docent Social Work en kwam Henk regelmatig tegen op de gang. “Niet dat ik hem écht goed kende”, zegt ze. “Maar Henk was zo iemand die er altijd was. Altijd een praatje. Had ik een rotdag of een les die niet goed liep, dan beurde hij me op. Als er een Saxion-gevoel is, dan komt dat door mensen zoals hij – zij die het onderhoud doen, de conciërges en de schoonmaak. De onbezongen helden die er iedere dag zijn.”

Daarbij was Schepers iemand die dingen regelde en voor elkaar kreeg. Soms net binnen de regels, en misschien een keer daarbuiten. “Zo was ik betrokken bij een project in de wijk: een welzijnsorganisatie had meubilair nodig, maar had daar geen budget voor”, vertelt Ketelaar. “Ik belde Henk, op z’n 06. Hij zou wat regelen. Sterker, de interne vervoersdienst kwam het meubilair vanuit Enschede in Deventer afleveren. ‘Nee, dit is niet de bedoeling’, zei de chauffeur. Maargoed, Henk vroeg het en dan zeg je niet zomaar nee.”

Het was voor Schepers natuurlijk om zich in te zetten voor Saxion, zeggen de huismeesters. Marco Verhoeven: “De kerstman spelen tijdens de kerstviering, of bij maatschappelijk werk aan een rollenspel mee te doen, Henk deed het graag en met plezier.”

Luisteren

Schepers wist altijd alles, al lang voordat anderen op de hoogte waren. Zo wist hij zijn buurman te vertellen dat zijn academiedirecteur zou vertrekken. “Sterker, hij wist de naam van de opvolger”, aldus Oude Engberink. Want Schepers kwam overal. “Hij hoefde alleen maar te luisteren, zei hij altijd. Het hielp mee dat Henk met iedereen overweg kon: van het college van bestuur tot de student. Iedereen was gelijk voor hem.”

De lege Saxion-gebouwen in lockdowntijd. Dat vond ‘ie maar niks, vertelt Ketelaar. “De gebouwen missen hun ziel, vond hij. Dat vond ik zo’n mooie uitspraak, van iemand die voor die gebouwen zorgt.

Schepers maakte de heropening in september niet meer mee. De leegte die hij achterlaat werd tijdelijk gevuld met een colondeance-kamer op de eerste verdieping. Het register krijgt de familie vandaag, bij de besloten uitvaart. En in zijn café op de begane grond van het Ko Wierenga-gebouw, komt een gegraveerde kruk, waarschijnlijk met de tekst: ‘nog eentje dan’.

Want dat was Henk Schepers, altijd de tijd om er nog eentje te nemen met een collega. De collega’s eren hem tot die tijd met een kaars, een foto en een flesje bier op die kruk waar hij graag zat.