Hoofddocent Erik Wierstra deed een ‘Ik vertrek’; “Alsof we honderd jaar terug in de tijd zijn”
Voor de meeste mensen blijft het bij ‘ik vertrek’ kijken en dromen van een camping over de grens. Maar niet voor docent ondernemerschap (en oud-lector) Erik Wierstra (53) en partner Janet Duursma (55). In de coronapandemie viel het besluit: wij vertrekken. Het stel verruilde de Achterhoekse woning voor de mini-camping Mesles in de Morvan (Bourgogne, Frankrijk). “Toch het klassieke verhaal: als we het nu niet doen, dan doen we het nooit.”
Vanuit de ongetwijfeld idyllische Morvan, een regionaal natuurpark, belt Wierstra via Teams. De omgeving waarin hij zit werpt je, zo zegt hij, ongeveer terug naar de jaren ’30 van de vorige eeuw. “Geen intensieve landbouw, een klein gehucht met zes woningen. Koeien die met kalveren lopen, de erfscheiding niet meer dan een lijntje.”
Maar dus ook een goedwerkende internetverbinding, waardoor hij twee dagen in de week voor Saxion kan blijven werken. Digitaal, maar dat is inmiddels een beproefd recept.
Zo enorm reislustig is hij eigenlijk helemaal niet, zegt Wierstra. Laat staan avontuurlijk. “Joh, ik ben eigenlijk hartstikke tevreden. Een mooie baan, goede relatie, prima woonboerderijtje in Haarlo.” Maar het reisvirus zit wel bij zijn vrouw Janet. “We kennen elkaar veertien jaar, en ze nam me mee in die hang naar de natuur en vrijheid”, zegt Wierstra. “We gingen kamperen, wat ik eerder nauwelijks deed, we kochten een camper”
Twaalf pakken in de kast
De pandemie opende de ogen. Beiden een goede baan. Twaalf pakken in de kast, twee auto’s voor de deur, waar het spreekwoordelijke stof op kwam te liggen. Digitaal werken, veel naar buiten. “En vooral heel veel samen doen”, herinnert de docent. “We merkten: dat lukt. We geven elkaar de ruimte én we genieten van de tijd samen die we ineens meer hadden. We bespraken de dierbaren en collega’s die we niet meer bij ons waren, veelal aan kanker. Daar werd de droom concreet: we gaan gewoon kijken naar een mooie plek, in Frankrijk.”
De luxe om dat te doen, die was er. Juist omdat ze beiden een goede baan hadden, was er ruimte voor iets nieuws. Wierstra had twee aanstellingen bij Saxion, hij houdt die van twee dagen als hoofddocent en gaat met zijn leidinggevende evalueren of deze manier van werken lukt. “Daarmee ga ik verder zoals ik in de pandemie werkte bij het begeleiden van studenten. En juist dat onderdeel beviel online heel goed.”
Het uitzicht richting Mont Touleur. Foto's: Jan Duursma
Verder: overwaarde op het huis en een markt waarin je goed kunt verkopen. “Deze mini camping koop je voor de prijs van een rijtjeswoning in Nederland”, weet Wierstra. Toch is het stel gecommitteerd aan de stap. “Dit kopen in Frankrijk is voor Nederlandse begrippen niet duur. Maar verkopen, dát is moeilijk.”
Valkuilen
De trouwe kijker van ‘Ik vertrek’ zal ze kennen, de valkuilen waarin avonturiers vallen. De taal niet spreken bijvoorbeeld, geen contact maken met de bewoners, een bouwval kopen met een beperkt budget en alleen werken met mensen uit Nederland. Wierstra lacht: “Mijn Frans is nog niet al te best, Janet spreekt het gelukkig beter. Maar we werken vooral met lokale mensen, we vertellen de omgeving dat wij hier echt gaan wonen, we gaan maximaal twee maanden per jaar naar Nederland. Daarvoor gebruiken we de camper, voor werk parkeer ik ‘m op De Gasfabriek in Deventer. Voor de overnachtingen rij ik dan naar een andere plek.”
En wat ze ervoor terug krijgen? Een kant-en-klare camping, een schitterende omgeving met prachtige natuur en ruimte, aldus Wierstra. Het vak van campinghouder, gastheer en gastvrouw gaan ze gaandeweg leren. “We zijn hier juist om los te komen van alle ambities en stress, maar je wil het toch ook goed doen en goed voor elkaar hebben. Een eerste seizoen draai je maar een keer.”
Die camping heeft een beperkt aantal plaatsen, en zijn ruim opgezet. Het stel waarvan de camping werd gekocht, zette het in de markt als een echte hondencamping. En hoewel mensen met hun viervoeter zeker welkom blijven, willen de emigrés het accent nog meer verleggen naar de natuur. Want de omgeving, dát is het sellingpoint, zegt Wierstra. “De hop, die prachtige vogel met de kam. De hagedissen, maar vooral het glooiende landschap. Hier bepaalt de natuur de mens, en niet andersom.”
De smaragdhagedis, die voorkomt in de Morvan. Foto's: Jan Duursma
Natuurlijk is iedereen welkom. Maar de docent ondernemerschap gaf nog deze week een winstwaarschuwing, toen een stel met een Efteling-emailadres boekte met een dertienjarige dochter. “Natuurlijk zijn jullie van harte welkom. Maar weet, er is hier niet veel kindervertier. Hier komen mensen voor de rust, voor de wandelingen en het eten.” Het stel bedacht zich, en bedankte Wierstra voor het realistische beeld. Wierstra: “Tevreden gasten, daar gaat het om. ”
De website van Camping Mesles Du Morvan is hier te vinden
Gerelateerde artikelen
Toetsing van hbo-onderzoek moet geen nattevingerwerk zijn vindt Sarah Coombs; ze promoveerde op onderzoek van hogescholen
Welk nut? Welke kwaliteit? En: welke impact heeft onderzoek van hogescholen eigenlijk? Is dat überhaupt te meten of op een andere wijze zichtbaar te maken? Zoals bijvoorbeeld bij universitair onderzoek gebeurt? Sarah Coombs (45) is onderzoeksadviseur op Saxion en vroeg het zich al langer af: hoe toetsen hbo-onderzoekers of hun onderzoek effect heeft. Ze promoveerde via Saxion en Universiteit Leiden op hoe je de impact van onderzoek aan hogescholen zichtbaar kunt maken.
Van tv-wereld naar filmclub: docent Sjaak Christenhusz deelt zijn passie met studenten
Steeds minder studenten kijken naar films, viel docent en filmfanaat Sjaak Christenhusz op. En dat vindt hij jammer. “Film is zo’n prachtig medium om een verhaal visueel over te brengen.” Gelukkig is er een oplossing: elke maand organiseert hij samen met zijn broer een filmavond voor studenten. “We hopen ze verder te leren kijken dan hun neus lang is.”
De Studentrecensent: een 6 voor het OV tussen Glanerbrug en Enschede
Wie wel eens met het openbaar vervoer naar Enschede komt, die weet: in de bus of trein in Enschede kan van alles gebeuren. Te veel passagiers, te weinig passagiers, een chauffeur die al een eeuw in dienst is of nog maar net, een halfuur vertraging of juist een paar minuten te vroeg. Niets zo veranderlijk als het weer en het Enschedese openbaar vervoer. Dat houdt het spannend, zullen we maar zeggen. Daarom toch een zes voor het OV tussen Glanerbrug en Enschede.