Nieuwe bestuurder Jan Willem Meinsma: "Twee jaar geprobeerd geen bestuurder te zijn, het is me niet gelukt"

In eerste instantie reageert Jan Willem Meinsma terughoudend op het interviewverzoek van SaxNow. Liever later, is eigenlijk de boodschap. “Op dit moment is het nog niet mijn functie, ik ben nu nog financieel directeur, nog geen bestuurder. Dus dan wil ik niet als een soort wethouder Hekking zichtbaar zijn. De belangrijkste reden is dat ik niet vooruit wil regeren.”

Uiteindelijk gaat hij toch overstag; een kennismakingsinterview ziet hij wél zitten. “Wie is Jan Willem Meinsma, dat vind ik op dit moment inderdaad niet zo gek.”

De vergelijking die hij zelf maakt met wethouder Hekking komt niet uit het niets. Voor de jongere lezers: wethouder Hekking was een legendarisch typetje van cabaretduo Van Kooten en De Bie, een opdringerige en voortdurend in de camera kijkende wethouder.

Meinsma was van 2009 tot 2017 al bestuurder op hogeschool Windesheim. Daar werd hij door mensen met ‘een klassiekere kijk op bestuurdersrollen’ soms met Hekking vergeleken, zo verklaarde hij zelf in zijn afscheidsinterview in de hogeschoolkrant.

Hij was zichtbaar op de hogeschool, zichtbaarder voor het grote publiek dan de bestuursvoorzitter zelfs. “Dat was ook omdat mij gevraagd was; wil jij actief worden op de sociale media? Ik was daar destijds heel actief, mijn collega wat minder.”

Wat ook speelde: hij kwam regelmatig in de studentenkroegen in Zwolle. “In bijvoorbeeld Het Vliegende Paard heb ik hele gesprekken gevoerd. Dat ging soms over grote thema’s, over bijvoorbeeld homoseksualiteit. Ook proefde je de onzekerheden van studenten, die bang zijn om buiten de boot te vallen. En soms werd ik ook wel lallend aangesproken als ik bij de uitgang stond te kijken.”

Hij imiteert een lallende student: “Hey, jij bent toch de baas van Windesheim? Die docent kan er niks van, en die is echt een kanjer. Dat was echt ontzettend waardevol voor mij.”

Dus we gaan u straks weer zoveel in de studentenkroegen zien, bijvoorbeeld in Apeldoorn?

Onmiddellijk: “Nee. Nou ja, in Apeldoorn misschien af en toe. Op Windesheim was ik verantwoordelijk voor de nieuwe vestiging in Flevoland. Dan ga je kijken; waar moeten de directeuren allemaal in de regio zijn, waar moeten de docenten zijn? Dat zal ik straks in Apeldoorn, dat ik in de portefeuille krijg, misschien wel opnieuw doen. Maar studentenzaken zitten niet in mijn portefeuille, dus het kroegbezoek zal minder zijn. En ik ben inmiddels zestig, ook een verschil. Overigens dronk ik zelf nooit meer dan twee biertjes in de kroeg, want een dronken bestuurder kun je absoluut niet hebben. Een alcoholvrij biertje kun je ook uitstekend heffen.”

U geldt als de man die voor Windesheim een vestiging in Flevoland neerzette, in hoeverre zit daar een parallel met Apeldoorn, dat ook al decennia als het beloofde land geldt?

“Daar kan ik nog niet te veel op vooruitlopen, maar wat je ziet is dat het bere-ingewikkeld is om echt iets neer te zetten. Dat gold zeker in Flevoland, dat zich al heel lang benadeeld voelde. Andere hogescholen lachten ons uit toen we daar wat wilden opzetten, maar toen het eenmaal gelukt was, wilden ze het zo inpikken.

Wat ik daar leerde: je hebt echt alle partners nodig, anders mist de wagen een wiel. Als het nodig is kwamen de gedeputeerde en wethouders om 8.00u ’s ochtends bij elkaar voor een werkontbijt. En wat ik ook heb geleerd, eigenlijk al eerder bij Philips; timing is ontzettend belangrijk. Pak het moment als het er is.”

In het persbericht waarin u werd voorgesteld, roemde men uw ‘executiekracht’. Wat wordt daarmee bedoeld?

“Dat is managementjargon, ik snap dat niet iedereen dat gelijk begrijpt. In hoger onderwijsland heb je te maken met strategie en executie. Je hebt mensen die praten heel erg veel over strategie, maar er komt niks. Je kunt wel grote verhalen hebben, maar het gaat erom wat je waar maakt. Ik mag helpen dat het ook gedaan wordt, daar sta ik om bekend. En ja, daar hoort ook bij dat er af en toe wat gedoe komt.”

Wat voegt u toe aan het team van bestuurders?

“Poeh, dat is een ingewikkelde vraag.”

Het lijkt mij een typische sollicatiegesprekvraag.

“Ja, alleen komt het dan niet gelijk in de krant. Vooruit: wat ik meebreng is dat ik heel grote affiniteit heb met de processen in het hbo. Ik wil bovendien actief weten wat er gebeurt op de werkvloer. Mijn laatste twee jaar op Windesheim heb ik ook lesgegeven, en dan niet als gastdocent, maar het hele traject. Daarbij heb ik ontzettend veel geleerd over hoe dingen bij docenten binnen kunnen komen. En ik wil bubbels met elkaar verbinden; bijvoorbeeld door verschillende generaties met elkaar in gesprek te brengen, maar ook qua sociale achtergrond.”

Als je op uw naam googelt, kom je onmiddellijk terecht bij een hele reeks artikelen over uw declaraties als bestuurder op Windesheim. De hoogte daarvan was landelijk nieuws, uiteindelijk werden er zelfs kamervragen over gesteld. In hoeverre kleeft dat aan u?

“Laat ik het zo zeggen: ik had een intense relatie met de journalistiek. Dit voelde als een trial by media. Ik heb geleerd dat als je zoiets overkomt, je je niet kunt verweren. En iedereen die je eigenlijk wel wil steunen, durft je niet te steunen.

We werkten op dat moment ook samen met de Vrije Universiteit: daar was gedoe geweest, en we zijn daarna optimaal transparant geworden over bestuurskosten. Dat betekent dat je echt alle kosten toont, ook kosten die bij andere hogescholen niet op die manier gemeld werden, zoals opleidingen en de totale kosten van een lease-auto.

Dan krijg je snel een vergelijking die niet klopt. Verder declareerde ik ook ongeveer 1.000 euro per jaar, net als andere bestuurders. Op Windesheim kon ik dat intern prima uitleggen, in de media en op sociale media werd ik veroordeeld. Er zijn mensen die denken dat ik verkeerd ben vertrokken bij Windesheim. Dat is absoluut niet waar. Aan het einde van mijn bestuurstermijn, heb ik daar een ongelofelijk mooi afscheid gehad met juist positieve pers.”

De tijd vlak daarna omschreef u destijds als een grote sprong in het diepe.

“Ik wist niet wat ik zou doen. Ik heb toen eerst gewerkt bij het expertisecentrum Handicap & Studie, waar ik al jaren in de adviesraad zat. Inclusie is voor mij een enorm belangrijk thema. Daarna ben ik gevraagd, waarom kom je niet naar Rotterdam? Daar trad ik toe tot de raad van bestuur van het Christelijk Voortgezet Onderwijs (CVO). Rotterdam was het uiteindelijk niet voor mij. Ik was gevraagd om de samenwerking te bevorderen, en dacht: dat lukt mij wel. Maar daarvoor is chemie nodig, en als het niet werkt is het goed om te vertrekken, dat zeg ik ook wel eens tegen mensen die heel veel klagen: trek verder.”

In uw geval was dat naar Saxion, als directeur financiën.

“Daar hoefde ik niet heel erg lang over na te denken, toen Saxion voorbij kwam. Voor mij was duidelijk, ik wil terug in het hoger onderwijs. Daarbij heb ik twee jaar geprobeerd om geen bestuurder meer te zijn. Het is me niet gelukt. Ik wilde toch actief zijn in de breedte, al heb ik wel complimenten gekregen, dat ik me dienend wist op te stellen. Jezelf te veel inhouden kan ook energie kosten, wil ik maar zeggen. Dat heb je als bestuurder ook, maar dat heb ik straks hopelijk minder.”