Topatlete Marije van Hunenstijn haalt na tien jaar haar diploma: “Ik voel me sterker dan ooit”

De 100 meter loop je in net iets meer dan 11 seconden, over je studie Sportmarketing deed je tien jaar. Op welk van die twee ben je het meest trots?
“Dat vind ik een heel lastige vraag. Die twee zijn eigenlijk niet te vergelijken. Als ik aan mijn studie denk, dan voelt het soms alsof ik het met tien jaar niet heel snel heb gedaan. Maar als ik realistisch kijk, dan kon het niet sneller. En ik heb in die tien jaar ook niet altijd aan een stuk gestudeerd en ik heb een goede reden dat het tien jaar duurde. Uiteindelijk ben ik vooral superblij dat het gelukt is, van de topatletiek kun je niet blijven leven.”

Was je ook wel eens bang dat je de finish niet zou halen?
“Dat heb ik zeker halverwege mijn studie regelmatig gedacht. Dat ik dacht: hoe ga ik dit doen? Ik haal zo weinig vakken in een jaar, hoe lang ga ik hier nog over doen? Maar tegelijkertijd was het fijn om er iets naast te hebben. Om dingen af te ronden. Bovendien dacht ik bij mezelf: in de meest ideale situatie ben ik na mijn carrière ergens in de dertig. Wil ik dan nog studeren? Wat dat betreft was het veel beter het nu te doen.”

In het berichtje waar je je afstuderen mee aankondigt, vertel je over je worstelingen. Hoe haal je je studie, als je er bij 3 van de 4 tentamenperiodes niet kan zijn? Of als je eigenlijk al je energie nodig hebt voor de wedstrijden?
“In het begin van mijn studie wilde ik alles tegelijkertijd. Dat kan niet. Uiteindelijk ben ik gaan kijken en plannen. Bijvoorbeeld in de zomer, midden in het sportseizoen, kon ik minder voor school doen. En als dan het najaar kwam, kon ik meer doen. Dat overzicht heb ik nu veel meer dan toen ik begon. Toen dacht ik soms over de studie: dat doe ik wel even. Maar na een hele week trainen doe je ‘dat’ niet even. Dat heb ik echt geleerd.”

Wat kan Saxion beter doen als het gaat om de begeleiding van topsporters?
“Poeh. Lastige vraag. Ik denk dat het al heel goed gaat. Bijvoorbeeld de manier waarop ik zelf vakken kon plannen, dat ik tentamens kon maken in periodes dat ik er wél was. Ik miste ook heel veel lessen door sport, gelukkig werden veel lessen via video aangeboden. Dat laatste zou nog wel kunnen groeien, als ik iets moet noemen.”

Wat ging goed?
“Ik voelde heel erg de ruimte dat ik kon overleggen. Ik volgde een geheel eigen schema, met ook de begeleiding erbij. Ik gaf aan hoe ik het wilde plannen en zij pakten dat op en regelden het voor mij. Dat vond ik heel erg fijn.”

De focus kan nu vol op sport. Wat zijn je persoonlijke doelen?
“Mijn doel is sowieso om de Olympische Spelen in Parijs te halen. De kwalificatieperiode is net begonnen. In mijn meest ideale beeld loop ik volgend jaar de Spelen op de 200 meter en de 4x100M-estafette. Voor de 200 meter moet ik een limiet lopen, op de estafette gaat dat iets anders: daar gaan de beste zestien landen en moet je voor geselecteerd worden. Dat moment ligt volgend jaar”

Het NK is dit weekend, waar hoop je daar op?
“Toch wel zowel op de 100 meter als op de 200 meter op een medaille. Op de 200 meter ligt van nature misschien meer mijn kracht, vanwege mijn lengte en loopstijl, maar de 100 meter is ook erg belangrijk. Zeker met het oog op de estafetteploeg.”

Over die estafetteploeg gesproken. Dit weekend versloegen jullie kanonnen als Groot-Brittannië en de VS op het grote podium van de Diamond League. Is een medaille op de Spelen dan realistisch?
“Dat vind ik moeilijk te zeggen, maar we moeten er sowieso voor gaan. Finale is zeker realistisch en tijdens de estafette kan van alles gebeuren, dat vind ik er zo mooi aan. Dat zag je ook tijdens deze wedstrijd. De wissel kan misgaan, of het stokje kan vallen. Andere landen zoals Jamaica en de VS hebben een heel brede groep lopers, dus als daar even iemand wegvalt, kunnen ze zo een ander opstellen. Dat is bij ons niet zo. Toch vind ik echt dat we voor een medaille moeten gaan.”

Moeten de Spelen in Parijs jouw hoogtepunt als atlete worden?
“Dat hoop ik wel. Ik ben ontzettend trots op mijn deelnames in Tokio en Rio de Janeiro, maar om verschillende reden waren die ergens ook teleurstellend. Zoals door de foute wissel en diskwalificatie op de 4x100m in Tokio. Die spelen waren bovendien midden in coronatijd, zonder publiek. De afgelopen jaren heb ik wat zware blessures gehad. Maar nu voel ik me sterker dan ooit. Fysiek. Ik ben veel sterker dan ik vijf jaar geleden was, door alle trainingsarbeid. En ik heb geleerd om dingen los te laten. Focussen op de dingen die je moet doen. Dat moet soms, zowel in de topsport als in de studie.”