Afscheidsinterview Henri Westendorp: gastheer van Villa Serphos neemt afscheid van ‘zijn toko’

Hij heeft het niet van een vreemde. Als telg uit een horecagezin groeide Henri Westendorp (66) deels op in het café van zijn ouders. “Op mijn zesde pingelde ik al op het biljart, staand op een kruk.”

Dat niet alleen: de gastvrijheid werd hem nog net niet met de paplepel ingegoten. Net zo goed als een opvatting over hoe je gastvrij met elkaar omgaat. “Ik kan me er dus ook dood aan ergeren als ze met zo’n computertje voor je gaan staan, en dan alleen maar zeggen; wat kan ik voor u noteren?” Dat kan anders, denkt hij dan. “Ga het gesprek aan, zeg netjes hallo, dat voelt zoveel voor leuker aan voor de gasten.”

Ook zo’n horeca-ergernis, herkenbaar voor veel horeca-mensen waarschijnlijk: “Dat er dan nog iets op de tafel staat van een vorige gast, en dat niet wordt meegenomen, omdat dat weer de taak van iemand anders is. Erger ik me groen en geel aan. Nooit met lege handen lopen.”

Het zijn twee ogenschijnlijk losse opmerkingen, maar in het geval van Henri Westendorp betekenen ze net iets meer. Ze laten ook zien hoe hij zijn eigen werk op Saxion (en voorloper hogeschool Enschede) meer dan 25 jaar deed. Eerst extern als medewerker bij twee cateringbedrijven, later als gastheer van de inmiddels door Saxion verkochte villa Ledeboer en sinds 2015 van Villa Serphos. Met eigen initiatief én gastvrij: “Het voelt toch een beetje als mijn toko.”

Wij hebben elkaar niet heel vaak eerder ontmoet, maar jij leek me wel iemand die de zaken graag goed voor elkaar heeft. Wat dat betreft ben je een echte Tukker.
“Ik heb de boel er graag ‘glad’ bijliggen. Je wil het graag zo goed mogelijk doen. Dat heb ik altijd gehad, dat heeft er misschien ook mee te maken dat ik uit de horeca kom. In het verleden leidde dat er bijvoorbeeld toe dat ik zelf het gras maaide van Villa Ledeboer. Ik las wat de hovenier kostte, dat bedrag hoeft niet in dit stuk, maar het was hoog, en dan kwamen ze niet langs als het regende, terwijl je daar wel voor betaalde. En dan bleef het gras ook nog eens liggen als ze weg waren. Dat werd niet opgeruimd. Toen heb ik gezegd; als je mij een maaimachine geeft, dan doe ik het liever zelf, dan weet ik zeker dat het glad is.

Dat gold ook een beetje voor de koffie, thee, broodjes en soep. Dat kwam van de catering en ik moest altijd met zo’n karretje over straat. Als ik nou een pannetje krijg, dan kan ik zelf soep maken, zei ik toen. De kroketten hetzelfde. Allemaal vanuit het idee: dan heb ik ook mooi wat te doen. Bij Villa Serphos doe ik het onderhoud rond de villa zelf. Zit ik op de knieën het onkruid tussen de tegels weg te halen. Of ik haal een trekker over de ruiten. Het voelt voor mij alsof ik een beetje eigen baas ben, dus dan doe je ook meer dan waar je voor aangenomen bent.”

Voelt dit inmiddels ook een beetje als een tweede huis?
“Ik heb hier geen bed staan, als je je dat soms afvraagt. Maar dit voelt na al die jaren wel een beetje als mijn toko.”

Ook echt Twents: je moest een beetje overtuigd worden van een afscheidsreceptie.
“Van mij hoeft het niet allemaal gelijk zo. Doe mij maar een dinertje, zei ik in eerste instantie. In kleine kring. Tegelijkertijd merk ik nu bekend is dat ik met pensioen ga, dat mensen zeggen: ‘Jij gaat weg, he? Ik kwam altijd graag in de villa, en genoot van de soep, broodjes en de verzorging.’ Dat is fijn om te horen.”

Kun je wel loslaten?
“Op zich vind ik het prima zo. Maar een jaar langer had ik ook nog wel volgehouden. Het is gewoon zo dat de deur op een gegeven moment dicht gaat. Je kunt het ook niet terugdraaien. Je wordt ouder. En ik ga me niet zitten vervelen.’

Liep je ook wel eens tegen de grenzen aan?
“Sommige dingen van het concept zijn er niet uitgekomen. En sommige dingen waren niet mogelijk. Een idee was bijvoorbeeld om hier ook dinertjes te organiseren. Dat is in sommige andere onderwijsinstellingen wel mogelijk. Hier ging dat niet; daarvoor is de schaal te klein. Ik zou dan buiten werktijd tot 20.30 zitten te wachten om de borden af te ruimen. Buffetten heb ik wel met plezier gedaan. En wat je heel goed ziet; op maandag, dinsdag en donderdag is het hier topdrukte. Dan kan ik soms ruimtes wel drie of vier keer verhuren, terwijl op andere dagen veel minder te doen is.”

Als je hier binnenloopt, kom je wel echt ergens binnen. Dit is een bijzondere plek.
“Dat is zeker, al had het wat mij betreft op sommige punten misschien best wat minder sjiek gekund. Maar een bijzondere plek is het zeker. Met historie. Op de gang staat bijvoorbeeld een ooievaar, ter nagedachtenis aan het oorlogsverleden van de villa, toen hier Joodse onderduikers zaten. Het was destijds nog een natuurmuseum. Die ooievaar werd dan voor de bezemkast gezet, zodat de Duitsers niks doorhadden. Op YouTube kun je volgens mij ook nog een video vinden, van toen de dochter van dat gezin terug was. Heel bijzonder.”

Je hebt hier natuurlijk veel bestuurders en directeuren van hun natje en droogje voorzien. Is de omgang met hen veranderd?
“Dat denk ik niet. Verschillen houd je altijd. Een enkeling zag je niet eens staan, maar over het algemeen heb ik altijd goed contact gehad met directeuren en bestuurders. Anka Mulder vraagt bijvoorbeeld altijd gelijk hoe het met me is. Ook Wim Boomkamp kwam altijd even in de keuken gedag zeggen. Het scheelt ook dat ik met iedereen vrij goed overweg kon. Voor het grootste deel heb ik altijd blije gezichten gezien.”

Hoe nu verder met de villa, nu jij vertrekt?
“Nadat ik weg ben, zal de cateraar het in ieder geval voor dit jaar overnemen. Daarvoor heb ik een dame ingewerkt. En uiteindelijk is er misschien wel iemand te vinden die het wil doen, ook wel intern. Maar helemaal vast ligt de toekomst nog niet, volgens mij.”

Waar moeten ze op letten?
“De veiligheid is wel een ding, zeker met de daklozenopvang hier vlak in de buurt. Toen ik er een tijdje uit was, was de deur regelmatig niet op slot. Terwijl dat wel belangrijk is. Ik heb hier een keer meegemaakt, dat een net geleverde doos geitenkaas werd gestolen. Een andere kerel stond toen boven achter de deur, ik kwam er pas achter toen ik de deur opentrok. ‘Ze hebben mij hierheen gestuurd’, zei hij. Ik heb hem heel snel weggestuurd.”

Je zat ook met je gezondheid, begreep ik. Maar dat is niet de reden van je vertrek.
“Nee, ik heb echt mijn pensioen gehaald. Maar dat klopt: ik ben er net twee maanden uit geweest, omdat ik een nieuwe heup heb gekregen. Het herstel gaat hartstikke goed. Alleen als ik net een tijdje stil heb gezeten, dan trekt het nog een beetje. En in coronatijd is de villa een tijd gesloten geweest; bij mij was darmkanker vastgesteld. Als je die diagnose krijgt, wordt je daar in eerste instantie niet vrolijk van. Maar ik heb het altijd positief gezien, en ben er uiteindelijk goed doorheen gedraaid. Nu moet ik nog elke vijf of zes maanden voor controle.”

Wat ga je doen na je vertrek? Je lijkt me geen type voor de geraniums.  
“Ik heb een waslijst aan dingen die ik van mijn vrouw moet doen. Klusjes die gedaan moeten worden. Ik heb een kameraad die bezig is zijn huis te verbouwen. En er komen wel dingen voorbij, denk ik. Hier komt bakker Oonk bijvoorbeeld ook brood bezorgen. Dikwijls zijn dat ook al mannen die al met pensioen zijn. Iets dergelijks lijkt mij ook wel wat. Zeker is dat ik in ieder geval niet stil ga zitten. Er komt wel wat op me af. ”