Hoe deze Saxion-student uitgroeide tot een WK-sensatie (en misschien wel een nieuwe bijnaam nodig heeft)

Het meest bijzondere aan Frits Biesterbos is eigenlijk dat zijn moeder komt aanfietsen met een hond in haar fietstas. “Hij blaft alleen”, zegt ze, voor ze de achterdeur opent en haar zoon van boven roept.

Even later zit de WK-sensatie in levende lijve boven een bakje havermout aan de keukentafel en vertelt hoe hij even, echt heel even maar, dacht dat hij misschien wel wereldkampioen zou kunnen worden. Op de laatste klim van de dag blijkt ‘die Florian’, zoals hij hem noemt, toch te sterk. “Eenmaal aan de finish was ik vooral blij dat ik Mohorič had afgehouden.”

Boven het vlassige Gen-Z-snorretje en onder de noeste haardos die hem zijn bijnaam ‘Barry’ opleverden, fonkelen twee lichtblauwe ogen even. Verder verraadt niets dat de 23-jarige student Sportmarketing aan Saxion in Deventer zojuist iets geks heeft uitgesproken.

‘Die Florian’ is namelijk Florian Vermeersch, renner van de grootste wielerploeg ter wereld, dit jaar nog vijfde in Paris-Roubaix en eerder al eens tweede. Matej Mohorič, voor wie niets van wielrennen weet, won etappes in alle grote wielerrondes – zelfs drie in de Tour de France –, Milaan San-Remo en werd wereldkampioen bij zowel de beloften én de junioren.

Tussen die twee absolute kleppers in stond de jonge Frits uit Apeldoorn opeens op het podium te stralen. Die fietst voor Beat, een club op zeg maar het derde niveau van het mondiale wielrennen. Hij hoefde zich nog net niet voor te stellen. Tweede, maar het voelde als een overwinning, op een WK waarvan hij een jaar eerder niet eens wist dat hij het ging rijden.

Geen reactie

Sterker nog: met een beetje fantasie was het toen helemaal niet zo ver weg dat hij zijn fiets definitief in de schuur had gezet. Na frustrerende jaren als mountainbike-belofte begon hij pas vorig jaar met wielrennen. “Omdat ik het gevoel had dat ik als wielrenner wel goed genoeg was. Als ik met wielrenners sprak over hun wattages, dan was ik meestal beter.”

Hij benaderde verschillende continentale teams, op het derde niveau van het wielrennen. Metec bijvoorbeeld. Die hadden geen interesse. “En oh ja, volgens mij had ik VolkerWessels ook nog gemaild, maar die hebben niet gereageerd.”

Ze zeiden allemaal nee. Beat Cycling hapte wel toe. En toen begon de steile leercurve, zoals sportief directeur Thijs Zonneveld van Beat het noemt. Die vertelde dat Biesterbos bij zijn eerste koersen alleen maar achteraan fietste, en hoe hij nog steeds af en toe in de mountainbike-houding op zijn fiets zit: ellebogen naar buiten, in plaats van naar binnen.

Biesterbos moet lachen als hij met die woorden wordt geconfronteerd. “Eigenlijk is alles anders dan op de mountainbike. Het enige wat hetzelfde is, is dat je het ook op een fiets doet.” Hij heeft het over de lengte van de koers, hoe je traint, de houding op de fiets, het feit dat er nauwelijks tactisch inzicht nodig is bij het mountainbiken.

En toch bleek hij al snel goed. Of zelfs: heel goed. “Ik had gedacht dat ik volle bak moest gaan knechten, maar al heel snel was ik de kopman en werd er voor mij geknecht. Heel cool natuurlijk, maar ook wel spannend.”

Gekkenhuis

Na het WK is hij in één klap een bekende Nederlander. Toch tenminste in de wielerwereld. Een gekkenhuis, noemt hij het zelf. Zo’n vier dagen was hij bezig om iedereen te beantwoorden die hem feliciteerde. “En ik heb daar helemaal geen ervaring mee, dus ik reageerde echt op iedereen. Het heeft lang geduurd voor ik weer een beetje kon ademhalen.”

Zijn status in de wielerwereld is voorgoed veranderd. Dat gebeurt eigenlijk al tijdens het wereldkampioenschap. In de eerste ronden klinkt er nog ‘Hup Nederland’ als Biesterbos voorbij raast, maar gaandeweg de koers gaat dat naar ‘Hup Frits’ of nog beter: ‘Zet hem op Barry’.

Thijs Zonneveld, die het commentaar doet op Eurosport, heeft namelijk live Biesterbos’ bijnaam wereldkundig gemaakt. Die stamt nog uit de tijd dat hij behalve een vlassnorretje ook een smakelijk matje had: ‘Barry’, naar een cultpersonage uit New Kids. Barry Biesterbos dus, een sappige allitererende bijnaam die alleen maar toevoegt aan de sensatie, blijkt achteraf in de pers.

Een naam als uit een Suske & Wiske-album, zal sportjournalist Frank Evenblij er later over zeggen. Niet gek inderdaad: Barry Biesterbos en het zalige zilver. Dat diezelfde Biesterbos een hoofd uit de jaren ’60 heeft, voegt hij er nog aan toe, en dat hij een amateur was tussen de grote jongens. Biesterbos moet er om lachen. “En dat amateur klopt wel, ik reed als semi-prof tussen de fullprofs en verdien nog niet genoeg geld om hier zelfstandig van rond te kunnen komen.”

Toch is het ergens wel jammer dat de naam Barry nu op straat ligt, zegt hij. Niet omdat hij hem zat is, maar omdat die bijnaam ook dienst deed als een soort schuilnaam in het peloton. “Daarmee kunnen teamgenoten me aanspreken, zonder dat concurrenten het doorhebben. Heel handig, maar nu kent iedereen die naam, dus dat gaat niet meer.”

Interesse

In de wielerwereld wordt al volop gespeculeerd over de toekomst van ‘Barry’ Biesterbos. Bondscoach Laurens ten Dam merkte al op dat de profploegen zich wel zouden melden na zijn sensationele prestatie. Ook het AD meldde interesse. Biesterbos lijkt de kaarten nog een beetje tegen de borst te houden. “Er is wel wat meer gebeld”, zegt hij. “Maar nog niks concreet. En ik heb ook gewoon nog een contract bij Beat, tot nu toe is er niks beters voorbij gekomen.”

Grote vraag is nu waar zijn sportieve plafond ligt. Dat weet Biesterbos zelf ook niet. “Ik weet wel dat ik mijn plafond nog lang niet bereikt heb. Op zoveel vlakken kan ik nog wat winnen. Tactisch, fysiek, ik heb nog maar net de hardheid om vier à vijf uur koers aan te kunnen. Eten, ook een belangrijk element. Ik denk dat ik nog zoveel beter kan.”

Vorige week was hij nog met zijn vriendin op stedentrip, naar Berlijn en Praag. Praag vond hij mooier dan Berlijn, zegt hij desgevraagd. Zaterdag is het ‘offseason’ weer voorbij en begint hij weer langzaamaan met trainen. Dan mag hij weer doen wat hij het liefste doet. Hij wijst naar buiten, waar een flets herfstzonnetje de bladeren prachtig goudgeel kleurt. “Ik vind het heerlijk om de weg of de paden op te gaan en mezelf uit te putten. Ik wil beter worden. Dat is de reden dat ik ben doorgegaan.”