Mark Okhuijzen Mulder in Opgevallen: “Eigenlijk verdient hij wel een loonsverhoging”

Laatstejaarsstudent Civiele Techniek Akito Kouria noemt Mark Okhuijzen Mulder als kandidaat voor deze rubriek. De docent ‘constructieve vakken’ doet veel en weet van alles, zegt hij, en is elk kwartiel met drie projecten bezig. Hij is onder de indruk. “Poeh, hem zou je niet snel kunnen vervangen. Als hij met pensioen gaat, al zit hij daar volgens mij nog ver vanaf, dan is dat voor Saxion niet zo makkelijk op te lossen. Eigenlijk verdient hij wel een loonsverhoging.”

Als deze woorden zo opgelezen worden, wat denk je dan?
“Ik word daar verlegen van en zet het stuk van de loonsverhoging er maar mooi in, dan kan mijn werkgever dat ook zien. Maar ik herken het wel als hij zegt dat ik veel doe. Het is een kleine opleiding, dus dan doe je automatisch al veel. Ik was bijvoorbeeld projectleider met het opzetten van de internationale tak van deze opleiding. Ik benader ook gemeentes en heb vaak contact met bedrijven uit het werkveld.”

En het onvervangbaar zijn als je met pensioen gaat, herken je jezelf daarin?
“Nee, dat is onzin. Iedereen is te vervangen. Ik denk dat studenten mij hier vaak rond zien lopen, en ze het daarom zeggen. Ik blijf hier in ieder geval wel tot mijn pensioen en misschien nog wel langer. Ik vind het werk nog veel te leuk om te stoppen namelijk. Ik hoop wel dat de studenten mij een beetje gaan missen als het zover is dat ik stop.”

Je hebt meer dan 21 jaar in de bouwtechniek gewerkt, waarom heb je deze omslag gemaakt?
“Mijn werk in de bouwtechniek vond ik aan het begin heel leuk, maar later deed ik het meer met mijn hoofd, dan met mijn hart. Het leek mij al een langere tijd leuk om dit werk te doen. Ik begeleidde al vierdejaarsstudenten en daardoor kwam ik al drie keer per jaar op Saxion. Elke keer als ik in mijn auto stapte om terug te rijden, dacht ik; ‘dit is echt heel leuk om te doen’, en dat gevoel werd steeds sterker.

Toen heb ik de moeilijke beslissing genomen om toch te stoppen. Een hoop geregel, want ik was samen met mijn compagnon directeur van het bedrijf, maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad.”

Denk je dan weleens, dit had ik echt eerder moeten doen?
“Ja, soms denk ik wel: dit had ik eerder moeten kiezen, maar dit was ergens ook het juiste moment. Ik had dit niet moeten kiezen toen ik net van school kwam. Ik was vrij verlegen van aard en dan had ik dit werk niet gekund. Ik heb eigenlijk ook te veel interesses. Op een gegeven moment moet je wat kiezen, maar met iets heel anders had ik ook gelukkig kunnen zijn.”

Komt die verlegen aard soms toch wel naar voren als je voor de klas staat?
“Heel af en toe. Ik vond de eerste les echt spannend, maar dat hebben wel meer docenten denk ik. Ik dacht wel in de eerste weken; ‘wat als ze rotstreken gaan uithalen, hoe moet ik daar dan op reageren?’, maar dat is in de afgelopen zes jaar nog niet gebeurd gelukkig. Ze zijn niet altijd braaf, maar ik weet dat het in de kern allemaal goede en lieve mensen zijn. Ik ben ook totaal geen goede meester. Als ik ze moet aanspreken, dan probeer ik ze goed uit te leggen waarom ik ze op iets aanspreek. Ik vind die volwassen omgang heel belangrijk, want je krijgt het dan terug van de studenten zelf.”

En wie is Mark als hij niet voor de klas staat, wat doe je dan?
“Ik ben al ruim twintig jaar getrouwd met mijn vrouw en we hebben een zoon van twintig en een dochter van negentien. Mijn zoon studeert Industrial Design op de UT en mijn dochter studeert Biologisch Medisch Laboratoriumonderzoek op Saxion. Mijn vrouw werkt in het ziekenhuis. We hebben ze nergens in gestuurd, maar dan zie je toch dat ze op je lijken. Zo heeft mijn vader 25 jaar lesgegeven op Saxion, in hetzelfde vakgebied. Ik ben niet dit werk gaan doen voor mijn vader, maar je krijgt dan toch bepaalde dingen mee.

Verder speel ik piano en gitaar en ik snij linoleum. Er zit een creatieve kant in mij en dat kan ik deels kwijt in het werk, maar ook in mijn vrije tijd. Ik ben een leesfanaat en wandel graag, maar sinds ik long covid heb gaat dat bijna niet meer.”

Als je je dochter dan tegenkomt, doet ze dan of ze jou niet ziet?
“Nee, dat niet gelukkig. We zeggen gewoon hoi en ik heb haar beloofd dat als we elkaar tegelijkertijd in de Spar zien, dat ik dan haar lunch betaal. Het is alleen tot nu toe nog geen een keer gebeurd.”

Heeft long covid veel invloed op je leven?
“Voor long covid had ik onbeperkte energie. Nu moet ik nadenken over hoe ik mijn energie verdeel. Ik ben toen in twee maanden tijd, wel tien jaar ouder geworden. Op mijn leeftijd weet je dat alles geleidelijk aan minder gaat worden, maar dit ging zo hard. Vanochtend wilde ik bijvoorbeeld eigenlijk op de fiets naar werk, maar ik voelde mij gisteren niet helemaal fit, dan kies ik ervoor om de fiets te laten staan.

Of op vakantie, dan wil ik altijd 800 dingen tegelijkertijd doen en zien, maar dat gaat gewoon niet meer. Mijn vrouw vindt dat niet zo erg, die vindt het wel lekker rustig zo. Maar mijn glas is eigenlijk altijd halfvol. Ik kan gelukkig mijn werk nog doen. Ik wandel geen veertig kilometer meer, maar er is genoeg wat ik nog wel doe.”

Om toch nog even terug te komen op de loonsverhoging. Is dat nodig als docent?
“Er zijn twee misverstanden over docenten. De eerste is dat ze weinig werken en de tweede is dat ze slecht verdienen. Ik ben prima tevreden met wat er binnenkomt. Ik ga er wel op achteruit ten opzichte van mijn oude werk, want het bedrijf liep goed. Je neemt daar bepaalde risico’s en die hebben zich uitbetaald. Maar ik ben totaal niet materialistisch.

Ik ben een bevoorrecht mens. Ik heb alles wat ik wil, doe werk wat ik leuk vind en waar ik voldoening uit haal. Ik voel dat er hier meer waardering is voor mijn werk. Er hangt een positieve sfeer bij zowel collega’s als studenten.

Ik weet dat er veel wordt gemopperd over de nieuwe generatie studenten, maar dat is niet terecht. Ze zijn niet anders bedraad in hun bovenkamer. Ze zijn misschien in een andere omgeving opgegroeid, maar ze willen net zo graag hun studie halen als alle andere generaties. Wat je geeft, krijg je terug.”