Foto column maxime Gokoelsing (10).jpg

Column: Lieveheersbeestje

Toen ik gistermiddag na een lange dag in de intercity naar Enschede stapte, jeukte er iets aan mijn enkel. Ik zag dat er een beestje zat en knipte met duim en wijsvinger om hem van mijn enkel te krijgen. Net iets te laat zat ik dat het een lieveheersbeestje was, en dat ik hem met mijn agressieve vingerbeweging van zijn vleugels had gescheiden. Onmiddellijk spijt.

Snel googelde ik of het beestje zonder vleugels zou sterven, maar dat kon ik nergens vinden. Wel weet ik nu dat het aantal stippen op zijn rug niets zegt over zijn leeftijd. Goede moed houden dus, mijn dag was al lang genoeg en iemands dood wilde ik niet op mijn geweten hebben.

Voorzichtig raapte ik het beestje van de grond zodat niemand er met zijn schoen op zou gaan staan. De hele rit van Almelo naar Enschede hield ik hem vast alsof hij een bange puppy was. Dat moet was een raar gezicht zijn geweest. Gedurende de treinrit liet ik hem geen seconde uit het oog. Zodra de trein het perron opreed, scande ik de omgeving, op zoek naar een vredig plekje om hem zijn eventuele laatste rustplaats te geven. Dat was het minste wat ik kon doen, nu ik hem van vleugels en vrijheid had ontdaan.

Samen met Henry, zo noemde ik hem inmiddels, liep ik door de poortjes naar een grasveldje waar ik hem voorzichtig van mijn hand liet lopen. Toen Henry eenmaal gesetteld was, bleef ik nog even bij hem zitten. We hadden nu een band.

Ik voelde me nog een beetje schuldig, maar ik was mijn gruweldaad nu aan het rechtvaardigen. Ik schrok op door een bejaarde man, die met zijn mondkapje op een vriendelijk knikje gaf. Dat was het teken om te gaan. Na een blik op de klok realiseerde ik me dat ik nu echt naar huis moest vliegen, het was al laat. Dag Henry, ik vlieg nu namens ons allebei.

Maxime Gokoelsing (21) is vierdejaars student creative business

Maxime Gokoelsing

Maxime Gokoelsing