Column: Oei, ik groei (door)
Studiejaar drie, in een oogwenk voorbijgeraasd. Over twaalf maanden ben ik (als het goed is) afgestudeerd. Het klinkt nog ver weg en toch ook zo beangstigend dichtbij. Waar ik eerder bepaalde keuzes kon uitstellen word ik nu geconfronteerd met de ongrijpbare tijd. Door de toekomst overschaduwd en niet-wetend in welke richting ik wil gaan voor licht.
Vanaf het kiezen van mijn vakkenpakket in havo 3 tot het vierde jaar als hbo’er heb ik de vraag enigszins voor me uit kunnen schuiven: wat wil ik in vredesnaam doen na het behalen van mijn diploma? Net als tijdens veel verjaardagskringen met familieleden kan ik hierop nog geen concreet antwoord geven.
Ik weet dat dit ook niet hoeft, maar toch geeft de onwetendheid een drukkend gevoel. Het onontkoombare volwassen leven komt op me af en ik zal mijn veilige studentenschulpje een keer verlaten.
De Nederlandse maatschappij biedt oneindige mogelijkheden. Een mooi gegeven, maar het maken van keuzes wordt er niet makkelijker door. Het is een geruststellende gedachte dat het normaalbeeld van een vaste baan tot je pensioen ruimte heeft gemaakt voor switchen tot je op je plek zit, of gewoon omdat je een frisse wind zoekt. Mocht je ambities hebben om zelf iets te starten kun je ook dit eenvoudig doen. Maar wil ik dat? En wat ís mijn plek?
Ik stel mezelf de laatste tijd weleens een vraag beginnend met ‘Wat als…?’ Wat als ik na het afstuderen voor mezelf begin? Wat als ik er gewoon een paar maanden tussenuit knijp om de wereld te zien? Wat als ik doorstudeer? … Wat áls ik doorstudeer? … En misschien tegelijkertijd de wereld zie? Vragen die een al langer schuilend verlangen prikkelen.
Op dit moment twijfel ik tussen twee creatieve werkvelden waarin ik mij graag verder zou verdiepen – voor meer kennis en vaardigheden én om te kunnen bepalen wat ik nu echt het leukst vind. Ook heb ik al geruime tijd de droom om in het buitenland te studeren, waar allerlei hoogstaande programma’s rondom die twee disciplines worden aangeboden. Ik weet niet wat mijn uiteindelijke plek in de maatschappij zal zijn, wat mij het allermeest drijft – wie ik ben(?) – maar zo’n buitenlands avontuur zou een mooie stap zijn in de zoektocht. Een stap die ik dan ook wil zetten.
Ik weet dat erna dezelfde confronterende realiteit op me te wachten staat. Die ene brandende vraag. Maar ik weet ook dat ik iedere dag dichter bij het antwoord kom. Voorlopig blijf ik waarschijnlijk nog even in het studentenbootje zitten (ik vind leren stiekem ook gewoon te leuk...) en stap ik straks uit op een voor mij geschikte oever. Blijkt het niet helemaal de juiste ligging stap ik opnieuw in en vaar ik verder. Wie weet eindig ik helemaal aan de overkant van het water, om vervolgens toch weer naar de eerste oever te dobberen. En misschien keer ik daarna nogmaals om of bouw ik een brug.
Rubrieken
Gerelateerde artikelen
Column: Effe reflecteren
De herfstvakantie is voorbij en de eerste toetsweken van het studiejaar naderen met rasse schreden. Voor veel studenten betekent dit een drukke fase met tentamens, portfolio’s of presentaties, met als o zo geliefde kers op de taart: reflectieverslagen! Welke studie je volgt maakt niet uit: het reflectieverslag is een stapsgewijze kwelling voor iedereen.
Column: Treinleed
Het is verrassend fris als ik de achterdeur op slot draai en mijn fiets de tuin uit begeleid. Terwijl ik de dorpse klinkers oprijd ga ik vlug na of alles in mijn rugzak zit. Het was een lichtelijk gehaaste ochtend, en niet zonder gevolgen: in gedachten zie ik mijn laptoplader eenzaam aan zijn vaste stopcontact bungelen. Ik overweeg kort of hij vandaag nodig zal zijn, maar kom al gauw tot het oordeel: je gebruikt Adobe-programma’s op een Mac, Mirte. Niet opladen is geen optie.
Column: Een laatste eerste keer
Daar sta ik dan. OV-kaart in de hand – het laatste jaar voor hij verloopt. Het laatste jaar gratis met de trein, dankzij het studentenproduct. Het laatste jaar. Ik kijk opzij en zie gespannen hoofden met grote rugtassen eronder. Eerstejaars, denk ik, als ik hun leeftijd mag inschatten.