Column: Een laatste eerste keer
Daar sta ik dan. OV-kaart in de hand – het laatste jaar voor hij verloopt. Het laatste jaar gratis met de trein, dankzij het studentenproduct. Het laatste jaar. Ik kijk opzij en zie gespannen hoofden met grote rugtassen eronder. Eerstejaars, denk ik, als ik hun leeftijd mag inschatten.
Ik denk terug aan mijn eerste dagen als hbo-studente. Het gevoel van nieuwigheid en verwachting ervaar ik in mijn vierde jaar niet meer, toch kijk ik zoals alle vorige eerste lesdagen weer uit naar een frisse start. Maar nu, na een halfjaar stagelopen en twee jaren aan corona-aanpassingen gaat die gepaard met de vraag: (fysiek) studeren, hoe moet dat ook alweer?
Het eerste semester neem ik deel aan Immersive Technology & Storytelling, een project in samenwerking met de opleiding Creative Media & Game Technologies. Dankzij de vele internationale studenten met een uitdagende bijkomstigheid: alle communicatie verloopt in het Engels. De introductie staat gelijk gepland voor maandag 9:00 uur. Een vroege ochtend, waarvan ik er de afgelopen weken niet veel van heb gehad, dus mijn biologische klok protesteert tijdens de zoveelste keer snoozen. Thank God for coffee.
Clownvis
Ik ga door alle stadia van een déjà vu, terwijl ik mijn vaste route afleg van het centraal station naar de Saxion-campus. De vorige keer dat ik hierlangs liep werd ik vergezeld door een versnipperde groep van een op twee handen te tellen aantal medestudenten, zo’n acht maanden geleden, toen er nog slechts een paar lesuren per week op locatie plaatsvonden. Nu beweeg ik zoals vanouds mee in de dichte massa als clownvis Marlin tussen de schildpadden uit Finding Nemo. Vrolijke gezichten, laptoptassen en voorbijvliegende nicotinewalmen. We zijn er weer.
Het verbaast me dat ik een van de laatsten lijk te zijn – ik ben immers tien minuten te vroeg. Ik hoor gemompel, Engels en Nederlands afgewisseld. Van binnen lach ik om mezelf, want ineens voel ik me weer het groentje aan de start van haar eerste jaar. We worden na een toelichting op de module geïnstrueerd to mingle and get to know one another. Daar gaan we. Tijd om uit het veilige comfort van de moedertaal te stappen. Maar bij haast iedere poging tot Engelstalige gespreksopener blijkt de andere partij vloeiend Nederlands te kunnen.
Met een platte sociale batterij en uitgedroogde contactlenzen is mijn eerste dag ten einde. Mijn laatste eerste dag. Op een of andere manier krijgt alles een bepaalde lading wanneer je er ‘laatste’ voor zet. Maar ik heb er zin in. Een nieuw begin, of het begin van het einde. Via deze weg wens ik alle studenten en medewerkers een mooi studiejaar. Opdat we ononderbroken en zonder restricties in de rij mogen staan voor de automatenkoffie, liften en natuurlijk de befaamde Saxion-soep.
Nu beweeg ik zoals vanouds mee in de dichte massa als clownvis Marlin tussen de schildpadden uit Finding Nemo.
Rubrieken
Gerelateerde artikelen
Column: Effe reflecteren
De herfstvakantie is voorbij en de eerste toetsweken van het studiejaar naderen met rasse schreden. Voor veel studenten betekent dit een drukke fase met tentamens, portfolio’s of presentaties, met als o zo geliefde kers op de taart: reflectieverslagen! Welke studie je volgt maakt niet uit: het reflectieverslag is een stapsgewijze kwelling voor iedereen.
Column: Treinleed
Het is verrassend fris als ik de achterdeur op slot draai en mijn fiets de tuin uit begeleid. Terwijl ik de dorpse klinkers oprijd ga ik vlug na of alles in mijn rugzak zit. Het was een lichtelijk gehaaste ochtend, en niet zonder gevolgen: in gedachten zie ik mijn laptoplader eenzaam aan zijn vaste stopcontact bungelen. Ik overweeg kort of hij vandaag nodig zal zijn, maar kom al gauw tot het oordeel: je gebruikt Adobe-programma’s op een Mac, Mirte. Niet opladen is geen optie.
Column: Oei, ik groei (door)
Studiejaar drie, in een oogwenk voorbijgeraasd. Over twaalf maanden ben ik (als het goed is) afgestudeerd. Het klinkt nog ver weg en toch ook zo beangstigend dichtbij. Waar ik eerder bepaalde keuzes kon uitstellen word ik nu geconfronteerd met de ongrijpbare tijd. Door de toekomst overschaduwd en niet-wetend in welke richting ik wil gaan voor licht.