Column: mooiste tijd?
Ik wil het hebben over mijn studententijd, die de mooiste periode van mijn leven zou moeten zijn, maar niet is.
Oké, dat klinkt misschien een beetje te dramatisch. Laat ik het anders verwoorden. Ik heb tot dusver zeker genoten van mijn studietijd, maar ik ben voorzichtig in het gebruik van de overtreffende trap. Want als dit mijn piekjaren zijn, hoe zou het leven hierna dan zijn?
Naar mijn idee ligt er nog genoeg moois in het verschiet: carrière maken, reizen, een huis kopen… En als dit kennelijk niet opweegt tegen mijn studententijd, haal ik er nu dan wel het maximale uit (wat dat dan moge zijn)? Ik feest nauwelijks en neem ook geen deel aan het verenigingsleven. Heb ik wel écht gestudeerd?
‘Geniet er maar van,’ klinkt het vaak vanuit de voorgaande generaties. ‘Voor je het weet ga je aan het werk en is het uit met de pret.’ Tja, waarom piekeren we ook eigenlijk over studiepunten en beoordelingen, oplopende schulden of het combineren van een bijbaan en voltijd opleiding? Drink er liever eentje! Of twee. Nu kan het, ‘want je bent nog jong.’
Alsof je het leuk móet hebben zolang het kan, terwijl studeren al genoeg druk en onzekerheden met zich meebrengt. Ik geef toe; mijn eerste jaar verschilt duidelijk van nu, een paar maanden voor mijn afstudeertraject. In plaats van te zwemmen in de vrije tijd hoop ik er tegenwoordig af en toe in te kunnen pootjebaden. Mijn e-mail telt langzaamaan meer schermuren dan Instagram, en op financieel gebied verandert er van alles. In die zin zou ik zeggen: ja, ik begin de mantra ‘de mooiste periode van je leven’ meer te begrijpen, maar nee, ik noem het nog steeds niet zo.
Begrijp me niet verkeerd. Ik wil absoluut geen negatief stempel op mijn studententijd drukken. Integendeel, ik blik met een brede glimlach terug op gemaakte vriendschappen en gezamenlijk gevierd studiesucces. Maar deze tijd beschouwen als de beste tijd voelt als het wegstrepen van hoop op beter.
Ik ben pas net begonnen aan mijn twintiger jaren. Ik wil me niet mentaal moeten voorbereiden op een permanente downgrade. Ik wil blijven uitkijken naar mooier, naar meer groei en naar nieuwe fases! Dus: leuk was het zonder twijfel, maar wie ben ik om het straks niet nog leuker te maken?
Gerelateerde artikelen
Column: Betrokken burger
Het was me haast ontschoten, maar van 27 november t/m 1 december was het de week van de duurzaamheid. Studenten van het Honours Programma Health Care & Social Work hadden een stand om de write for rights actie van Amnesty International onder de aandacht te brengen - ja, schrijven loont daadwerkelijk.
Afscheidsinterview Pascal Heynen: Geen onderdeel van het meubilair, wel bijna een tatoeage
Nooit, nee nooit, zou Pascal Heynen zijn pensioen halen op Saxion, sprak hij meer dan 21 jaar geleden al uit. Dat doet hij dus ook niet. Toch voelt de directeur van de Academie Gezondheidszorg zich inmiddels zo verbonden met de hogeschool, dat hij bijna een Saxion-tatoeage had gehad, al zag collegevoorzitter Anka Mulder dat niet zitten. Een eerlijk afscheidsinterview over vriend en vijand, crisis of geen crisis, maar ook over loslaten. “Ik zie enorm op tegen het laatste moment hier. Daar slaap ik nu al slecht van.”
Saxion worstelt met studiereizen per vliegtuig: "Tijd om doelen te bepalen"
De jaarlijkse Creative Business-studiereis naar New York, met het vliegtuig, zou stoppen vanwege duurzaamheidsoverwegingen. Maar dat is teruggedraaid op aandringen van studenten en docenten, die juist graag die reis maken en daar waarde in zien. Op meer plekken binnen Saxion wordt geworsteld met vliegen voor de studie. Nieuwe richtlijnen moeten daarbij helpen: regisseur duurzaamheid Wenda Hans wil dat deze reizen in het duurzame beleid van 2025 - 2028 worden opgenomen. “Het is tijd om doelen te bepalen.”