Column: Uit
Een voltijdstudie, sport, vrijwilligerswerk, bijverdiensten, het onderhouden van sociale contacten én acht uur per nacht slapen: ik probeer het allemaal tegelijkertijd. Maar ik moet me erbij neerleggen dat het combineren niet altijd goed lukt. Of soms helemaal niet. En dat is prima. Het is nu, na het eerst op de harde manier te hebben moeten leren, dat ik besef: ‘nee’ is ook oké.
Ik vind veel dingen leuk. Of het nu gaat om hobby’s of Netflix-genres, mijn keuzes reiken ver. Ook binnen mijn brede studie heb ik de afgelopen jaren bijna ieder vak interessant gevonden. Een luxepositie, zo zie ik het vooral. Maar ook iets dat tot een cruciaal kantelpunt heeft geleid.
De laatste maanden noemde men me een bezige bij. Ik kan wel inzien waarom, want zat ik niet aan de studie, dan schreef ik, werkte ik, sportte ik, was ik met vrienden op stap of deed ik iets anders om ‘erbij’ te leren of mijn CV uit te breiden. Hoe leuk ook allemaal: achteraf gezien was het veel te veel.
Het begon bij simpele fysieke klachten. Zeer geleidelijk, zelfs even onopvallend, waardoor ik ze als onschuldig bestempelde. Waarschijnlijk niet genoeg gedronken, was mijn verklaring voor de hoofdpijn. Ik had wat licht geslapen, waardoor ik vermoeid was, en dat was weer de oorzaak van mijn warrigheid. En ik zag misschien wel wat waziger, maar wanneer had ik voor het laatst een oogmeting laten doen?
Het was pas toen de verschijnselen in sterkte toenamen, terwijl de ‘redenen’ niet meer konden gelden, dat ik tot de juiste conclusie kwam. Waar ik normaal gesproken energie uit haalde brandde ik nu door op.
Ik sliep eerst voldoende uren, nam bewust pauzes en was toch op veel dagen ontzettend moe. Doordat ik vervolgens alsnog slechter begon te slapen takelde mijn energiepeil alleen maar sneller af. Van sommige nachten konden de behaalde uren slaap op een hand worden geteld. Van andere op een gebalde vuist.
Wachtend tot de slaap me zou bereiken spendeerde ik vele maanuren wakker, vergezeld door het sporadische geraas van nachtverkeer in de verte. Zo simpel en toch zo’n moeilijke opgave: doen alsof je slaapt om daadwerkelijk in te dommelen. Maar het lukte niet.
"Ja, ik heb een gaatje vrij, maar nee, het gaat me niet lukken"
Ik verloor concentratievermogen en vergat van alles, zelfs wanneer ik ergens vijf minuten daarvoor nadrukkelijk aan had gedacht (‘Heb ik mijn lunch niet mee? Ik stond vanochtend nog te smeren!’). Zo ook het reageren op mails en appjes. Althans, dat had ik dan in gedachten gedaan - berichten met vraagtekens herinnerden me eraan dat het daadwerkelijk manoeuvreren over de toetsen me even was ontschoten.
‘Je staat te weinig uit,’ werd me op een gegeven moment verteld. Mijn agenda, kleurrijk ingedeeld in verschillende categorieën, was te divers, te compact en vooral te vol. Ik moest dingen schrappen.
Het is niet gemakkelijk om los te laten waar je veel plezier uit hebt gehaald, maar het feit dat dit in de voltooide tijd staat bevestigt waarom een reflectie nodig was. En het resultaat volgde snel: een vereenvoudigde planning bracht mijn focus terug, mijn energie. En het durven weigeren van nieuwe afspraken: ja, ik heb een gaatje vrij, maar nee, het gaat me niet lukken.
Inmiddels ben ik gestart aan mijn afstudeertraject, en ook hiervoor heb ik bepaalde keuzes moeten maken om mezelf uit-tijd te gunnen. Om in plaats van in kleine percentages de batterij eens tot de volle 100 procent te laten opladen. Eén van die keuzes ligt voor je. Mijn laatste column voor SaxNow.
Ik wist altijd al dat schrijven een passie van me was, maar voor het maken van columns zag ik mezelf nooit als bekwaam. Daarom bedank ik SaxNow voor het vertrouwen en de lezer voor het lezen van mijn hersenspinsels. Alle andere afstudeerders wens ik veel succes met de laatste loodjes! Vergeet vooral niet tussentijds op te laden, of de batterij af en toe zelfs een complete herstart te geven. Zou het besturingssysteem weer beter van kunnen draaien.
Gerelateerde artikelen
Maerhaba Yishake (42) haalde onlangs haar zwemdiploma’s; “Wil iedereen in het gezin eruit kunnen zwemmen”
Ze groeide op in Ürümqi in het noordwesten van China, de miljoenenstad die volgens Maerhaba Yishake het verst van een zee of oceaan verwijderd. Daar was het helemaal niet gewoon om als kind op zwemles te gaan. Maar hier, in Enschede, is het dat wel. Haar kinderen van 7 en 11 jaar oud haalden al een poos geleden hun diploma’s tot en met C. Gevolgd door 42-jarige moeder, die onlangs haar C diploma behaalde. “Als ik ook maar één iemand kan inspireren om te leren zwemmen, dan ben ik al blij.”
Toetsing van hbo-onderzoek moet geen nattevingerwerk zijn vindt Sarah Coombs; ze promoveerde op onderzoek van hogescholen
Welk nut? Welke kwaliteit? En: welke impact heeft onderzoek van hogescholen eigenlijk? Is dat überhaupt te meten of op een andere wijze zichtbaar te maken? Zoals bijvoorbeeld bij universitair onderzoek gebeurt? Sarah Coombs (45) is onderzoeksadviseur op Saxion en vroeg het zich al langer af: hoe toetsen hbo-onderzoekers of hun onderzoek effect heeft. Ze promoveerde via Saxion en Universiteit Leiden op hoe je de impact van onderzoek aan hogescholen zichtbaar kunt maken.
Van tv-wereld naar filmclub: docent Sjaak Christenhusz deelt zijn passie met studenten
Steeds minder studenten kijken naar films, viel docent en filmfanaat Sjaak Christenhusz op. En dat vindt hij jammer. “Film is zo’n prachtig medium om een verhaal visueel over te brengen.” Gelukkig is er een oplossing: elke maand organiseert hij samen met zijn broer een filmavond voor studenten. “We hopen ze verder te leren kijken dan hun neus lang is.”