Opinie: Utopie? (Ik heb een droom…)

En ik had al helemaal niet moeten solliciteren voor docent bij de sociale academie. Allergrootste fout! Maar het kwaad was geschied en nu doe ik het meest fantastisch en waardevolle werk dat ik mij kan voorstellen. (Al was het maar voor de vakanties.)

Maar nu twijfel ik toch, had ik niet beter naar mijn vroegere ik moeten luisteren? Kan ik niet meer betekenen voor de maatschappij als ik wat anders was gaan doen? Of is het nog niet te laat?

Ander gesprek

Ik kan nu alles opsommen wat ik zie dat niet goed gaat binnen mijn academie of op Saxion, maar ik heb behoefte aan een ander gesprek. Ik heb behoefte aan controle, zelf de touwtjes in handen nemen, een alternatief creëren. Ons focussen op onze kerntaak, verdomd goed onderwijs geven, een inspirerende omgeving zijn voor studenten. Zodat zij de lastige vraagstukken van dit moment en de toekomst aan kunnen pakken. Zodat zij van waarde zijn voor de maatschappij. 

En wij, wij moeten voor hen een omgeving creëren waar zij zich thuis voelen en graag naartoe gaan, omdat zij het gevoel hebben dat zij er toe doen en dat het op onze hogeschool ‘gebeurt’. Dat verdient de student, dat verdienen wij!

Dit is mijn droom, mijn ideale werkplek en school waar ik met 200 procent voor zou willen gaan. Waar ik mijn kinderen naartoe wil sturen en waar mijn vrienden en familie in de Randstad jaloers op zijn. Dit zou al mijn twijfels als sneeuw voor de zon laten smelten.

Werken aan betere samenleving

Stel je eens voor dat je ’s ochtends opstaat, je ziet je partner, je kinderen en je weet: hoewel ik jullie niet zal zien, wat ik vandaag ga doen zorgt ervoor dat jullie in een betere samenleving leven. Ik zorg ervoor dat het onderwijs dat mijn kinderen krijgen op school, fantastisch is, mijn hogeschool de allerbeste leraren voor het basis- en middelbaar onderwijs aflevert. 

Dat de collega’s waar mijn partner mee samenwerkt met nieuwe inzichten komen, op inspirerende manieren samenwerken en dat er daarmee in dat werkveld mooie nieuwe dingen kunnen ontstaan. En ik weet dat mijn partner daarom vol energie thuiskomt. En dit alles omdat die collega’s hebben gestudeerd op 'mijn' hogeschool.

Stel je eens voor dat het diploma van deze hogeschool zo fel begeerd is, dat als je hier studeerde de banen voor het oprapen liggen.

Samen aan curriculum werken

Stel je eens voor dat je samen met je collega’s alle ruimte krijgt om het curriculum te maken, van onderaf, met mensen die verstand van zaken hebben, uit het werkveld komen, de kennis bezitten die nodig is om die felbegeerde student voor het werkveld af te leveren. Dat er ruimte is in het curriculum om in te springen op de actualiteit en als het nodig is even alles aan de kant te zetten en te doen wat er op dat moment nodig is omdat er een ramp gebeurde. Dat je niet alleen lesgeeft óver sociale rechtvaardigheid, maar ook met studenten werkt áán sociale rechtvaardigheid.

Stel je eens voor dat we investeren in docenten, dat je alle kansen krijgt om een heel goede docent te worden. Dat na schaal 11 en 12 er ook een schaal 13, 14, 15 en 16 is voor docenten. En dat we goede beginnende docenten waarderen en ze zo snel mogelijk een vast contract geven, gewoon omdat dit in het belang is van de kwaliteit van het onderwijs.

Stel je eens voor dat de meeste tijd die je besteedt op je werk samen met en voor studenten is. Dat de systemen voor jou werken, dat er in mogelijkheden wordt gedacht. Dat je kan toetsen hoe en waar en wanneer je dit wilt, gewoon omdat dit het beste is voor de student.

Studenten hebben het voor het zeggen

Stel je eens voor dat studenten het veel meer voor het zeggen hebben. Dat het gebouw door hen wordt ingericht, dat zij bepalen waar ze willen zitten, wat ze willen eten en hoeveel hiervoor betaald moet worden. Waar er een huiskamersfeer hangt. Waar er zithoeken zijn met afgetrapte, maar heerlijke zachte banken. Waar je studenten met elkaar discussie ziet voeren met koffie, die zij net in hun eigen koffiezetapparaat bij de studievereniging hebben gehaald en met het broodje dat door diezelfde studievereniging werd verkocht tegen kostprijs. 

Waar overal boeken en tijdschriften liggen over hun vakgebied. Waar aan het einde van de week medewerkers nog even langskomen voor een praatje en een biertje en af en toe lezingen geven over dat bijzondere onderzoek dat zij doen of dat inspirerende project waar zij aan gaan beginnen met studenten.

Stel je eens voor: een kantine waar je voor weinig geld het lekkerste en gezondste eten kan krijgen en plekken waar je vervolgens elkaar kan ontmoeten, overleggen, ontspannen en studeren tussen het groen van planten, met de beste faciliteiten die denkbaar zijn.

Stel je eens voor dat iedere academie dit op zijn eigen manier doet en je allerlei werelden binnen Saxion hebt die passen bij die academie met dát werkveld.

Gewaardeerd worden

Stel je eens voor dat iedereen, ongeacht je functie, weet dat je een belangrijke bijdrage levert aan deze omgeving en dat je daarvoor gewaardeerd wordt. En dat iedereen die bij of voor Saxion werkt een uitnodiging krijgt voor feesten, om deze geweldige school te vieren.

En stel je eens voor dat jij, als docent, als ondersteuner, als kantinemedewerker, als schoonmaker, als beleidsmaker of als teamleider hieraan bijdraagt.

Een utopie, maar dat zou niet zo moeten zijn....

Help mij van mijn twijfel af, reageer, deel dromen, inspireer en laten we dit daarna omzetten in acties en realiteit maken. Want ik kan niet de enige zijn....