Column: Wandelgangen
In het trappenhuis hoor je soms mooie gespreksflarden. “Die roltrap hier is langer niet in werking geweest dan wel, sinds ik hier werk. Het schijnt iets te doen te hebben met onderdelen die lastig te verkrijgen zijn, of was het nou iets met een licentie?”
Waarop de gesprekspartner met de verklaring kwam dat het vast iets te maken zou hebben met bezuinigingen en misschien zelfs wel met de wens om medewerkers gezonder te laten zijn door ze meer te laten bewegen zonder dat ze het zelf door hebben.
Naar Windesheim
Even verderop in een wandelgang hoor ik een plukje studenten praten. Eerst gaat het over de kantine: “De broodjes zijn echt duur geworden, maar gelukkig wel groot” en vervolgens over lessen. Er zijn schijnbaar collega’s die standaard een halfuur te laat komen. Eentje hoor ik zeggen dat ze overweegt om naar Windesheim over te stappen, want daar is meer les. Vervolgens gaat het verder over het aanstaande concert van Taylor Swift, dat vindt klaarblijkelijk plaats op 4, 5 én 6 juli.
Twee medewerkers praten aan een tafeltje over de weerbaarheid van studenten. Dat het haast lijkt alsof ze niks meer durven te proberen, bang om te falen. En dat bij het minste of geringste er professionele hulpverlening bij wordt gehaald, want dat zien ze op TikTok, alles wordt gepsychologiseerd. “Die telefoontjes brengen niks goeds. Komen al die problemen niet juist doordat er zoveel gepraat wordt en er zoveel aandacht voor is?”
In de trein naar huis gaat het over Europapa. Dat het toch wel heel erg is dat iemand met zo’n goed liedje, met zo’n goede boodschap uiteindelijk niet mee mocht doen in de finale. Ik zit te hopen dat er een doorvraag komt op wat het nu precies een goed liedje maakt en wat dan de achterliggende boodschap is, maar ik hoor een bevestigende “Hm ja, vind ik ook! Echt zonde.”
Het ongezegde kennen
Kan ik al deze informatie gewoon het ene oor in en het andere oor uit laten gaan, of moet ik er meer mee? Wat is de waarde van de wandelgang? Er wordt veel gezegd, maar hoe leer je het ongezegde kennen? Het ongezegde laat zien wat de heersende opvattingen zijn, want taal is macht en drukt op subtiele wijze ook uit wie de macht heeft. Er zijn natuurlijk allerlei formele plekken om van je te laten horen, zoals raden, commissies, nieuwsplatforms en studentenverenigingen, maar ben je daar zo vrij als in de trein of het trappenhuis?
Wie het ongezegde wil horen, kan zijn oor te luisteren leggen in de wandelgangen. Daar is genoeg te horen.
Gerelateerde artikelen
Column: Niksdoen
Het is volgens mij weer de tijd van de gesprekscycli en managementconclaven op de hei. Ik weet niet hoe deze tegenwoordig Saxionbreed wordt vormgegeven, maar ik kan me uit het verleden nog wel herinneren dat er altijd een document ingevuld moest worden met daarin het kopje ‘Mijn toekomst bij Saxion’.
Studente wil ver gaan voor tweede buitenlandse minor: “Ik wil dit al jaren”
Een afstuderend studente Interior Design wil dolgraag naar de Verenigde Staten. Daar wil ze een tweede buitenlandse minor doen. Volgens haar opleiding kan dat in haar geval niet. Daar is de studente het niet mee eens, dus stapte ze naar het college van beroep voor de examens (Cobex).
Evi komt eten bij Lotte: spillearmpje meets fitgirl
Ik ben zelf een type spillearmpjes met kippenkracht. Dus wordt het in deze aflevering een confronterend bezoekje. Ik eet bij Commerciële Economie-studente Lotte Kanger (21). Zij schreef haar eigen kookboek, waarin het draait om eiwitten en weinig calorieën. We pellen pistache, knippen spek -ja echt- en ik beleef ongemakkelijke momenten.