Verlaten en verwaarloosd? “Moestuin moet een blijvertje zijn”

Nog niet zo lang geleden stond Guijt, na een oproep, met een betrokken collega in de moestuin, met een paraplu tegen de onophoudelijke regen. Er kwam één student. Guijt: “Begin van dit studiejaar hadden we mooie plannen, maar toen gooide het weer roet in het eten. Als de studenten met mooi weer in de moestuin konden werken, had dat zeker een aanzuigende werking gehad.”

De tuin werd een jaar geleden aangelegd, als ‘een plek waar duurzaamheid, sociale verbinding, bewustwording en welzijn samenkomen’. Toen werd er ook geoogst. Dat is dit jaar anders.  

De moestuin en vooral het achterliggende doel van het verbeteren van studentenwelzijn gaat Guijt ‘aan het hart’. Medio vorig jaar is ze gevraagd om ter overbrugging de verantwoordelijkheid een maand op zich te nemen. Daar kreeg ze vier uur per week voor. “Maar dat doe ik nog steeds”, zegt ze. “Er is nog geen opvolging, maar ik voel me er wel verantwoordelijk voor. Het kan niet zomaar blijven liggen.”

Ze merkt dat die halve dag per week niet genoeg is, en dat haar ‘normale’ werk haar tijd opslokt. Ook de organisatie is lastig, vertelt ze.

Dagelijkse gang van zaken

Er zijn namelijk een aantal studenten die fungeren als zogenoemde ‘linking pins’: het is de bedoeling dat die de dagelijkse gang van zaken op zich nemen, en vooral contact onderhouden met studenten die graag zouden tuinieren. “Die studenten zijn enthousiast, maar je ziet dat ze ook veel van Saxion weg zijn”, aldus Guijt. “Ze gaan op stage, of ze beginnen met afstuderen.”

Op dit moment heeft ze nog drie van die studenten over. “Ik verken of we ze een vergoeding kunnen bieden voor hun werk”, zegt ze. “Want het onderhouden van een moestuin kost gewoon tijd, en je moet het inplannen.”

Vorige week zag de moestuin er helemaal verwilderd uit, met overwoekerend gras en onkruid. Dat is deze week gemaaid. Daar zat ook zo’n organisatorisch probleem. “De externe partij die voor ons maait, weet niet goed wat ze met de moestuin moeten, en die laten het dus liggen.” Inmiddels heeft de groep vanuit het potje studentinitiatieven een eigen grasmaaier aangeschaft. De moestuin is inmiddels gemaaid.

Er is dit jaar meer gebeurd, zegt Guijt. Zo maken de studenten een draaiboek voor het onderhoud van de tuin. Daarmee weten studenten die willen helpen hoe specifieke planten groeien en wanneer welke werkzaamheden nodig zijn. En er is sinds kort een opslagmogelijkheid.

Betrokkenheid

Guijt vindt dat Saxion wat meer betrokkenheid mag tonen. Ze zou graag bewegwijzering hebben richting de moestuin vanuit de entree van het gebouw. “Maar dat mag helaas niet.” En de moestuin staat nu wel erg ver weggestopt op mijnsaxion.

Guijt ziet een levendige plek voor zich, waar studenten met hun handen kunnen werken, maar waar ook bijvoorbeeld een barbecue wordt gehouden na de oogst. “Vanuit Studenten Initiatieven is geld beschikbaar om bijvoorbeeld een picknicktafel en andere benodigdheden voor de moestuin aan te schaffen”, zegt ze. “Ook zou het geweldig zijn als studenten en docenten die thuis een moestuin hebben, stekjes doneren en andere studenten inspireren met hun ervaringsverhalen.”

Maar ze vindt ook dat zijzelf niet de aangewezen persoon is om alles te organiseren. “Ik werk graag in de tuin, maar van een moestuin heb ik weinig kennis”, zegt ze. “Mijn kennis, interesse en talent zit breder op studentenwelzijn en studentsucces.”

Na het interview laat Guijt weten dat ze dezelfde avond wat acties heeft uitgezet. “De studenten zijn deze week nog druk met toetsen en presentaties, maar als het weer meezit, dan zal er volgende week volop in de tuin gewerkt worden”, schrijft ze via Teams. En ze hoopt dat ze de moestuin binnenkort kan overdragen. “Ik hoop dat we voor structurele inbedding kunnen zorgen, want de moestuin moet een blijvertje zijn.”