Co­lumn: Be­trok­ken bur­ger

Ze gaven bovendien informatie over hoe de integratie van mensenrechten in de curricula van de verschillende opleidingen zorgt voor meer bewustzijn. Niet geheel onbelangrijk, want onderwijs is zelf een mensenrecht, en van bouwkunde tot psychologie en van sportmarketing tot gaming, elke student en docent heeft er hoe dan ook mee te maken. Al was het maar omdat we allemaal (betrokken) burgers zijn. Voor mij was het reden om even af te dalen naar de Forumgang op de eerste verdieping en een paar brieven te schrijven.  

Aan de overkant van de stand stonden in de gang wat kledingrekken, voor de kledingruil. Verder was er in de hal weinig te beleven, maar misschien was iedereen in de gymzaal aanwezig bij de kundalini-yoga en meditatie. (Mij is het overigens nog niet helemaal helder wat de link daarvan met duurzaamheid is, dat gold trouwens wel voor meer dingen die op de agenda stonden.)

Voorbijgangers keken, zoals ik zelf wel eens doe op weg naar het station, op hun telefoon en maakten vooral geen contact. Voor je het weet vraagt een verdwaalde D66’er op het stationsplein of je al gestemd hebt of heb je een abonnement van Greenpeace afgesloten.

Op de vraag ‘Heb je even vijf minuutjes voor mensenrechten’ werd door voorbijgangers vrijwel niet geantwoord, of er werd gezegd: ‘Nee we moeten naar de les’. Verpleegkundestudenten die op hun hoorcollege aan het wachten waren, reageerden lacherig en keken verveeld op hun telefoon. Toch wel een mensenrechtenberoep lijkt me. Een ander meisje hoorde het even aan, maar toen haar werd gevraagd of ze een petitie wilde tekenen voor een vrouw die vastzit in Polen, omdat ze abortuspillen verstrekte aan iemand die in een gewelddadige relatie zit, zei ze dat ze weg moest omdat ze ging winkelen.

Ik dacht ondertussen vooral aan het bericht dat een tijdje geleden in dit medium verscheen over de binding van studenten met Saxion en hun opleiding en dat de oplossing tot dusver vooral lijkt te liggen in veranderend meubilair. Maar zou het ook zo kunnen zijn dat studenten zich helemaal niet verbonden wíllen voelen met Saxion? Dat ze school zien als de noodzakelijke weg, van de minste weerstand, naar een hbo-diploma en daarmee meer kans op een goede baan en meer geld om te kunnen winkelen? Dat school een individuele aangelegenheid is geworden en de binding er is met je bijbaan, je familie en je eigen vrienden?

En mag dat ook of vinden we daar wat van? Ik ben benieuwd of het ze is gevraagd. Misschien hebben we er zelf als opleidingsinstituut ook wel een aandeel in.

Wat me trouwens wel echt duurzaam lijkt, is om met betrokken studenten die zich graag willen verbinden aan hun opleiding naar de kringloop te gaan om samen te kijken hoe we onze academie inrichten met spulletjes die een tweede kans verdienen en die passen bij hoe ze de ruimte graag zouden willen gebruiken. Misschien een interdisciplinaire samenwerking met studenten die goed zijn in het repareren en opknappen van meubels. En met boekenkasten met klassiekers die gratis geleend en geruild kunnen worden.

Een plek waar je altijd je overtollige spulletjes (en levensmiddelen) kunt brengen omdat je er iemand anders mee kunt helpen. Een magnetron zodat voedsel van thuis niet verspild hoeft te worden en studenten geen 2,95 aan de Albert Heijn hoeven te besteden. Ook voldoende betaalbaar voedsel is immers een mensenrecht. Dat hoeft ook niet veel te kosten, alhoewel ik me kan voorstellen dat dan de leveranciers iets minder zullen gaan verdienen.