Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Tegels kantine Epy Drost komen op mysterieuze wijze omhoog
“Opgepast! Hoogteverschil”. Die waarschuwing krijgen bezoekers van de kantine op de eerste etage van het Epy Drost gebouw. Vlak voor en in de kantine is een groot aantal tegels verwijderd. Die bleken omhoog te komen. De oorzaak is volgens teamleider Vastgoed & Techniek Dennis Zwepink moeilijk te achterhalen.
Georg Riemann in Opgevallen: “Een Duitser en humor, dat komt waarschijnlijk niet zo vaak voor”
In deze aflevering van Opgevallen: Georg Riemann. Hij is psychotherapeut en geeft al vijftien jaar lessen gezondheidspsychologie op de opleiding Toegepaste Psychologie. Zijn studenten roemen hem om de verhalen die hij vertelt, die een flinke portie humor bevatten. Want volgens hem zou zonder humor de wereld ondragelijk zijn: “Op deze manier probeer ik sommige onderwerpen wat minder zwaar te maken.”
Docent Frank Futselaar tijdelijk weer Tweede Kamerlid; “Met een gemengd gevoel”
Docent Creative Business en SaxNow-columnist Frank Futselaar vervangt SP-kamerlid Jasper van Dijk de komende vier maanden in de Tweede Kamer. Van Dijk legt het Kamerlidmaatschap tijdelijk neer vanwege een periode van ziekte en herstel, laat de SP weten. Futselaar, die eerder vier jaar Tweede Kamerlid was, maakt ‘met een gemengd gevoel’ de overstap. “Er wordt een beroep op me gedaan, en dan zeg je niet makkelijk nee.”