Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Nieuwe organisatiestructuur ‘niet voor iedereen ideaal’, maar blijft voorlopig staan
De nieuwe organisatiestructuur van Saxion is ‘niet in beton gegoten’, maar lijkt toch behoorlijk vast te staan. Volgens collegevoorzitter Inge Grimm hebben de info-bijeenkomsten en gesprekken daarover niet tot grote wijzigingen en nieuwe inzichten geleid, ondanks bijvoorbeeld bedenkingen binnen de Academie Creatieve Technologie (ACT) en de Academie Mens & Arbeid (AMA). “Sommigen zijn er blij mee, anderen zijn er kritisch op, maar mensen snappen het wel.”
Hoe deze Saxion-student uitgroeide tot een WK-sensatie (en misschien wel een nieuwe bijnaam nodig heeft)
Saxion-student Frits Biesterbos (23) uit Apeldoorn schreef deze herfst zijn eigen wielersprookje: ogenschijnlijk uit het niets haalde hij zilver op het WK gravel. “Heel, heel even dacht ik dat ik misschien wel kon winnen.”
‘Meevaller’ van 11 miljoen op personeelskosten; Saxion gaat 2025 financieel veel beter afsluiten dan verwacht
Saxion gaat dit kalenderjaar financieel een stuk beter afsluiten dan verwacht. Voor een groot deel komt dat door veel lagere personeelslasten: een ‘meevaller’ van 11 miljoen door onder andere vacatures die niet worden ingevuld. Maar de meevaller is geen aanleiding om coulanter met dat beleid om te gaan, ook niet bij het niet omzetten van tijdelijke contracten naar vast. “Structurele besparingen zijn nodig om de meerjarenbegroting sluitend te krijgen.”