Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Column: Kerstverhaal
Ik moet een jaar of zeven of acht geweest zijn toen ik mijn allereerste verhaal publiceerde, in de schoolkrant van o.b.s De Bonkelaar half jaren ’90 in een kinderhandschrift met lange lussen. De titel weet ik niet helemaal meer precies, volgens mij ‘Het eenzame kerstboompje’.
Honours opnieuw op de schop: plan is om programma curriculair te maken
Het Honours programma staat opnieuw voor een ingrijpende verandering: vanwege bezuinigingen en teruglopend animo is het de bedoeling dat het programma vanaf het volgend studiejaar curriculair wordt. Tot dusver deden studenten het programma nog vrijwillig naast hun bachelor. De ingreep is dit najaar via een mail aangekondigd aan de deelnemende studenten.
Kunstcollectie belandt midden tussen de werkzaamheden: ‘Zo ga je niet met kunst om’
Schilderijen die tot de kunstcollectie van Saxion in Enschede behoren zijn verplaatst door werklui die nieuwe koelingen aanleggen. Dat kunstcollectie van Saxion deelt namelijk een ruimte met de cateraar. Coördinator kunst Ruben Sinkeldam is er niet over te spreken en wil dat Saxion beter met kunst omgaat. “Ik ben er helemaal klaar mee.”