Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Thuis een bureaustoel van Saxion in bruikleen? Die is binnenkort van jou
Het thuiswerkmeubilair dat medewerkers in coronatijd in bruikleen kregen van Saxion, hoeft niet ingeleverd te worden. Saxion heeft besloten om die bureaustoelen, laptopstandaards en voetensteunen over te dragen aan de medewerkers. Wie vanaf nu meubilair nodig heeft, kan dat per januari 2026, in overleg met de leidinggevende, declareren in AFAS.
Evi’s Dateleed (2): Wil je met mij op date?
‘Aaah, ze heeft ja gezegd’, app ik mijn vriendinnen. De hele dag zat ik vol spanning te wikken en te wegen. Elke mogelijke reden om nee te zeggen ging al door mijn hoofd. Ze zal me wel niet knap genoeg vinden, of vinden dat ik te veel vraag, of juist te weinig, of ze vindt me gewoon spuugsaai. Ondanks al die doemgedachtes heb ik mijn stoutste schoentjes aangetrokken: ik heb haar mee uitgevraagd.
In het hok: studentenvereniging Exaltio
Dit jaar wil LHBTQI+-studentenvereniging Exaltio zich laten zien. Ze bestaan 10 jaar en daarmee hopen ze groots uit te pakken. Daarbij hopen ze ook de inactieve leden weer te betrekken, want het hok op de eerste verdieping van Forum, wordt wat weinig bezocht. “Leden zeggen dat we tam zijn geworden.”