Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
“Disproportioneel en ingrijpend in dagelijks (werk)leven”; medewerkers vragen CvB om invoering Mobile Application Manager stop te zetten
Zet de invoering van Mobile Application Management, dat zowel op werk- als privétoestellen die Saxion-apps gebruiken, per direct on hold. Dat vraagt een groep medewerkers van de academie Mens en Maatschappij aan het college van bestuur. Zij voelen zich overvallen door nieuwe beperkingen, zoals het blokkeren van de integratie van de werkagenda in de privéagenda. “Wij ervaren deze maatregel als disproportioneel en ingrijpend in ons dagelijks (werk)leven”, schrijven ze in een e-mail. Het CvB zegt het signaal serieus te nemen, en gaat evalueren.
Poolse studente naar rechter om hoogte aanvullende beurs, maar minister hoeft bedrag niet te herzien
Een CMGT-studente uit Polen stapte naar de rechter omdat ze de aanvullende beurs die ze van september tot en met december 2023 kreeg te laag vond. Volgens haar is er geen rekening gehouden met de werkelijke inkomsten van haar ouders, die een eigen bedrijf hebben in Polen. De rechter vroeg om nadere gegevens, maar die kon de studente niet overleggen, omdat ze naar eigen zeggen geen accountant kan betalen.
Cartoon GUUS: AI
GUUS is terug. En niet alleen: net als vele studenten schakelde hij elektronische hulp in, al maakte hij deze tekening gewoon zelf.