Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Toegepaste Psychologie heeft weer een studievereniging: Hippocampus
In coronatijd ging de studievereniging van de opleiding Toegepaste Psychologie ten onder. Met Hippocampus komt er nu een nieuwe studievereniging. Volgens de nieuwe voorzitter staan de studenten in de rij. “Ik verwacht wel 200 tot 300 leden.”
Monnikenwerk onthult sluipverbruik: 80 procent dockingstations en 70 procent beeldschermen bleef in zomervakantie op stand-by
Brandende lampjes van dockingstations en beeldschermen zorgen op Saxion jaarlijks voor een sluipverbruik dat gelijkstaat aan dat van vijftien huishoudens. En alleen al in de zomervakantie werd er voor twee huishoudens op jaarbasis aan stroom gebruikt, omdat 70 procent van de beeldschermen en 80 procent van de lampjes van dockingstations nog brandde, blijkt uit veldonderzoek van het Sustainable Saxion Team (SST). “Ik denk dat veel mensen dit echt niet doorhebben.”
Onbezongen Held Frank Poorthuis: “Ik ben misschien wel de meest sociale IT-er”
Sommige mensen slaan dicht als je ze interviewt. ICT-ondersteuner Frank Poorthuis (25 jaar in dienst) blijkt het tegenovergestelde. Eigenlijk hoeft zo’n interview niet zo nodig, zegt hij eerst nog. Eenmaal op de praatstoel blijkt hij een nauwelijks te stoppen natuurkracht. Daarbij neemt hij geen blad voor de mond. “Dan scheelt het misschien dat ik wat ouder ben.” Toch trekt ook hij ergens de grens. “Dat ik postzegels verzamel moet je niet opschrijven, dat komt zo oubollig over.”