Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Het kan allemaal in Almelo: hoe Saxion met waterstoftechniek werkt aan de energietransitie
In de H2Hub, het oude Sensata-gebouw in Almelo, wordt gewerkt aan een bijzondere techniek. Saxion, studenten en bedrijven werken er aan een waterstof-elektrolyzer. Nieuw is die techniek niet, maar ermee innoveren zou wel eens heel belangrijk kunnen zijn, zeggen ze. Lokaal waterstof maken kan namelijk mogelijk het overbelaste stroomnetwerk ontlasten en helpen bij de energietransitie. “This is where the magic happens.”
Column: Treinmageddon
Toegegeven, ik vind Almelo ook niet de mooiste stad ter wereld. En er is misschien niet superveel te doen, en doorgaans weinig reden om heen te gaan. Maar om de stad nu hermetisch af te sluiten zodat er niemand in-of-uit kan, zoals spoorbedrijf Prorail in september en oktober drie weken van plan is, dat gaat wel heel erg ver.
Examencommissie en Social Work-studente schikken in zaak plagiaatscanner, tot nu van 13 studenten toetsen ongeldig verklaard
Saxion heeft tot nu toe van dertien Social Work-studenten toetsen ongeldig verklaard. Die studenten hebben volgens Saxion plagiaatsoftware SafeAssign misbruikt. Twee van hen stonden vandaag voor het College van Beroep voor Examens (Cobex). Belangrijkste vraag: is de manier waarop zij SafeAssign gebruikten ook echt fraude? Daar kwam niet gelijk een antwoord op, wel werd duidelijk dat de Academie Mens & Maatschappij, waar Social Work onder valt, inmiddels de toetsing heeft aangepast. Een van de twee studenten erkende zelf plagiaat en kwam tot een schikking.