Column: Het project
Op de eerste dag van deze maand kreeg ik onverwacht een berichtje van mijn directeur. Hij feliciteerde me met mijn 12,5-jarige dienstverband bij Saxion. ‘Dat kan niet kloppen’, dacht ik en keek het meteen na. Maar, zo voel ik me genoodzaakt te erkennen, soms hebben directeuren gewoon gelijk.
Het is ook weer niet zo vreemd dat ik me niet realiseerde dat ik hier al zo lang werk, want van die tijd deed ik ruim 4 jaar iets anders tussendoor. Toch blijft het een lange periode om ergens een tijd door te brengen, en voor mij met afstand de langste tijd dat ik bij een werkgever ben gebleven.
In die jaren is er veel veranderd. Veel ten goede, mooie nieuwe gebouwen bijvoorbeeld, en ook mindere dingen. Zo herinner ik me nog goed de zwarte dag dat de eerste lestijden in Enschede werden vervroegd van 8.45 naar 8.30. Het gegeven argument was toen dat dit beter zou aansluiten op de treinen (dat was niet zo).
Wonderlijke verkeersoplossingen
De meest bizarre wijziging die ik in al die jaren heb waargenomen ligt echter – letterlijk - buiten Saxion. Het is de verkeerssituatie voor het hoofdgebouw in Enschede. Daar waar een fietspad, plotseling, onverwachts, opgaat in de stoep, en ook precies het stuk stoep waar dagelijks honderden, zo niet duizenden studenten staan te wachten tot ze kunnen oversteken. Het is een verkeerstechnisch falen van de gemeente van welhaast epische proporties, en uitzonderlijk zelfs binnen de context van wel vaker wonderlijke verkeersoplossingen in deze stad.
Ik mag graag speculeren over hoe zo’n situatie is ontstaan; ik stel mij zo voor dat een groepje theoretische verkeerskundigen op grond van modieuze onderzoeksresultaten, die later niet-reproduceerbaar zullen blijken te zijn, komt tot een revolutionair nieuw verkeersconcept. In dit geval alle verkeersdeelnemers zonder enige scheiding of aankondiging plotseling dezelfde ruimte laten gebruiken. Dat dan vervolgens een specifieke naam geven, ‘integraal weggebruik’ bijvoorbeeld, en voorleggen aan het college van burgemeester en wethouders.
Die bestuurders zijn meteen gecharmeerd omdat het voorstel 1. geld bespaart, aangezien fietspaden plotseling laten eindigen goedkoper is dan ze eindeloos laten doorlopen, en 2. Enschede iets unieks geeft waar de stad zich mee kan onderscheiden (In Hengelo geloven ze niet in het onaangekondigd vermengen van hardrijdende fietsers en brommers met nietsvermoedende wachtende en onschuldige voetgangers, ouderwets als ze daar zijn), belangrijk in deze tijden van krimp.
Dovemansoren
En als zoiets er nu eenmaal ligt, doet het er niet zoveel meer toe hoe het uitpakt. Dat de ambtenaren die het beleid moeten uitvoeren, jaar na jaar klagen dat het geen werkbare situatie is, maakt niet uit. Dat de verkeersdeelnemers, de gebruikers van de constructie, steeds weer laten weten dat het voor de meesten van hen ook zeer slecht bevalt, valt in dovemansoren. Het gehele project is immers groots ingezet, het heeft ooit de zegen gekregen van het bestuur, en dan doen de ervaringen in de realiteit niet zo veel meer ter zake. Zelfs niet als je weet dat de kwaliteit zwaar onder druk is komen te staan, en alle evaluaties rampzalig slecht zijn.
Gaat dit verhaal eigenlijk nog wel over een verkeerssituatie? Ik kan niet uitsluiten dat ik inmiddels ben overgegaan in een klunzige metafoor. Ik weet het zelf ook niet meer helemaal zeker, eerlijk gezegd.
Had ik al gezegd dat ik hier best lang werk?
Rubrieken
Gerelateerde artikelen
Column: Aanspreken
Dat was een heldere toespraak, van CvB-voorzitter Anka Mulder bij de nieuwjaarsborrel van Saxion afgelopen dinsdag. Zij pleitte daarin voor een cultuur waarin we zaken die niet goed gaan voortaan benoemen, en niet met de mantel der liefde bedekken in een soort misplaatste familiecultuur. Alleen door elkaar aan spreken op gedrag en functioneren kunnen we verder groeien.
Column: Kunstmatige intelligentie
Als onderwijs leiden wij op voor banen die in de toekomst niet meer bestaan, zo wordt vaak gezegd. Nou wordt dat vooral vaak gezegd door mensen die hun geld verdienen met het praten óver onderwijs, in plaats van het geven ervan. Maar dat betekent niet automatisch dat er geen kern van waarheid in zit. Een stilstaande klok heeft ten slotte ook twee keer per dag gelijk.
Column: Woke
Wat hadden ze dan gedacht? Dat was de eerste gedachte die bij me opkwam toen bekend werd dat de hoofdredacteuren van twintig universiteits -en hogeschoolbladen, - waaronder dit medium - hun enquête onder studenten en personeel naar meningen over diversiteit moesten intrekken, na een ‘kaping’ door Geenstijl-lezers.