De mensen van Saxion én de hogeschool investeren in duurzame oplossingen, terwijl ons pensioengeld deels naar olie, kolen en gas gaat. Dat is onverenigbaar, betoogt hoofdredacteur Rik Visschedijk. Bestuurders in de publieke sector moeten een duidelijke lijn trekken.
Als individu en als lid van de Saxion-club, doen we zoveel we kunnen aan verduurzamen. We leggen zonnepanelen, investeren in warmtepompen en scheiden ons afval. In dat licht is het niet te verkroppen dat ‘ons’ pensioenfonds ABP naar verluidt 17 miljard euro investeert in fossiele brandstof. Het geld dat wij opzij zetten voor de toekomst, gaat daarmee naar de afbreuk van diezelfde toekomst.
Saxion onderschrijft de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties, draait een pilot met herbruikbare koffiebekers en vervangt de Tl-verlichting voor meer zuinige LED-lampen. Dat doet de hogeschool om de wereld fatsoenlijk aan onze kinderen over te dragen. Als publieke instelling is het niet minder dan logisch dat Saxion hier vol op inzet. Saxion schreef om die reden een ‘duurzame ambitie bedrijfsvoering’. Juist een instelling gefinancierd met publiek geld hoort hier een koppositie in te nemen.
Zuur
Twee Saxionners tekenen onlangs de petitie ABPfossielvrij en maakten daar gewag van op Twitter. Zoals Ruud Steltenpool (informatie-analyticus)het treffend tegen SaxNow zei: “Ik zit in het onderwijs omdat ik de wereld een stukje beter wil maken. Juist daarom is het zuur dat het geld dat ik reserveer voor de toekomst, naar vervuilende technologie uit het verleden gaat.”
Dat ABP het pensioengeld in olie, kolen en gas investeert, is des te wranger als we bedenken dat de overheid van ambtenaren – en dus ook medewerkers van Saxion – vraagt haar maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen en structureel thuis te werken in de strijd tegen het coronavirus. Waar de basisscholen dicht gingen met het argument om ouders toch vooral aan huis te houden, werkt het ambtenarengilde als sinds maart thuis.
Dat is lang niet altijd zo buiten de muren van de publieke instelling. Daar was het geen uitzondering dat mensen naar de fabriek, kantoor en klanten gingen. Basisscholen dicht om ouders thuis te houden? Het is een hard gelag voor de Saxion-medewerkers die al negen maanden inloggen vanaf de keukentafel. In de woorden van Hanneke Messelink (docente taaldidactiek): “Ik werk als sinds maart thuis en ben maar vier keer op Saxion geweest. Dan vind ik zo’n boodschap niet gepast.”
Een oproep om maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen werkt altijd twee kanten op. Ja, wij blijven thuis om de verspreiding van de corona-varianten tegen te gaan. Maar wij kozen ook voor een baan in de publieke sector, omdat we betrokken zijn en de wereld beter – of in ieder geval niet slechter – achter willen te laten. Daarmee is de roep om onze pensioengelden niet aan de Shells, ExxonMobils en BP’s van deze wereld te geven, een heel rechtvaardige. En één waar onze bestuurlijke vertegenwoordigers zich hard voor moeten maken.
Gerelateerde artikelen
Evi komt eten bij Noor: een busblunder, virale TikTok-pasta en een stierenring
Evi gaat eten bij Noor Buisman (21), een sportieve studente Social Work die haar hele leven al in Bornerbroek woont, waar de muren net zo kleurrijk blijken als haar verhalen. Van een septumpiercing, een busblunder (van Evi), tot Noors opvallende haarverleden: er staat genoeg op het menu. “Op mijn werk in de ouderenzorg zeggen ze dat ik op een stier lijk.”
Column: Digital footprint
“Ik heb je gevonden op het internet”, zei een van mijn cliënten – ik werk in de zorg - uit het niets tegen mij. Ik raakte in de war en eerlijk gezegd schrok ik er een beetje van. Vrijwel al mijn social media-accounts staan namelijk ingesteld op privé, om te voorkomen iedereen alles zomaar kan zien.
Docent Ahank Kano-Tarah geeft met podcast stem aan jongeren: “Ze verliezen hoop op een andere baan dan die van fietskoerier”
Eén thema staat centraal in het leven van Ahank Kano-Tarah: jongeren. Ze werkt als docent bij de academie Mens en Maatschappij, is raadslid van de gemeente Enschede en heeft sinds kort een eigen podcast. Daarmee wil ze een stem geven aan een generatie die niet goed gehoord wordt. “We nemen jongeren niet serieus.”