Verantwoordelijk
De mensen van Saxion én de hogeschool investeren in duurzame oplossingen, terwijl ons pensioengeld deels naar olie, kolen en gas gaat. Dat is onverenigbaar, betoogt hoofdredacteur Rik Visschedijk. Bestuurders in de publieke sector moeten een duidelijke lijn trekken.
Als individu en als lid van de Saxion-club, doen we zoveel we kunnen aan verduurzamen. We leggen zonnepanelen, investeren in warmtepompen en scheiden ons afval. In dat licht is het niet te verkroppen dat ‘ons’ pensioenfonds ABP naar verluidt 17 miljard euro investeert in fossiele brandstof. Het geld dat wij opzij zetten voor de toekomst, gaat daarmee naar de afbreuk van diezelfde toekomst.
Saxion onderschrijft de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties, draait een pilot met herbruikbare koffiebekers en vervangt de Tl-verlichting voor meer zuinige LED-lampen. Dat doet de hogeschool om de wereld fatsoenlijk aan onze kinderen over te dragen. Als publieke instelling is het niet minder dan logisch dat Saxion hier vol op inzet. Saxion schreef om die reden een ‘duurzame ambitie bedrijfsvoering’. Juist een instelling gefinancierd met publiek geld hoort hier een koppositie in te nemen.
Zuur
Twee Saxionners tekenen onlangs de petitie ABPfossielvrij en maakten daar gewag van op Twitter. Zoals Ruud Steltenpool (informatie-analyticus)het treffend tegen SaxNow zei: “Ik zit in het onderwijs omdat ik de wereld een stukje beter wil maken. Juist daarom is het zuur dat het geld dat ik reserveer voor de toekomst, naar vervuilende technologie uit het verleden gaat.”
Dat ABP het pensioengeld in olie, kolen en gas investeert, is des te wranger als we bedenken dat de overheid van ambtenaren – en dus ook medewerkers van Saxion – vraagt haar maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen en structureel thuis te werken in de strijd tegen het coronavirus. Waar de basisscholen dicht gingen met het argument om ouders toch vooral aan huis te houden, werkt het ambtenarengilde als sinds maart thuis.
Dat is lang niet altijd zo buiten de muren van de publieke instelling. Daar was het geen uitzondering dat mensen naar de fabriek, kantoor en klanten gingen. Basisscholen dicht om ouders thuis te houden? Het is een hard gelag voor de Saxion-medewerkers die al negen maanden inloggen vanaf de keukentafel. In de woorden van Hanneke Messelink (docente taaldidactiek): “Ik werk als sinds maart thuis en ben maar vier keer op Saxion geweest. Dan vind ik zo’n boodschap niet gepast.”
Een oproep om maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen werkt altijd twee kanten op. Ja, wij blijven thuis om de verspreiding van de corona-varianten tegen te gaan. Maar wij kozen ook voor een baan in de publieke sector, omdat we betrokken zijn en de wereld beter – of in ieder geval niet slechter – achter willen te laten. Daarmee is de roep om onze pensioengelden niet aan de Shells, ExxonMobils en BP’s van deze wereld te geven, een heel rechtvaardige. En één waar onze bestuurlijke vertegenwoordigers zich hard voor moeten maken.
Gerelateerde artikelen
Examencommissie is volledig overtuigd van fraudegeval, maar studente Creative Business stelt vraagtekens bij procedure
Volgens de examencommissie van de AMA fraudeerde een studente bij het verslag van haar minor prestatiepsychologie. Dat is voor de examencommissie overduidelijk. “Ze heeft van de vijf alinea’s er vier letterlijk overgenomen, met een paar kleine wijzigingen.” Grote vraag daarbij was of de examencommissie bij de bestraffing daarvan de procedures ook goed gevolgd heeft; de studente zelf vindt van niet.
Hoogbegaafde student jaar later opnieuw tegenover examencommissie over beoordeling: “Vertrouwen is helemaal weg”
Een jaar nadat hij schikte met zijn examencommissie stond een hoogbegaafde student werktuigbouwkunde opnieuw voor het College van Beroep voor de Examens (Cobex). Hij vindt het onterecht dat zijn afstudeerverslag (opnieuw) werd afgekeurd. Zijn ouders uitten forse kritiek tijdens de zitting. “Dit is de slager die zijn eigen vlees blijft keuren.”
Maerhaba Yishake (42) haalde onlangs haar zwemdiploma’s; “Wil iedereen in het gezin eruit kunnen zwemmen”
Ze groeide op in Ürümqi in het noordwesten van China, de miljoenenstad die volgens Maerhaba Yishake het verst van een zee of oceaan verwijderd. Daar was het helemaal niet gewoon om als kind op zwemles te gaan. Maar hier, in Enschede, is het dat wel. Haar kinderen van 7 en 11 jaar oud haalden al een poos geleden hun diploma’s tot en met C. Gevolgd door 42-jarige moeder, die onlangs haar C diploma behaalde. “Als ik ook maar één iemand kan inspireren om te leren zwemmen, dan ben ik al blij.”